donderdag 24 maart 2011

Achterwiel


Vorige week met Marcel Beekmans gefietst. Tijdens de terugtocht op de Afsluitdijk sloeg mijn ketting steeds over de tandwielen van de achteras heen. Dit is al veel vaker gebeurt. Meestal is het nodig om de derailleur opnieuw af te stellen. De hele week ben ik vrolijk doorgefietst. Mijn achterveer piepte ook en dat is veel irritanter omdat je dat gepiep dan de hele tijd hoort.

Vrijdag naar Drachten en naar Heerenveen. Met 60 km per uur, even het IJmte gevoel, naar beneden geknald in het Aquaduct van Grou. In de bocht hoor ik het achterwiel tegen de kast aanlopen. Blijkbaar heb ik de fiets niet goed ingepakt waardoor de wielkast tegen het wiel aankomt....?

Zaterdag toch maar even de fiets de achterveer uitgebouwd. De blauwe veer is aan één kant versleten. Waarschijnlijk trekt hij krom als de veer inveert. De volgende keer als ik in Dronten ben zal ik hem vervangen. Nu eerst de veer maar even dik in het vet gezet. Als ik de fiets dicht wil maken zie ik een ring liggen in de kettinggoot. Hé? Zit er dan toch nog een ring bij de bevestiging van de achterveer? Als ik de ring ertussen doe past de bout niet meer. Voorzichtig voel ik met mijn hand en er komt ook nog een bout uit? Toch maar even het achterklepje bij het achterwiel losgemaakt. Brr, de twee bouten met de ring van de achteras zijn los…..

Sander heb ik beloofd om naar zijn hardloopwedstrijd te kijken in Dokkum. Maar dat ga ik dus nu niet meer halen. Toch maar als een bezetene, in het zonnetje dat dan weer wel, aan de gang. Bout aan de andere kant losgedraaid. Ring er op. De twee bouten aangedraaid. En de bout aan de andere kant weer vastgezet. Klep erop en de twee kettingkasten weer teruggezet in de buik van de fiets. Ik houd precies drie minuten over om het gereedschap op te ruimen en mijn handen te wassen.

Snel race ik naar Dokkum. Ik kom nog op tijd om Sander twee keer langs te zien rennen. Hij heeft zijn voet de eerste honderd meter verzwikt maar toch de vijf kilometer uitgelopen. Als hij thuis komt is de voet zo dik dat hij niet meer kan lopen. Hij heeft twee minuten langzamer gelopen dan zijn beste tijd. Maar met zo'n voet is dat toch nog een prestatie.



De fiets doet het weer geweldig. In theorie had er heel veel mis kunnen gaan. In de praktijk kan de as geen kant op en blijft de fiets het gewoon doen. Ik ben wel boos op mezelf dat ik het niet beter gevoeld heb. Maar alles is gelukkig nog heel. En de fiets schakelt weer uitstekend…..

dinsdag 15 maart 2011

Marsman

Marcel Beekmans wil een “Tour du Hollande” maken en ik mail hem dat ik wel een stukkie mee wil fietsen. Dat is zo geregeld. Maandag zal ik hem tegemoet fietsen op de Afsluitdijk en dan loods ik hem door Friesland.

Om acht uur vertrek ik en fiets vlot naar Harlingen. De dikke winterbanden heb ik eraf gehaald en de Kojaks weer teruggezet. De fiets zoeft niet alleen ouderwets, hij is ook weer heerlijk bestuurbaar.

Als ik de Afsluitdijk opdraai krijg ik een sms van Marcel. "Over een uurtje ben ik op de Afsluitdijk". Het is eindelijk wat warmer, zo’n 10 graden, en de wind is matig. Op de dijk vliegt de snelheid dus omhoog. Het valt op dat er een hoop troep op de dijk ligt. Dat mag wel weer eens worden opgeruimd.

