Modder

Gisteren tilde ik de fiets op. Hij was toch echt leeg en toch voelt de fiets erg zwaar aan. Ik gooi de fiets in het gras in de sneeuw bij de sloot. Voorzichtig voel ik in de wielkasten. Er zit bijna een centimeter modder in. Ai, ai dat verklaart veel.

Ondanks de vorst toch maar een emmer warm water gehaald en aan het soppen gegaan. Na drie emmers water wordt de modderstroom eindelijk minder. In de garage haal ik de achterband eraf omdat ik een lek verwacht. De band stond donderdag nog maar op 3 bar. Ik dacht dat het fietsen niet wilde door de kou! Het lek kan ik niet vinden ondans een bak water.

Met de band eraf kan ik nog beter bij de achterste wielkast. Ik schraap nog zeker een halve pond aan modder en zand uit de fiets. Bah, de weg leek deze week wel een Russische onverharde weg. Door de natte herfst ligt de complete akker op het fietspad. Van mij mag de boel wel weer gauw schoon worden. Ik hoop dat we het ergste gehad hebben…..

Een nieuwe strijkstok

Een tijdje al loop ik vast met mijn viooltechniek. Tot nu toe ging ik altijd voor klank, klank en nog meer klank. Sander mijn zoon doet de meest subtiele dingen op de viool die prachtig klinken. Het enige wat ik er tegenover kan stellen is dat ik harder kan. Nog harder duwen en trekken, daar wordt het allemaal niet mooier van. De laatste tijd ben ik dus aan het worstelen. Terug naar de kern van de noot. Subtiel Iers spelen is een kunst en daar weet ik dus alles van. Grappig daarbij is, als je altijd doet wat goed voelt, dan kom je niet verder. Een andere techniek kan net zo goed voelen alleen je hebt het je niet eigen gemaakt. Dus moet je op zoek en daardoor heen. Eenmaal de techniek eigen gemaakt, hoort het wel weer bij je en ben je een stap verder.

Gisteren op weg naar Het Strijkershuis. Het atelier van Hendrik Woldring de vioolbouwer van mijn viool. De viool past naast de stoel. De fiets de dag van te voren klaargemaakt voor de reis. Een tros bananen, een broodbak, drie stel droge fietskleren en normale kleren en schoenen. ’s Ochtends om kwart over acht fiets ik weg. Na een uur en driekwartier ben ik van deur tot deur gereden. Het is koud en ik heb tegenwind dus hard gaat het allemaal niet. Maar dat geeft niet. Een straat eerder gestopt om mijn koude wielren pak uit te trekken. Heerlijk een droge spijkerbroek en shirt. De fiets op slot voor de winkel en dan de warmte in…

Bij Barbara en Hein wordt ik altijd geweldig ontvangen. Even later zit ik met een kop hete dampende groene thee bij te komen. Een Leeuwarder is net een half jaar op les, en straalt als een kind in de Candy shop. Kinhouders proberen, stokken bekijken. Kisten opscheuren het mag allemaal. Dapper om op late leeftijd te beginnen. Meestal lukt het, ook als je ouder bent, om nog heel aardig te leren spelen.

Dan komt Barbara mij de stokkendoos brengen en begint het selecteren. Ik val al heel snel op een bepaalde stok. Aan het eind van de rit is dat de stok die nog geen week binnen is. Een Duitse stok gemaakt door een bogenbaumeister Sebastian Dirr. En natuurlijk de duurste in de doos, het zal ook niet zo zijn.

Daarna mag ik op drie nieuwe instrumenten van Hein spelen. Het eeste instrument is gemaakt van Populierenhout en er zitten darm snaren op. Het hout is heel bijzonder. Het komt van een populier uit Groningen die gerooid is. Zelf speel ik altijd met stalen snaren dus dat is wennen. Er staat minder spanning op de snaar. Aangezien ik een worstel violist ben, die druk moet voelen, moet ik lekker aanpassen. Hup alle techniek over boord, kruip in de viool. 

