Aerodynamische spiegels

Collega’s denken dat ik constant zwetend en hijgend in mijn trapmobiel zit. Dat de wereld in je fiets heerlijk overzichtelijk is. Dat je niet na hoeft te denken terwijl je trapt en dat je al mijmerend, dus zonder te hijgen door het land glijdt, het wil er gewoon niet in. Als je zo hard gaat dan kost dat moeite, punt uit…..

Maar waar zit je dan zoal aan te denken? Euhh, over het werk, over muziek, over de boeken die ik lees en over de spiegels. Bah, die spiegels passen toch eigenlijk helemaal niet bij de fiets. Wat kan je daar nu voor bedenken…..

Ach, het zal heus eerder bedacht zijn maar als je zelf een oplossing vind geeft dat zo’n heerlijk gevoel. In het boek “Het huis van de moskee” van “Kader Abdolah” komt een pottenbakker voor. Hij bakt schalen en potten van klei. Hij wordt door de moderne tijd ingehaald en uiteindelijk staat de tuin en het dak vol met potten en pannen die nooit verkocht zullen worden. Als ik nu eens een mal maak van klei dan kan ik er polyester omheen lamineren en dan heb ik mijn aerodynamische hoes voor mijn spiegel. We wonen niet voor niets op de klei ten slotte.

Vandaag regent het de hele dag en ineens schiet het idee me weer te binnen. Op naar de tuin om klei te halen. Met de eerste schep heb ik meteen de klei te pakken. Samen met een emmer water en een verf stokje modeleer ik het kapje voor de spiegel. Na een lief half uurtje kleien Dineke erbij geroepen. De korte of de lange vorm, wat heeft je voorkeur?  Zoon Sander en Dineke zijn unaniem: De lange.

De klei wil er wel op maar komt er niet af in de vorm die ik in het hoofd heb af. Na even piekeren gooi ik er een plastic zak tussen. Ik kan opnieuw de kapjes modelleren. De twee klei mallen zijn klaar en liggen binnen te drogen. Het resultaat wordt vast niet zo strak maar ik ben wel leuk bezig geweest…….

Hond

Lang geleden, ik woonde nog thuis, hadden we een Fox terriër. Dit was een prachtige beestje met een ontzettend fel karakter. Mijn broer, zus en ik hadden samen met ons vader de spaarpot op de kop gezet en de hond samsam gekocht. De hond, je raadt het al, heette dus Sam. Het was maar een klein hondje maar dat belemmerde hem niet om herdershonden, boxers en andere grote honden schrik aan te jagen. Op een dag is hem dat gedrag trouwens hardhandig afgeleerd maar dat is een ander verhaal…

Sam liep het liefst met grote balken in zijn bek. Als we weggingen gooide ik een halve boom zo ver weg als ik kon waarna hij hele weg heel parmantig met die gigantische paal in zijn bek meewandelde. Het wandelpad over het water daar stonden paaltjes en elke dag kwam hij daar vast te zitten met zijn paal. Maar goed… Hij was zo fel op zijn paal dat ik hem op het randje van het dak van de garage gooide. Zolang hij de paal zag was hij niet te houden en wilde hij niet naar binnen. Alleen op het dak, uit het zicht, kon ik hem mee krijgen.

Mijn vader had een prachtige rode Ford Escort. Dat was in die tijd een hele hippe auto. Volgens mij is dat jaren lang de meest verkochte auto geweest. Deze auto stond meestal in de garage en op zaterdag werd hij natuurlijk netjes gewassen anders mocht hij niet naar binnen. 

Op een dag had ik met veel moeite de halve boom uit de bek van Sam gerukt. Hij sprong kwijlend bij me op om de tak weer te veroveren. Ik mikte de tak op het garage dak. Ik zie nog voor me hoe de tak net niet de dakrand passeert maar terug stort, de wet van de zwaarte kracht volgend, en oh noodlot boven op mijn vaders glimmende pracht. Daar stond ik, met een idiote hond om mee heen te dansen, en een halve boom op de motorkap van de prachtig rood glimmende Ford Escort waar nu wel, helaas een deuk(je) in zat.

Mijn vader was “not amused”….  Volgens mij gebeurde dit op vrijdagmiddag. De volgende dag zaterdag moest de auto weg en heeft hij een nieuwe besteld. Je weet toch waar zo’n deuk zit en dan is de lol eraf….

Twee weken terug op een ochtend, vlieg ik het fietspad op. Er loopt een mevrouw met een hond. Ik bel en ze gaat aan de kant. Maar de hond schrikt (tenminste dat denk ik) en rent het fietspad op het moment dat ik wil passeren. Een gangetje van niks en ook een klapje van niks. Maar wel een dikke deuk in mijn fiets. Twee winkelhaken in de gelcoat en een mooie ronde plek waar ik de hond heb geraakt.

De hond had gelukkig niets maar bah, sindsdien is de lol eraf. De fiets moet weg! Ik wil een ander! Ik ga noooooit meer fietsen. Je bent erfelijk belast of niet tenslotte. Het formulier is inmiddels ingevuld, de schade expert is geweest en natuurlijk is het allemaal te herstellen en komt het heus wel weer goed. Binnenkort kan ik de fiets naar Dronten fietsen en de vlek laten wegwerken. Er zijn veel ergere dingen in de wereld, ik weet het allemaal heus wel. Maar toch….