OBT 2012

Vrijdag op weg naar Heerenveen. Ik slaap bij mijn ouders dat scheelt ‘s ochtends twee uur slaap. In een helse tocht met regen en harde wind, koude en weg opbrekingen. Ze zijn met de haak om Leeuwarden bezig, kom ik aan in Oranjewoud. Ben ik blij dat ik onder de kap zit... Bij mijn ouders word ik lekker verwend met hapjes en thee. Om 22:00 uur op bed want de dag begint morgen vroeg. 

Als ik om half acht weg fiets heb ik alle tijd om de 63 km te overbruggen. Ik reken op een aankomst van half tien in Zwolle. Maar in Oudeschoot kan ik de weg niet vinden. Met licht is het ongelofelijk en niet te begrijpen, ik sta drie meter van de afslag af, maar in het pikkedonker zie ik de weg gewoon niet. Ik denk dat ik op een doodlopende weg sta en begin te dwalen. Eerst over het industrieterrein dan via Mildam en  een stukje “Verboden voor fietsen” weer terug bij het zelfde punt. Gelukkig zie ik een melkauto over de parallel weg rijden. Het blijkt dat ik de hele tijd naast de afslag gestaan heb. Mijn vader heeft overdag de route gelopen en vind het onverstelbaar dat ik het niet gezien heb. Maar goed meer dan een half uur verspild maar ik ben weer “en route”…..

Ik sta op de smalle strook en in het pikke donker denk ik dat het hier doodloopt.... Stom, stom, stom.....

In “Witte Paarden” weet ik het zeker. Ondanks drie nieuwe banden sta ik lek. Achterband kan niet missen! Ik stap uit en de achterband is hard? Oke, voor dan? Ook alle twee hard?? Als ik weer fiets bedenk ik het me weer: “Vals plat!!” Dit heb ik eerder gehad, alleen toen kwam ik van de andere kant…   

Om vijf over tien ben ik in Zwolle. Na het inschrijven haal ik koffie en trek een droge trui aan. Jammer dat de organisatie niet even een welkomstwoordje uitspreekt, of mis ik dat? Stichting “Linda voor Melanoom” doet dat beter en die sponsor ik dan maar even. Ik heb een gezond lijf en kan vandaag wel genieten van de OBT 2012.

Rond elf uur vertrek ik met de eerste groep. Er wordt keurig gefietst. Zonder te haasten rijden we door het prachtig meanderende rivieren landschap op feeërieke dijkjes rond Zwolle. Echt genieten en het weer is echt prachtig. 

Na een korte molenstop voor een foto moment rijden we door Hasselt en daarna door Zwartsluis. Daarna op naar warme koffie en appelgebak met slagroom. Voor het vertrek geniet ik nog van alle fietsen op de parkeerplek en dan weer door. 

Opnieuw wordt er keurig gereden en blijven we netjes bij elkaar. Met z’n allen staan we vijf rijen dik op de pond bij Genemuiden. Daarna volgen we de Rivier opweg naar Zwolle. Nog even een opstopping om de dijk op te komen. Maar na dat iedereen het juiste verzet heeft gevonden kunnen we onze weg vervolgen.

Om vijf over drie zijn we weer in bij “De vrolijkheid” in Zwolle. De eerste groep wordt rap aan de erwtensoep geholpen. Als ik toe ben aan de oliebollen is de laatste groep ook binnen gekomen en staat er een lange rij. 

Ik wacht niet langer op de oliebollen. Daglicht is vandaag kostbaar voor mij dus ik ga op weg naar Burdaard. In Oranjewoud, bij mijn ouders, eten we gezellig zuurkool. Een maaltijd die er in gaat als koek. De laatste 55km naar huis zijn met de wind in de rug een makkie. Om tien over negen ben ik thuis. Totaal 295 km en vandaag 240 km...

Vrijwilligers bedankt! Super hoe makkelijk we, dankzij jullie, als groep konden oversteken. En natuurlijk het Oliebollencomité en Paulus de Boer als organisator bedankt. Het was een perfecte dag!!

Spiegelkapjes

Je leert iets te waarderen door het te missen….

Dit jaar heb ik een nieuwe kajak gekocht en ik heb echt veel gevaren met een aantal langen tochten. Twee keer de Elfsteden non-stop en van Arnhem naar Kampen. De Quest is nog even mooi maar staat zo nu en dan behoorlijk vergeten in zijn hoekje. Natuurlijk fiets ik nog wel naar het werk maar de fun-tochtjes daar heb ik geen tijd voor.

Ik ging ook steeds langzamer fietsen. Bovendien loopt het achterwiel de hele tijd aan en dat zorgt er ook niet voor dat je plezier hebt in fietsen. Afgelopen zaterdag heb ik de fiets weer opgehaald uit Dronten. Nu de fiets op het dak van de auto kan, ga ik niet een reis maken met het openbaar vervoer naar Dronten die de hele zaterdag kost. Ik doe gewoon ook een keer makkelijk… (Drie kilometer wandelen naar de bus, Bus Leeuwarden, trein Zwolle overstappen Bus Dronten, 5 km wandelen in Dronten)

Vorige week toen ik de fiets bracht en ik opsomde wat allemaal moest gebeuren riep Jos: “Even wachten, dit heeft er allemaal niets mee te maken maar moet je kijken….” Nieuwsgierig liep ik mee en hij kwam triomfantelijk met twee glimmend gele eierdopjes/spiegelkapjes tevoorschijn. “Kijk, die hebben we nu ook...” “Ahhhh ” was mijn reactie “Die wil ik….” Ik ben al heel lang gefascineerd door die prachtige kapjes en nu zijn ze te krijgen... “Hier neem maar mee, je gaat maar naar boven en regelt het maar met Ymte....” zegt Jos.