Als ik het talud omhoog fiets bij het monument zie ik Marcel Beekmans samen met Pee Komen. Marcel zit in zijn fonkelnieuwe Groene Carbon Quest een stralende Marsman te wezen. De fiets is echt geweldig om te zien. Jammer dat hij hem helemaal heeft volgeprakt voor zijn tocht, dus het lichte gewicht is niet echt te voelen…. Pee heeft Marcel het eerste stuk begeleid. Ik neem het stokje nu van hem over. Na een kleine fotoshoot gaan we weer op weg. Marcel heeft zin in koffie en wil naar het tankstation op de dijk. We spreken af dat we niet gaan racen. Doen we echt niet? Nheeu, we houden ons in….. Echt waar….




Even later racen we boven de 40 zij aan zij de dijk over en vliegen de kilometers onder onze banden door. Stoer roepen we alle twee “Dit houden we de hele dag vol”. Bij de benzine pomp gaan we aan de koffie. We zijn daar een aardige attractie en als twee mensen aan Beekmans vragen waar die vandaan gaat en waar hij naar toe gaat, slaan de mensen stijl achterover. Amsterdam, Winschoten op een dag? Dat kan gewoon niet!!

In Harlingen is de tank van Marcel Beekmans leeg en maken we een kleine stop in de haven bij het schip de Artemis. De 40 gemiddeld is toch iets te ambitieus als je het vier dagen wil volhouden. Er ligt een prachtig zeilschip en die wordt meermalen op de foto gezet. Na een aantal krentenbollen, en sport drank zit de tank weer vol en gaan we weer los.







Als we Harlingen uit zijn blijven we noordelijk fietsen in Friesland. Zo vermijden we Franker, Leeuwarden, Twijzel, Buitenpost en Grijpskerk. De route voert dan langs Sexbierum, Minnertsga, St JacobiParochie, Oude Leye, Hijum, Bartlehiem, Burdaard, Damwoude, Strobos en Zuidhorn.

Na 151 kilometer ben ik om half twee ’s middags weer thuis. Het plan is hier om een grote stop te maken van maximaal een uur. Dineke komt net thuis en heeft een heerlijke zelfgemaakte erwtensoep voor ons klaarstaan. We eten ons buikje rond en dan gaan we weer op pad. Wat er in de soep zat, dat weet ik niet, maar het is uitstekende brandstof. De benen voelen weer net zo fit als vanochtend, we kunnen er weer tegenaan. We fietsen nu naar Damwoude, De Dokkumer Trekvaart en dan bij Buitenpost rechtdoor naar Strobos.

Mijn laatste actie is Beekie door Zuidhorn loodsen waarna hij alleen nog het rechte fietspad hoeft te volgen om in Groningen te komen. Het laatste stoplicht dat Beekie tegen gekomen is, is in Purmerend. Het volgende stoplicht dat hij tegenkomt is in Groningen. Niet slecht, als je de weg kent...

Mijn weg terug loopt naar Noordhorn, Zoutkamp en Lauwersoog terug naar huis. Allebei komen we precies om half zeven aan. Mijn dagafstand is 260 kilometer met een gemiddelde van 32.6. Het was de eerste mooie fietsdag van het jaar. Beekie doen we nog eens!!

dinsdag 1 maart 2011

Fietsen één van de grootste oorzaken van hartfalen

Fietsen één van de grootste oorzaken van hartfalen

Gemakzuchtige mensen zullen niet verder lezen en dat is jammer want nu is de titel de waarheid geworden. Maar is dat ook zo?

Toen ik begon met werken was het nog gewoon dat je op de afdelingen mocht roken. Op een dag kwam er een nieuwe indeling en kwam ik met twee rokers op een kamer te zitten. Recht op een rookvrije werkplek was er toen niet bij. Ruzie maken, afspraken niets hielp ik moest toch vooral begrip hebben voor hun verslaving. Nu is het al weer een tijdje normaal dat er op een werkplek niet gerookt mag worden. Behalve natuurlijk de kleine cafés. Want als het om geld verdienen gaat dan mag het plotseling wel weer….?? Kortom, jaren lang heb ik een verbeten strijd moeten voeren tegen rokers voordat het sociaal geaccepteerd is dat je overdag niet onvrijwillig in de rook zit. Het heeft ook jaren geduurd voordat ze aan konden tonen dat roken niet gezond is. De tabaksindustrie werkte ook niet echt mee en dat is een understatement.

