Ziekenauto

Vanochtend een lekker ritje naar het centrum van Leeuwarden. Vlak voor het Beursplein in Leeuwarden zie ik iemand op de stoep liggen. Zijn hondje loopt los rond. Ik spring uit de fiets en kniel bij de man. Hij lijkt diep in slaap. Ik probeer hem wakker te maken maar hij reageert nergens op. Het hondje begint tegen mij te blaffen en die kalmeer ik. Als ik wat beter kijk, dan is hij nogal bezweet en hij reageert niet op een pijnprikkel. Hij heeft ook geen tag om dat hij epileptisch is. Ondertussen ben ik de beste maatjes met de hond geworden. Ik kan die man hier niet zo laten liggen dus toch maar de hulpdienst bellen. Ik graai in de tas in mijn fiets maar de telefoon zit niet in de tas. Een man met een bestelbus stopt en komt aanlopen. Hij heeft de telefoon in de hand en belt 112. Een beetje twijfelachtig blijven we rond de man staan en we weten niet goed wat te doen….

Het telefoongesprek is nog bijna bezig als de ambulance er al is, ze nemen het van ons over. Ik ga dan maar douchen want ik sta in mijn natte zweet kleren. Ze nemen de man en het hondje mee. De hele dag blijft het gebeuren toch wel hangen. Hoop maar dat het goed komt….

Motivatie

Motivatie is alles. Deze maand ga ik 2000 km fietsen nam ik me voor. Phoe hee, dat valt niet mee deze maand. Met dit weer smelt zo’n voornemen gewoon weg. Allerlei slappe excuses als: Vandaag wil ik wel, maar het lukt niet. Vandaag maar even rustig aan. Ik heb nog tijd…. Enz.… Eind van het liedje, Ik ben blij als ik deze maand 1000 km fiets.

Vrijdag een goede dag en het werk op tijd afgekregen. “We stoppen op tijd roept”, de project leider blij. Oké dus om vier uur op weg voor een fun ritje. Even naar Buitenpost en dan naar Zoutkamp en dan… ach we zien het wel. Maar nog voor ik Leeuwarden uit ben smelt de fietszin als een hoopje sneeuw in de zon. Toch maar de kortste weg naar huis? Nee, kom op! Slappe Tines pak jezelf aan.

 In Hardegrijp maak ik een dikke stuur fout en ram over een stoeprand. Ik zet de fiets stil om de schade te bekijken. Maar een compliment aan Velomobiel, niet het kleinste slagje zit in het wiel, geen spaakbreuk. Helemaal niets. Opgelucht fiets ik verder. Zal ik maar terug gaan? Nee kom op watje!!!

 In Buitenpost zit ik bijna op het tandvlees maar de lus terug is binnen handbereik. De eerste afslag over het spoor is verdwenen. En de tweede afslag is ook dicht. Ze zijn daar met de nieuwe Oostelijke rondweg bezig. Ik weet niet wat ik verkeerd doe, maar ik eindig in Gerkesklooster. Ondertussen waait het windkracht zeven, is het gaan regenen en is het koud. Moet ik terug of verder? Mijn fietsbenen smelten door alle twijfel weg.

 Gelukkig zie ik een fietsbordje in Gerkesklooster naar Visvliet. En daar maak ik mijn zoveelste fout nadat ik WEL gegaan ben. Volg nooit fietsbordjes want dan ga je op de landelijke toer. Ik eindig op een prachtig schapen pad langs het spoor bij een tunnel met een trap. NEE, IK WIL NAAR HUIS, DIT WIL IK NIET… Terug fietsen? NEE, NOG MEER KILOMETERS. IK WIL NAAR HUIS… Ach, denk ik, ik til de fiets op, laat het achterwiel over de midden goot lopen en dan kom ik wel door de tunnel.

Gelukkig heb ik de voorwielen op de rem staan want de fiets is zwaarder dan ik denk.  De fiets kiepelt me net niet uit de handen. Door hem voorzichtig te laten vallen blijft hij gelukkig overeind. In de tunnel weer een verassing. Mis, je moet eerst door de tunnel lopen om te kijken wat er aan de andere kant is. De andere kant heeft twee trappen omhoog! Wat een ellende!! En ik wil alleen maar naar huis…. Of had ik dat al gezegd.