Tja, de prijs… Nou ja, ze zijn duur maar roepen de dames uit Laren niet “Beter duur dan niet te koop!” Dus ik doe de ogen wel dicht als ik de nota krijg maar ze moeten erop!! Toen ik weer beneden was vroeg Jos meteen “waar zijn ze?” Want de spiegelkapjes zijn kleinootjes die beschermd moeten worden. Maar ik kon hem gerust stellen ze liggen boven bij Ymte. Thuis had ik maar niets verteld, wie weet zou Dineke ze niet eens zien…

Zaterdag de fiets gehaald in Dronten. Ymte komt me al tegemoet met de fiets terwijl ik alles op het dak knoop. Zullen we hem erop tillen vraagt hij? Moeten we dat niet met drie man doen vraag ik nog voorzichtig? Ymte schud van nee. Ik til de achterkant en hij zet de fiets met zijn uitschuifbare armen in één keer op het dak van de auto. Wow z’n lengte is nu wel heel handig! Nadat de fiets vast zit eet ik even een broodje met de mannen mee.

Daarna op weg naar huis. Bij twee bruggen onderweg heb ik tijd om de spanbanden aan de fiets nog te checken maar hij zit muurvast. Thuis haal ik Dineke en Sander op om de fiets er weer af te tillen. Sander doet de deur open en roept: “Heee! Je hebt nieuwe spiegelkapjes….” Bliksem, nu moet ik het wel vertellen… Dineke sputtert wat en vraagt hoe duur ze waren. Ik roep meteen “Ze waren duur maar ik ben het bedrag vergeten…...” “Ja, ja, je weet het maar al te goed en op de cent nauwkeurig… bromt ze nog wat en dat op de ouwe fiets…” Dat is tegen mijn zere been maar ik houd mijn mond. Ze moet wel toegeven dat ze beeldschoon zijn.

Als de fiets op de grond staat gaan de fietskleren aan om even een proefrit te maken. Als ik wegtrap weet ik niet wat er gebeurt, ik lijk wel te vliegen! De fiets trekt weer waanzinnig op en is weer geluidloos! Die scheur in de achterwielkast en het aanlopende achterwiel slurpte blijkbaar heel wat fietsenergie. De fiets gaat weer als een trein en ik trap hem met koude benen naar de 55km per uur. De spiegelkapjes zingen wel maar dat is makkelijk op te lossen door een stukje gele tape op de uitgefreesde sleufjes te plakken aan de onderkant van het kapje bij het pootje.

Afgelopen week drie keer nat geregend en nu heb ik mijn trapauto weer terug! Ik heb weer helmaal zin in de komende (fiets)week!

Het dak op

Met zo’n fantastische fiets is het de bedoeling dat je probleemloos door het leven fietst. Maar de laatste maanden heb ik niet veel geluk. Sinds ik de fiets terug heb nadat de achterbrug gescheurd was loopt het achterwiel aan in de kast. In het begin alleen als ik door een bocht naar rechts ging. Maar in een aantal weken is het wiel steeds meer gaan aanlopen. Je begint dan te zoeken. Ik heb de nieuwe Risse demper twee centimeter verhoogd met een nieuw stukje draadstaal. Dat leek even te helpen waarna het aanlopen weer erger werd. Is de demper dan te hoog? Dus weer een stukje verlaagd maar dat maakte niets uit. De oude demper weer teruggezet maar het wiel blijft aanlopen. Dus de Risse demper is niet het probleem….

Afgelopen zaterdag rigoureuze maatregelen genomen en de hele achtervork uitgebouwd. Is dat ding dan soms scheef gelast? De vork is niet helemaal recht hij staat misschien een millimeter uit het lood maar dat is alleen op het timmermansoog. Maar wat is er dan aan de hand? De slijtage van de band is niet normaal meer. De band is nu zo dun geworden dat het lijkt alsof ik op een ballonnetje rijdt. Als ik trap behoudt de band niet meer zijn stijfheid maar gaat de fiets slingeren omdat er bobbels uit de band ploppen.

Uiteindelijk ontdek ik het euvel. De achterbrug hangt aan de wielkast in de fiets en die is gescheurd. Aaaah, nu wordt het me duidelijk. De fiets was al steeds nat van binnen en ik had die plek al een keer gekit. Ik dacht dat het water door de schroefgaten naar binnen kwam. De fiets toch maar weer in elkaar gezet en nu schrik ik toch echt. Als ik de fiets met de hand indruk dan zie ik de achtervork heen en weer golven in de wielkast. Zo durf ik niet naar Dronten te fietsen.