Elke dag stap ik vrolijk op de fiets en ga door weer en wind naar mijn werk. Mijn woonWERK rit gaat langs een weg. Ik vind dat ik recht heb op een rookvrije tocht naar mijn werk. Dankzij de fietsers in dit land, is het nog een beetje leefbaar ten slotte.

Ik ben bang dat het nog jaren gaat duren voordat iedereen het hier mee eens is. Maar wie weet vertellen we nog aan onze kleinkinderen dat we vroeger langs zo’n stinkende weg moesten fietsen en dat iedereen dat normaal vond.

Vandaag stond een artikel in het AD met de titel bovenaan dit stukje. Als je het artikel leest dan hebben academici 36 studies met elkaar vergeleken en komen ze tot de conclusie dat door de luchtvervuiling fietsers meer kans lopen op hartfalen dan autobezitters. Moeten we dan als fietser ook maar in de auto stappen om van dat grotere risico af te komen?

Gelukkig bestaat er van elk onderzoek een tegenonderzoek. De waarheid is ten slotte “elastisch” om het maar eens eufemistisch uit te drukken. Volgens dit onderzoek lopen echter automobilisten evenveel risico als fietsers.

Citaat van de conclusie en de maatregelen zijn ook het lezen meer dan waard:

Resultaten
·         Hoge blootstelling aan ultrafijne deeltjes, zwarte rook en fijn stof heeft een direct negatief effect op het functioneren van de longen. De verandering is na een aantal uren weer verdwenen.
·         Hoge blootstelling aan ultrafijne deeltjes verhoogt de luchtwegweerstand nadelig. Ook deze verandering is na een aantal uren weer verdwenen.
·         Fietsers inhaleren een grotere dosis luchtverontreiniging dan automobilisten en buspassagiers. Toch bleek het effect daarvan op de luchtwegen niet groter te zijn dan bij automobilisten en buspassagiers.
  • Blootstelling aan luchtverontreiniging heeft effecten op bloedwaarden, een indicatie dat  luchtverontreiniging ook op korte termijn invloed kan hebben buiten de luchtwegen, bijvoorbeeld op het hart.

Maatregelen van dit onderzoek:
·         Fietsers stimuleren over fietsroutes te rijden met minder gemotoriseerd verkeer en op wegen op grotere afstand van veel verkeer. Dit kan gerealiseerd worden door bijvoorbeeld doorgaande fietsroutes aan te leggen die op afstand van autowegen ligt. En door fietsrouteplanners te maken die autoluwe routes aangeven.
·         De doorstroming voor fietsers in het verkeer vergroten. Dit kan bijvoorbeeld door een groene golf voor fietsers of door het verkeerslicht per cyclus tweemaal op groen te laten springen voor fietsers. Fietsers worden tijdens het wachten bij drukke kruispunten namelijk blootgesteld aan hoge concentraties luchtverontreiniging.
  • Het stimuleren van fietsgebruik. Fietsers veroorzaken zelf geen luchtvervuiling. Meer fietsen zal de blootstelling aan luchtverontreiniging voor alle verkeersdeelnemers dus verlagen. De gezondheidsvoordelen van fietsen wegen op tegen de nadelen van de blootstelling aan luchtverontreiniging.

Fietsers krijgen dan wel meer vervuiling binnen dan automobilisten maar na een aantal uren zijn deze effecten verdwenen. Dus automobilisten geen lullige excuses meer dat fietsen ongezond is. Vergeet deze titel maar snel. Stap op de fiets en breng mijn “Recht op een schone woon- werkrit” een stapje dichterbij.