Gelukkig zit er een niveau tussen de twee trappen. De tweede trap weet ik te vermijden door mijn fiets de heuvel op te duwen. Balend rijd ik terug. Dit heeft me een kras gekost. Bij Visvliet word ik op de kasseien nog even door elkaar gerammeld. En dan draai ik de harde wind in. Ik krijg de fiets niet boven de 30. Dat is een lekke band! Ik weet het zeker. Opnieuw de fiets stil en ik eruit. Alle banden staan gewoon op druk. Kom op Prins trappen. Die motivatie levert me bijna nog een hongerklap op. Dus twee nood muesli repen erin en zorgen dat ik thuis kom.

Moe, koud, hongerig en chagrijnig kom ik thuis. Na de droge kleren sla ik een liter melk weg en twee glazen water en warm eten en dan voel ik me weer wat beter. De volgende keer ga ik maar naar mijn gevoel luisteren. Laat die motivatie maar zitten……

Bevalt het?

Gisteravond op weg naar huis croste ik de stad door. Omdat ik later was dan anders was het fietspad heerlijk leeg. Als ik de bocht om kom zie ik dat de brug omhoog gaat. Bah, net te laat! Auto’s horen te stoppen voor de stopstreep, zo’n vijftien meter voor de brug. Maar de automobilist heeft de streep gemist en is van plan tot aan de slagboom te rijden.

Ik glip nog net tussen het gaatje van de auto en twee wachtende dames op de fiets in. OEEEE, gilt de dame van schrik. Naast haar kom ik tot stilstand. Heerlijk lig ik in het late zonnetje op mijn luie zetel te genieten van de onverwachte pauze.

Aarzelend vraag de vrouw met heel vele ongeloof in haar stem: “Bevalt dat nou?”. “Ja, mevrouw is echt heerlijk! Ik lig op een stoel en ik ga veel sneller,” “Ja,” zegt ze, “Je ligt ook droog in de regen maar, bevalt dat nou?” Ik antwoord: “Op een racefiets zie je alleen de weg, in mijn fiets heb ik een panoramisch uitzicht. Ach mevrouw, je wilt nooit weer anders”.

“Euhhmmm, jawel maar ik schrik altijd zo van die dingen, er zou …., er zou een toeter op moeten zitten”. Goedmoedig geef ik een klein tuuuutje. “Oh....., dus dat zit er wel op…” Maar het bevalt dus wel?

Gelukkig gaat de brug naar beneden en kan ik doorfietsen. Met een “Prettige avond dames…” ga ik weer verder. En echt waar HET BEVALT!!

Meer kajakken

Ach het is een fietsblog ik weet het. Maar met dat "mooie" weer spijbel ik, ik geef het eerlijk toe. Maar omdat Marcel Beekmans suggereert dat mijn fiets vierkante wielen heeft gekregen en dat ik nu lui op de bank hang met een zak chips en domweg gelukkig ben? Echt niet! Ik ben heus wel op pad ;-) Om mijn benen rust te geven zit ik in de kajak. Vrijdag 63 km gevaren samen met Carel. Een tocht waar we 10 uur continu aan het varen zijn geweest. Een prachtige tocht langs het kerkje in Sandfirden. Daar kom je op de fiets niet zo gauw omdat het dood loopt. Maar man! Wat is het daar mooi! Er staat een kerk, drie huizen en een steiger en verder niets. Maar het landen daar is een feest, net een time leap....

Ach de foto’s zeggen alles:

Laaksum – Enkhuizen – Laaksum

Donderdagavond na een stressvolle week mijn “KanoChecklist” opgezocht om alle spullen bij elkaar te zoeken om twee dagen op het Wad te vertoeven samen met Carel van Leeuwen. De datum staat al weken in de agenda maar we hebben nog weinig tijd gehad voor de voorbereiding. Als alle spullen gepakt zijn en klaarliggen, Carel ’s avonds laat gebeld. Het eerste wat we doen is het tij bekijken. Oef, dat is een tegenvaller. Het is half vijf ’s ochtends hoogwater in Lauwersoog. Beide zijn we achterop met slaap en zien we de vroege tijd niet zitten.

We besluiten om onze tocht maar een week uit te stellen, even later belt Carel terug. De kano club “Onder de Wadden” uit Franeker gaat zondag van Laaksum naar Enkhuizen. Wow! Dat is een tocht die al heel lang hoog op het lijstje staat. Mag ik mee? Carel gaat het navragen. Als alles goed gaat dan gaan Carel en Pyke, zijn vriendin, in de tandem kajak. En ik ga in mijn Sirius van P&H. Zaterdagavond besluit Pyke om niet mee te gaan en gaan Carel en ik in de 6.70 meter lange Alleut II van Valley.