Een nieuwe uitdaging hoe ga ik die fiets daar krijgen? Ondertussen fiets ik de woonwerk afstand op de Brompton vouwfiets heen en weer en dan heb je dus alle tijd om na te denken. Mijn dak is te kort om de fiets te vervoeren. Het eerste idee is om de imperial te verlengen met een steiger plank. Maar hout buigt mee en ik zal toch 100km per uur rijden op de snelweg dus dat vind ik geen goed idee… Maar wat is wel stijf genoeg om de fiets te houden en de imperial te verlengen. Ik kan natuurlijk een ijzeren goot gaan halen maar ik ben niet van plan om de fiets vaker dan nodig op het dak van de auto te vervoeren.

Het eureka moment heb ik (natuurlijk!) tijdens een lekkere herfst rit tussen twee donkergroene buien door gelardeerd met hagel. IJzer, lang à ik heb immers een trap! Die maak ik vast op de imperial en dan kan het achterwiel kan tussen de sporten van de ladder vallen!! De fiets met de buurjongen op de auto getild en nu kan ik op weg naar Dronten. Bij Velomobiel zullen ze hem nu weer repareren. Ik kan niet wachten, ben deze week al drie keer nat geregend….

Aanlopend achterwiel

Vorige week twee avonden aan het sleutelen geweest maar mijn achterwiel bleef aanlopen. Ik denk eerst dat het aan de nieuwe demper ligt en dat de druk te laag is waardoor het wiel aan loopt. Uiteindelijk de hele achtervork uitgebouwd en het blijkt dat er haarscheurtjes in het aluminium frame zitten. Donderdag meteen gebeld met Velomobiel.nl en ik kan vrijdag langs komen.

Ik heb de PM achterband vervangen door een Furious Fred van Schwalbe. Deze band is lang niet zo breed en loopt niet aan. Bij de Ketelbrug echter gaat het achterwiel steeds zwaarder aanlopen en ook al leg ik de fiets twee keer op zijn kant, ik kan niet ontdekken wat het aanlopen zo veel erger maakt.

In Dronten, in het zicht van de haven, rijd ik nog tien kilometer per uur en de fiets is niet meer vooruit te branden. Allert werpt een blik in de fiets op de achtervork en het blijkt dat het haarscheurtje inmiddels een scheur is geworden die door de hele vork loopt en die nu een halve centimeter breed is. Velomobiel had geen vijf kilometer verder moeten zijn dan had ik het niet meer gehaald…

Allert beloofd het frame te lassen en de uitgelubberde schroef gaten bij het tandwiel onder de stoel te repareren. Dan mijn schoenen aan en op weg naar de bus. De Interliner naar Zwolle rijdt net weg van het busstation in Dronten. Na een half uur komt de volgende. Als ik instap en met vijftig euro wil betalen zegt de chauffeur. “Ho, ho meneer nu hebben we wel een probleem!”. “Hoe zo?” vraag ik. “U kunt niet met vijftig euro betalen” zegt de chauffeur. “En hoe kan ik dat weten? Dat staat toch nergens?” “Jawel, meneer kijk maar.” En hij laat zijn beurs zien met een plaatje van vijftig euro met een streep erdoor. Nou ja#@!&??

Kortom, ik kan hoog of laag springen maar ik mag de bus weer uit. Ik begin te begrijpen waarom buschauffeurs niet altijd met respect worden behandeld;-( Ik probeer me niet boos te maken, ik probeer me niet boos te maken, ik probeer me niet boos te maken en koop een flesje water van 15 cent waarna ik de volgende bus, bijna een half uur later contant kan betalen. Na de Interliner naar Zwolle, de trein naar Leeuwarden, en dan met de buk fiets naar huis. Als ik thuis ben heb ik de heenreis met de fiets net zo snel afgelegd als de terugweg met het openbaar vervoer…. en fietsen is gewoon ook nog zo veel leuker!!

Woensdag wil Sander mijn zoon me wel even naar Dronten brengen met de auto. De fiets staat klaar bij Velomobiel.nl en ik kan mijn spullen weer in de lege fiets leggen. Sander neemt de kleren en de extra onderdelen mee in de auto en daarna kan ik fietsen. Buiten Dronten koop ik nog een kilo kersen en een fles kersen wijn. Bah! Is de fiets weer zwaar…

Bij Urk kies ik voor de polder en niet voor de dijk. Dat scheelt vijf keer remmen om over de drainage buizen te komen. De Risse demper red me. Ik vlieg met het hoge snelheid over een rammelstrook bij een afslag. Met de oude demper was ik zeker de controle kwijt geraakt maar nu blijft de fiets aan de grond kleven en kom ik met de schrik vrij. De volgende afslagen vermijd ik wel de rood gemarkeerde rammelstroken. Ik weet nu wat het zijn!

Het is een hele snelle rit en de snelheid ligt steeds boven de 45 kilometer per uur. Bij Sneek pak ik het nieuwe asfalt mee. Klaas de Jong had er al een stukje over geschreven. Met een nieuw record als beloning dender ik Leeuwarden binnen. Ik leg 100 km af in twee en een half uur dus met 40 gemiddeld. Dit is echt waanzinnig snel. Helemaal als je bedenkt dat ik nog stapvoets dwars door Urk ben gereden en stoplichten tegen heb bij Lemmer. Wat een paar rustdagen en een goed gerepareerde fiets al niet doen!

Ik heb wel moeite om mijn vocht op pijl te houden want het is gewoon erg warm. Twee liter vocht tot Leeuwarden is net te krap. In Leeuwarden stop ik eerst op mijn werk om mijn fles weer te vullen en goed te drinken. Moe en voldaan kom ik thuis en verras Dineke dat ik er al ben. Blij dat m'n fietsie weer thuis is.