Zondag rijd ik om 7 uur ’s ochtends op weg naar Sneek. We pakken de boot en gooien hem op het dak van de bus en dan rijden we naar Laaksum. Daar ontmoeten we de andere groepsleden. Van een aantal kajakkers krijg ik een hand waar je bang van wordt. Wat een kracht en wat een blokken beton. Dit zijn de echte helden en daar sta ik dan tussen... Als iedereen de boten heeft ingepakt komen we bij elkaar om de groepsstrategie in de laatste briefing door te spreken over leiding van Willem Burema. Lang word er in de poppetjes van mijn ogen gestaard. Dit zijn mannen die hun leven aan mij toevertrouwen en andersom. Ze moeten niet in de problemen komen door mij. Blijkbaar zit het vertrouwen goed en gaan we op weg. De afspraak is dat de groep bij elkaar blijft en dat iedereen daar verantwoordelijk voor is. Als je voor vaart kijk je zo nu en dan of iedereen nog in de buurt is. Of iemand dat niet snapt…..? Oké, Dan gaan we op weg….

De lengte van ons schip werkt niet in ons voordeel. Er staan veel korte golven en we moeten in de wind op naar Enkhuizen op koers 220 graden. De kajaks dansen over de golven maar onze boot boort zich steeds in de golven. We verliezen dan snelheid. We draaien op zo’n 60 procent maar we komen toch aardig mee in het middenveld. We genieten van de heerlijke tocht. De voorste man in onze boot mag water happen en dat doe ik dan ook de hele weg met veel plezier. We maken onderweg drie kleine stops. Het is maar goed dat we kompassen op de boot hebben. Na een stop ben je echt compleet gedesoriënteerd. Links, water, rechts water, voor water, achter water. We liggen zelfs met de neus de andere kant op.

Na een kleine drie en een half uur landen we in Enkhuizen in de jachthaven. Nadat de boten op de kant liggen gaat de natte troep uit. Dan vallen we aan op onze voorraad brood, koeken en thee. Het zonnetje schijnt heerlijk en nadat de ergste honger gestild is gaan we op zoek naar de tent met het zeebanket. Want kanoën is natuurlijk wel leuk maar voor “het visje eten” daar zijn we voor gekomen.

We slagen erin om half Enkhuizen te doorkruisen voordat we de winkel vinden. Tip voor de volgende keer. Sla links af en blijf langs de kademuur lopen…. De vis wordt gepresenteerd in bakjes in de vorm van een roeiboot. We moeten wel in stijl blijven ten slotte. Kwart over twee moeten we vaarklaar staan. Om vijf over twee krijgen we ons laatste portie vis dus dat wordt krap. We lopen zo hard mogelijk terug. Maar we hebben toch nog als eerste groep de weg terug gevonden. Het wordt een beetje later dus….

Omdat één van de deelnemers wel op tijd in het water ligt is de briefing op de kade van de jachthaven. Een kanoer in het water en de rest op de kant dat lokt meligheid uit. En de groep rust niet voordat de boot omligt. Oké, hij is de beroerdste niet en maakt even een perfecte demonstratie Eskimo rol. Kijk zo doe je dat als ECHTE zee kajakker. De lucht is dreigend dus is er met de Brandaris gebeld. Het ontweer gaat ons niet treffen dus we kunnen terug varen.

Voorzichtig blijven we bij elkaar want het is druk met boten in en rond de haven. Zonder kleerscheuren belanden we weer op het ruime sop en paddelen terug. De wind is gedraaid van zuid naar noord en daardoor weten de golven niet goed wat ze moeten. Doordat er nu minder golven zijn dan op de heenweg is de lengte van onze boot nu in ons voordeel. We vliegen ritmisch over het water in onze perfecte Human Powered Boat.

Ook op de terugweg maken we weer een aantal kleine stops. Heerlijke momenten om ervaringen uit te wisselen en bij te kletsen. Van Paul de Haas bewaar ik al twee jaar een krantenknipsel in mijn kanomap (rondje Ierland in zes weken) en nu varen we in dezelfde groep! Na de groepsfoto gaan we op weg voor de laatste etappe. Vlak voor Laaksum beginnen de golven weer wat op te lopen. We pakken twee surf rondjes mee waarna we weer landen in de prachtige haven van Laaksum. Mannen bedankt voor de perfecte dag en bedankt dat ik mee mocht!!