Nieuwe las in de achtervork.

Slijtage in de band door het aanlopen

Rondje Noord Nederland

Beekmans halen, rondje Nederland

Woensdag om zeven begonnen met werken. Ik kan dan vroeg weg om Marcel Beekmans te halen. Jaap een collega wil wel meefietsen naar Buitenpost en zo rijden we om drie uur weg. Er staat een stevige wind maar Jaap trapt lekker door. In de dorpen en bij de stoplichten is hij zo weg en moet ik even op gang komen. Maar we fietsen zo wel lekker door.

Onderweg probeer ik al slingerend Jaap op de film te zetten. Met al dat gezwalk kom ik bijna onder een auto. Gelukkig is de automobilist zo alert om te remmen want ik heb het druk met hele andere dingen... Oeps, toch maar een beetje opletten dus!

Om vier uur ben ik in Buitenpost. Marcel zit lekker in het zonnetje te genieten van een verlate lunch. Na een gezamenlijk ijsje gaan we op weg. We maken een kleine omweg via Dokkumer Nieuwe Zijlen. Daar zetten we de sluizen even op de foto en dan op weg via Ee naar huis. We hebben dan het windje in de rug en suizen heerlijk over de prachtige fietspaden vol met Fluitekruid. Beekmans fietst voorzichtiger dan ik. Ik heb het nu druk met een lege batterij die ik al fietsend probeer te wisselen. Hij kijkt vooruit en toetert naar een tractorchauffeur om hem te beletten zonder naar beneden te kijken de weg op te vliegen. Die man rijdt gewoon hartstikke veilig! Kan ik nog wat van leren…

In Dokkum vullen we Beekmans voorraad plakspullen aan. Het is zo’n lekker ouderwetse fietswinkel met houten bakjes en een betonnen vloer met smeer op de grond. Na een weigering van de vreemdelingen kaart van Beekmans door het pintoestel, “Dat doet hij anders nooit!@$#?” blijkt hij hem na een reset wel te herkennen.

Vanaf Dokkum is het nog tien kilometer. Door het gestres om niet te laat zijn bij de fietsenwinkel vergeten we foto’s te maken van de omloop van Dokkum en de molens. Nou ja, volgende keer beter… Om zes uur komen we aan waarna Beekmans de douche in duikt en ik een rondje zwem in de Dokkumer Ee achter bij ons. Zo zijn we beide tegelijk fris, en Beekmans schoon, om op tijd aan tafel te gaan. We kunnen voor het eerst dit jaar buiten eten. Dit zijn de betere dagen!!

Lekker: Een banaan in een komkommer en een spiegelei...
(met dank aan de reactie van BrandweerQuest)...

Veertigduizend grens

Donderdag met Hemelvaartsdag naar Heerenveen. De fiets in de racemodus. Dus snelle banden, F-lite voor en Schwalbe Furious Fred achter. Er zijn snellere banden achter, maar dit zijn de snelste banden die ik in voorraad heb. Met zo weinig mogelijk kleren in de fiets en trappen maar…

Na Wijns worden twee tegenligger fietsers ingehaald door een busje. Een golfje zit er heel dicht achter en vliegt ook de fietsers voorbij. Tot hij mij ziet. Hij gaat vol in de remmen en rukt naar rechts aan het stuur. Wij schuiven elkaar nipt voorbij en de fietsers worden ook niet weggeveegd dus blijkbaar gaat het goed…..

Even is de lol er af en zit ik met een hartverzakking in de fiets. Gelukkig moet ik hard trappen om de vijftig vast te houden en gebruik ik de adrenaline om het tempo vast te houden. Langzaam voel ik mijn hartslag weer dalen en begin ik weer te genieten.

In Leeuwarden is het bloemetjes markt dus daar is het voorzichtig manoeuvreren. Na de Schrans kan ik de snelweg volgen. Helaas is er dan een stoplicht in Goutum en bij de nieuwe wijk Techum. Ik droom dat ik een keer op de snelweg mag fietsen naar Heerenveen. Des noods om vier uur ’s ochtends. Je bent op gang. Wirdum, snelheid nul. Bocht voor het viaduct, de remmen gaan in en met twintig schuif je de bocht door.  Grou, snelheid nul, Akkrum, snelheid nul. Wat zou het mooi zijn om een keer door te fietsen. Auto verkeer moet doorstromen als water. Helaas geldt dat niet voor fietsers….

Met 39,8 kom ik aan in Heerenveen bij mijn ouders van deur tot deur. Wow, dat is echt snel. Ondanks al die keren afremmen. Mijn vader wil me niet dag zeggen, ik lijk wel besmet? Toch wel raar ik ben alleen maar een “beetje” nat ;-). De fiets gaat open zodat hij uit kan dampen. Het kussen in de zon en de kleren aan het droogrek. Kan ik straks weer lekker met droge kleren in de fiets…. Super tevreden stap ik onder de douche.

Een snelheidsrecord en de 40.000 kilometer gepasseerd. Volgens de Kees van Malssen schaal heb ik dan nog 10.000 km te gaan om mijn status als beginner van me af te werpen. Quote:

"Beschouw jezelf de eerste 5000 km als absoluut beginner, de volgende 45000 km als gewoon beginner en begin pas daarna een klein beetje hetidee te krijgen dat je ervaren bent. Heus, ook na 10, 20, 50 duizend km kom je dingen tegen die je totaal verrassen."

Dus daar kijk ik naar uit! Mijn eerste ketting ligt er nog steeds om en daar ben ik best trots op. Ik heb alle onderdelen en kleding meegerekend en dan kom ik op 11 cent per kilometer. Verder heb ik niet echt geluk met banden:

Een totaal van 58 lekke banden:
-          Links voor 25
-          Rechts voor 14
-          Achter 19
De volgende dag de fiets terug in de modale stand en maar even op de foto met Fluitekruid. De fiets ziet er nog steeds super uit en ik ga op weg naar het volgende rondje om de wereld….

Eigenlijk is 39.999 een veel mooiere km stand ;-)

Maar ja, dit is de mijlpaal.

Blauwe avondluchten

Gisteravond naar huis gefietst en genoten van de prachtige zonsondergang. Let op de laatste foto, genomen bij de Elfstedenbrug van Bartelehiem, op "Venus" de avondster (of de ochtendster), hij stond geweldig mooi te blinken......

Bartlehiem

De Mieden

Sander op de viool

Een koude winderige zondag en wat doe je dan? Muziek maken dus....


Mijn zoon Sander op de elektrische viool van zijn viool leraar Peter Valk.

Heerenveen BHV

Maandag heb ik een cursus BHV (Bedrijfshulpverlening) in Oudehaske. Ik heb daar helemaal geen tijd voor maar elk bedrijf is verplicht om zijn medewerkers op te leiden. “Ach, ontruimen hoe moeilijk is het”, denk ik nog….

Zaterdag poets ik de fiets en gooi de stugge Perfect Moiree voor eraf. De F-Lite gaat erop. Het kussentje voor de nek die Dineke heeft gemaakt, installeer ik. Als ik de helm op heb kan ik tegen het zachte gedeelte van de smurfenkap leunen. Zonder helm heb je de rand van de Quest in mijn nek dus vandaar het kussentje. Met de kap ga ik niet meer met de helm fietsen, veel te heet en echt veiliger blijkt de helm niet te zijn als ik met een bloedgang over de weg zoef….

Maandag kwart voor zeven fiets ik weg. Meteen gaat het hard. De banden en de kap is een wereld van verschil. Ik fiets meteen boven de 40 zonder me echt in te spannen. Helaas is het mistig en beslaat het vizier. Het vizier moet zover open dat ik er onder door kan kijken. Is wel een beetje kouder maar het is oké.

Ik ben precies in anderhalf uur in Oudehaske en 55 kilometer verder. Tot Heerenveen heb ik een gemiddelde van 37,2. Dat is ongekend snel!! Ik ben er kwart over acht en heb een half uur voor het omkleden en om mijn hydratie level weer op peil te brengen. Want hoe snel en comfortabel de kap ook is, het is wel zweten.

De cursus begint met een presentatie en video van de Schiphol brand. Een hele rits kleine foutjes mond uiteindelijk uit in een catastrofe. Daarna mogen we meelopen naar blusportaal drie. Twee aan twee mogen we naar binnen. Als ik aan de buurt ben staat de instructeur te brullen. Snel er is brand het alarm is al gegaan jij bent BHV’er doe iets!! Voorzichtig voel ik aan de kruk van de deur, die is niet heet. Laag blijven en voorzichtig de deur open en naar binnen. Ik zie de collega’s maar daar achter is de brand. Ondertussen roept de instructeur “er is brand, help, doe iets”.

Ik vind een brandblusser en samen gaan we naar binnen. De blusser erop en terwijl de brand geblust is gaat het licht uit. Oef, dat heb ik maar mooi gedaan… Ben je klaar? Roept de instructeur. “De brand is toch uit?” Denk ik nog. Dan gaat het licht aan en ligt er een dummy pop in de hoek. “Oeps, eigen veiligheid eerst” denk ik laf. Maar deze vlieger gaat dus niet op….

Bah, dat BHV’en is best nog moeilijk… We krijgen instructies over verschillende branden. Type A, B, C, D geen E en F. De F is van de frituur pan en die mogen we meteen om de beurt blussen met een deken en een deksel. Armen recht hoek van 125 graden en het deksel voorzichtig over het pannetje schuiven en einde verhaal van de vlam in de pan. Oh nee, toch niet, Het gas moet nog uit en de afzuigkap ook. En niet stiekem kijken of het vuur wel echt uit is. Klein detail….

Daarna gaan we reanimeren, we moeten werken met een protocol…. Het gaat er heel gereannimeerd aan toe in ons groepje als plotseling een dame met een flinke jaap binnen komt strompelen. Shit, hebben wij weer. We hebben net geleerd dat je iemand met een gebroken been niet op een stoel zet maar laat liggen. We hebben al twee stoelen te pakken maar besluiten toch niet het been omhoog te doen. Ondertussen lopen we wat te schutteren tot iemand van ons groepje bedenkt om verband te pakken. De mevrouw wordt verbonden en geruststellend toegesproken. Dat valt nog niet mee want ze kermt dat het een lieve lust is en is aardig in paniek.

Bij de evaluatie blijkt gelukkig dat we wel IETS goed gedaan hebben. We hebben toch maar de wond verbonden. Maar, een bloedende wond aan het been, dan moet het omhoog. De bloeding moet je stelpen door de wond 10 minuten stevig dicht te drukken….

Iemand reanimeren doe je het effectiefst met een heel team. Eén voor hardmassage één voor de beademing. Iemand die de AED haalt en bedient. Iemand die het publiek op afstand houdt. Iemand die alarm slaat. Iemand die de ziekenauto opvangt en een coördinator. Na even oefenen werkt dat eigenlijk best goed. De slachtoffer pop heeft een ingebouwde hartritme Tacx. En de instructeur kan precies aflezen wie het hart goed masseert en wie niet….  Dertig keer pompen en twee keer beademen. Bij het hart masseren zing je “1, 2, 3, 4 hoedje van hoedje van, hoedje van”. Of “A, A, A, A staying alive, staying alive” voor het juiste tempo. Onze dummy, had het overleefd vast en zeker…..

Aan het eind van de dag is er nog een toetje, een ongeluk in de fabriek. We worden geïnstrueerd als team te opereren. Dan staan er blussers, hesjes en zaklampen klaar. Na spannende minuten gaat de deur open. We vliegen allemaal naar binnen. Een auto staat in de brand. Een heftruck heeft er pallets op gestort. Onze teamleider begint het protocol te lezen en ondertussen roept iemand help er zit nog iemand in de auto.

Dan is er chaos en begint iedereen IETS te doen.... De brand wordt geblust en ik ruk de deur open van de auto. Een bewusteloze vrouw ligt in de auto met een bloedende hoofdwond. Het slachtoffer mag je niet vervoeren maar ik wil de gordel los maken. Als de auto opnieuw gaat branden kan ik haar er nog altijd uit slepen. Ondertussen krijg ik een verpakte rol verband in mijn handen geduwd en plastic handschoenen. Die wring ik aan terwijl ik ondertussen met de zaklamp zit te hannessen. Dan ruk ik aan de verpakking die ik niet open krijg…. Iedereen doet nu erg zijn best en we krijgen een time out.

Oef, dit is niet best. Op het autodak liggen pallets. Toen ik de autodeur openrukte had ik die in mijn nek kunnen krijgen. Ik blijk in een plas benzine te staan en toen ik de gordel los maakte, reikte ik voor het slachtoffer langs. De botspude (airbag) kan nog na het ongeluk afgaan dus je mag alleen met je arm voor het slachtoffer langs…. Anders kun je dat exploderende ding tegen je aan krijgen. Pfff dat BHV’en is echt wel een vak!!

Resume. Eigen veiligheid eerst! Hier dus wel! Neem de tijd om de situatie te bekijken. Blus de brand, haal de pallets weg zodat jezelf veilig bent en bemoei je dan met het slachtoffer.

Aan het einde van de cursus kleed ik me om. De terugreis is een genot en nog helemaal opgewonden en gestrest kom ik in Leeuwarden. Nog snel naar de vioolles van Sander. We spelen een duet, gaat niet eens slecht en dan naar huis. Opnieuw een heerlijke tocht en genoten van de fiets.Toch weer een gemiddelde van deur tot deur van 36,2. Dat zijn de betere tijden!

Elfstedentocht op de schaats

Vandaag alweer geen fietsverhaal. Afgelopen maandag ben ik er van overtuigd dat de Elfstedentocht doorgaat. ’s Middags naar de drogist om blarenpleisters te kopen. Als je er niet op tijd bij bent dan zijn die het eerst uitverkocht. En een waterdichte hoofdlamp besteld. Deze kan ik op de kano gebruiken, op de fiets en natuurlijk met de elfsteden.

Helaas gaat de officiële Elfstedentocht niet door. Donderdag krijg ik het idee om de tocht dan zelf maar te rijden. Sander, mijn zoon gebeld en gevraagd… Sander heeft er wel oren na, alleen heeft hij viool repetities op vrijdag en zaterdag. We plannen de tocht voor zondag.

Zaterdag samen met Dineke naar Dokkum en een rondje Leeuwarden. Prachtig weer, en duizenden mensen op het ijs. De berichten van fantastisch ijs op de Dokkumer Ee kloppen, en dat hebben heel veel mensen gehoord. In Bartlehiem heb ik nog nooit zoveel mensen gezien. Het bruggetje zie je door de crowd heen nauwelijks. Als we thuiskomen maakt Dineke echte ouderwetse snert voor onderweg. Alleen daarvoor zou je hem al schaatsen….

Zondag 12 februari staan we om zes uur op en om kwart voor zeven vertrekken we in het donker. De hoofdlamp geeft echt heel veel licht en dat is ook wel nodig want het donkerzwarte ijs in het donker is één groot zwart gat.

In Leeuwarden schaatsen we door tot we in de Prinsentuin zijn en dan gaan de schoenen aan. We lopen een half uur naar de Zwette en daar gaan we opnieuw los. Het ijs is stroef door de dooi en we hebben wind tegen. We haasten ons niet en schieten toch lekker op. Sander pakt steeds de kop en geeft een lekker tempo aan. Op het ijs is het heel rustig, geen mens te zien en dan zijn we al weer in Sneek. We worden met klokgelui onthaald en mogen meteen een aantal keer klunen. Snel een foto voor de waterpoort en weer op weg.

IJlst daar ben je zo en dan op weg naar Woudsend. We hebben nu vol in de wind en we schaatsen afwisselend voor en achter. In Woudsend gaan we aan de chocolademelk en we proberen wat van het half bevroren brood weg te kauwen. Schaatsers vragen of ze bij de koek en sopie tent ook mogen stempelen….

IJlst

Woudsend

Het Slotermeer is best wel spannend, maar er is een route uitgezet langs de zijkanten van het meer. Het ijs is afwisselend erg goed en erg slecht er wordt zelfs nog geveegd. In Sloten gaan we aan de thee en verder gaan we weer.

Sloten

Balk is leuk om door te schaatsen maar daarna een rot stuk over de Luts. Rechtop blijven handen niet op de rug en probeer je benen heel te houden. Ondertussen is het licht gaan regenen. De regen bevriest op mijn jas en bril. Door de ijzel op mijn bril valt het zicht steeds weg. Maar de bril af, is ook niet echt een optie.  Gelukkig stopt het met ijzelen en wordt het droog. Daarna krijgen we op de Fluessen de wind pal tegen. Prachtige ijsvlaktes waar we ons op de Noordpool wanen en zware kilometers tegen de wind in.

Eindelijk zijn we in Stavoren. Ook hier weer een wat langere pauze, maar pauzeren is niet echt aangenaam te noemen. Na de rust ben ik ijskoud en heb ik echt kilometers nodig om weer warm te worden. Sander is niet zo nat als ik en wordt iets minder koud.

Stavoren

Hindelopen

Na Hindelopen krijgen we de wind mee en van lieverlee komen we in Bolsward. Sander heeft de liter erwtensoep nu lang genoeg meegesleept. Hier mogen we hem, van onszelf, opeten. De soep smaakt heerlijk en geeft nieuwe energie voor Harlingen.

Workum

Tjerkwerd

Na Hichtum schaatsen we ondertussen met z’n drieën. Erik uit Veghel schaatst mee. Zijn plan is om af te stappen in Harlingen en de trein te nemen, maar in een groepje ziet hij het wel weer zitten om door te schaatsen naar Leeuwarden. Harlingen is zwaar, we moeten een aantal keer ver klunen en de schoenen moeten twee keer aan. Schaatsen uit- en weer aandoen is met alle blaren geen pretje.

Tussen Harlingen en Franeker zijn er veel kluunplekken. De snelheid gaat er uit. Een simpele kluunplek kost veel tijd. Er liggen geen kleden en niemand helpt je naar boven. De lange kluunplekken zijn helemaal een ramp voor de gevoelige hakken.

In Franeker roept een “Koek en sopie” tent uitventer. “Maak me los, gratis chocolademelk”. Bij alle drie gaan de beide schaatsen dwars en remmen zo hard als we kunnen. Allemaal gieten we twee koppen warme choco weg. Dit komt wel heel goed uit, want nu komt het zware stuk. Straks komt de Blikvaart, daar hebben we vorige week aardig mee geworsteld!

Als we weg willen, krijgen we allemaal nog een flesje Icetea mee en dan gaan we dankbaar weer op weg. Dit is de ware Elfsteden sfeer!! Ik rijd op kop en langzaam lopen we op groepjes in. Het is nu nog licht en we haasten ons om het slechtste stuk van de route niet in het donker te doen. Uiteindelijk hebben Sander en Erik moeite met het tempo en schroef ik het wat naar beneden.

De Blikvaart valt ons erg mee. Vorige week konden we er niet schaatsen. Maar dankzij de duizenden vrijwilligers  ligt er toch nog een “aardige” ijsvloer. Sander valt een aantal keer achter elkaar maar bezeert zich niet. Dat weerhoud mij er niet van om hard te vallen. Mijn knie en mijn rug krijgen een beste tik. Even denk ik “Over en voorbij”, maar na de ergste pijnscheut kom ik toch weer overeind. Sander wil nog thee drinken maar ik wil door. Het is nu nog licht. Dus er gaat weer een banaan in en door…

We halen Bartlehiem precies in het licht. Nu mogen we even rusten. Alle groepjes die we voorbij gereden zijn verzamelen zich en puffen even uit. De hete thee, brood en koeken gaan er smakelijk in. Erik gaat niet meer naar Dokkum maar naar de Bonkevaart in Leeuwarden. Ik heb nog een reserve hoofdlamp en die neemt hij mee. Hij belooft hem terug te sturen…. Dan gaan onze hoofdlampen aan en komt de laatste etappe.

Voor mij is het echt heel zwaar om ons huis voorbij te schaatsen en nog naar Dokkum te gaan. Maar Sander twijfelt geen moment. We spreken af om tot de eerste brug te gaan en dan terug…. De hele weg naar Dokkum moet ik de moed er wel inhouden. Maar door het donker schaatsen we voorzichtig en niet te hard. We komen hele ploegen tegen met lampjes op en het is dan steeds Heee, Heee, Heee! Echt heel leuk!!

We zijn nog niet in Dokkum of Sander flipt hem al onder de brug door. Bah, dekselse jongen! Vooruit dan, tot de molen… De fietsbrug staat gelukkig open en daar gaat Sander voorbij de molen. Maar jongen toch, hier zouden we stoppen? Oke, oke en hup weer achter hem aan. Voor het raadhuis stopt hij. “Zo, nu hebben we hem echt helemaal gereden” zegt Sander. De foto mislukt want de lens zit onder de regendruppen maar we hebben de laatste "stempel" binnen.

Naar huis gaat het tegen de wind in, maar dat is niet erg meer. De knop is om we gaan weer de goede richting op, dus de benen doen het weer. Op de terugweg komen we niemand meer tegen en om acht uur zijn we thuis!! Yes, gehaald! Vrijwillers bedankt voor het vegen van 200 km ijs! En Sander? Hij is een kanjer! 

Echte Elfsteden kluun voeten

Dokkum - Franeker op de schaats

Vrijdag is Sander, mijn zoon, samen met de buurman, de Dokkumer Ee op geschaatst op weg naar Bartlehiem. Beiden hebben ze de ijspriemen om de nek en gaan met die banaan. In Tergracht komen de mensen het huis uit en roepen. “Je kunt daar niet schaatsen het lag er gisteren nog open!!” Maar, het ijs houdt al wel....

Vorige week zaterdag ben ik nog naar Leeuwarden geweest in de kano maar vandaag wil het echt niet....

Maar goed, zaterdagnacht na een nacht krakende vorst zijn Dineke en ik naar Leeuwarden geschaatst. Mooi ijs en geen centje pijn. In Snakkeburen begon het ijs wat te golven en zijn we maar teruggegaan.

 Zondag na een ijskoude nacht opnieuw met de schaatsen op weg. Sander, Dineke en ik schaatsen nu naar Dokkum. Er ligt behoorlijk veel sneeuw op het ijs waardoor het hard werken is. Maar onder de sneeuw ligt een strakke donkerzwarte ijsvloer.

 

Zelfs onder de meest kritieke brug kunnen we gewoon door schaatsen zonder te klunen. Sander en ik doen een rondje bolwerk, (oude verdedigingsgracht rond Dokkum) en op de terugweg zien we Dineke net keren. Ik roep Dineke en samen maken we nog een rondje. Dit is wel super uniek, hier heb ik nooit eerder geschaatst!

Ik heb veel te weinig kleren aan en mijn kleine Pieterman vindt dat niet leuk Een Quest outfit plus een dunne jas is op de schaats niet genoeg. Sander en ik vliegen weer naar huis zodat ik me goed kan aankleden. Na een bak koffie en een broodje gaan we op weg. Het doel is Franeker.

De Noordwest hoek van Friesland is berucht en na Oude Leye wordt duidelijk waarom. Smalle vaartjes veel troep op het ijs, twee keer een schip die door het ijs gevaren is. Maar we komen wel onder de meeste bruggetjes door. We schieten niet echt hard meer op. Sander heeft nog de lenigheid, en het gewicht van de jeugd en vliegt gemakkelijk over de grootste ijsbrokken heen. Stuntelige pa struikelt er half vloekend achteraan…

We besluiten tot 16:00 uur door te schaatsen en dan om te keren. Om drie minuten over vier zijn we in Franeker. Yes! Doel gehaald. Snel een foto en de terugweg ingezet.

We proberen de ergste stukken achter de rug te hebben met daglicht. In Ried laten we ons twee bakken “poeiermolke” smaken en dan gaat het weer los.

Ook terug vallen de beroerde stukken niet mee. Wordt “lachen” als de elfsteden doorgaat. Hier kan je gewoon een ziekenauto en een camera neerzetten en oorlogsscènes gaan schieten. Als we in Oude Leye zijn bellen we naar huis. Het ergste hebben we gehad en Dineke moet weten dat we onderweg zijn.

Het laatste stuk voor Bartlehiem wordt het steeds donkerder. Ik val drie keer achter elkaar bijna door scheuren. De enkels zijn niet meer hard en ik ben erg moe. Sander is gewoon een machine en gaat maar door en gaat maar door en gaaaaat er vandoooor. Ik kan het ritme niet vasthouden en moet hem net voor Bartlehiem laten gaan.

Strompelend en struikelend bereik ik Bartlehiem. “Gaaaat het papa?” Verdorie akelige vent donder op! Kun je wel tegen zo’n oude man, om zo goed te schaatsen. Gaat het, gaat het? Verdorie ik kan heus ook wel goed schaatsen hoor. Maar phoeoe heeee wat ben ik moe. Zwijgend drinken we de bus thee op die ik de hele kJKJYGH^%$t weg al meesleep.

Even zitten doet wonderen. Als we doorschaatsen lijkt het alleen wel of mijn teen twee keer zo dik is. Maar dat is vast verbeelding. Het laatste stuk vliegen we over het ijs, de Dokkumer Ee ligt er fantastisch in, en er is goed geveegd. Met tien minuten zijn we moe en voldaan thuis. We hebben vandaag 95 kilometer geschaatst, dat is bijna een halve elfsteden....

Als ik thuis mijn sok uittrek blijk ik een enorme bloedblaar te hebben onder de teennagel. En mijn teen is inderdaad twee keer zo dik….

Vanochtend sta ik gebroken op en strompel naar beneden. Ik moet vandaag maar met de Quest naar het werk. Ik zie Sander nog net wegschaatsen naar school naar Leeuwarden. Hij heeft nergens last van…. Zucht……