Hein bouwt nooit de beste viool. Hij is altijd op zoek naar de viool die het best is voor de violist. De topper van vandaag voor mij is een model naar Rougerie. Een klant met een erfenis is de wereld rondgevlogen om op alle beschikbare topviolen te spelen. Voor miljoenen heeft hij in handen gehad. Uiteindelijk kwam hij met een Rougerie viool bij Hein terecht. Hij wilde hem alleen hebben als Hein er een nieuwe zangbalk in wilde zetten.

Dit was natuurlijk de kans voor Hein om de viool op te meten. De nieuwe viool is geïnspireerd op dit model. De viool is net af en dan is het altijd een eer om er op te mogen spelen. Een superlicht spelende viool met een heerlijk timbre. Meteen ben ik van mijn gezwoeg af. Dit is een viool die een hele ander kant kan laten zien. Ik leef me heerlijk uit en geniet van het geweldige geluid.  Hein wordt helemaal enthousiast en probeert onder woorden te brengen wat een goede viool een goede viool maakt.

Daarna mag ik van Barbara alle kisten proberen die ze heeft. Ik zoek eigenlijk een betere kist om de viool in de Quest te vervoeren. Ze zal een kist voor me bestellen die speciaal gemaakt is voor vliegtuigen. Alleen de viool past in de kist de stok moet in een aparte stokkendoos. Het klinkt ideaal, ben benieuw of het wat is. Het merk heet "Bam", hoop niet dat ik de kist hoef te testen met de viool erin ;-). Als violist kom ik er gelaafd en geïnspireerd weer vandaan.

Om half twee op weg naar Heerenveen, even kijken of mijn ouders er zijn. Voor de wind trap ik meteen, ondanks de zware fiets, 38 kilometer per uur. Mijn toptijd op de racefiets was vroeger iets meer dan twee uur. Ik doe het nu in een uur en drie kwartier zonder me echt in te spannen.

Helaas is niemand thuis en fiets ik maar door naar huis. Helemaal verkleumd kom ik thuis. Het wordt geloof ik tijd voor de lange broek. Helemaal op een lange afstand is het anders veel te koud. Na een kwartier heet douchen krijg ik weer wat praatjes. En dan natuurlijk de hele avond muziek maken met Sander. We jammeren alle duets door die we kunnen vinden.

Toch weer 170 kilometer gefietst.

Genoegdoening

Tussen Stiens en Hijum zijn ze bezig met wegwerkzaamheden. Een helft van de weg is afgezet en de automobilisten mogen via het stoplicht om de beurt de overige weghelft gebruiken. De parallelweg waar ik altijd fiets is nu een prooi voor de auto’s die het stoplicht en de wachttijd willen vermijden. Ondanks een duidelijk verbodsbord rijden de auto’s op het fietspad alsof zij de eigenaar zijn. Na de boeren die het fietspad voorzien hebben van een laag klei kunnen de automobilisten er ook nog wel bij. Als ik niet snel genoeg aan de kant ga dan toeteren ze me wel aan de kant. Maar ze vergissen zich want het fietspad is niet van hun het is van mij!

Gisteravond fietste ik terug en er stond een rij auto’s van zo’n twee kilometer te wachten. Auto’s die me bij Leeuwarden al waren gepasseerd stonden netjes in de rij. Meteen leek het of ik veel harder fietste. Even verderop stond een flitsend golfje met bestuurder met baseball cap tot de bodemplaat in de klei. Zijn mooie lichtmetalen velgen zaten onder de smurry. Hij had het niet gehaald om via de berm naar het fietspad uit te wijken…. Hier moest ik toch echt even om grimlachen.

Verderop was het helemaal feest. Oom Agent had een mooie fuik gemaakt en een stuk of tien automobilisten stonden in de rij te wachten tot ze een bon kregen. Met de fiets flitste ik voorbij en daarna moest ik toch even onbedaarlijk lachen…. Bedankt mannen!! Wat doen ze ook op MIJN fietspad!!!

Hogedruk

Opnieuw een herfstrecord. Twee lekke voorbanden tegelijkertijd! Ben ik niet dol op records? Toegegeven deze had voor mij niet gehoeven.

Gisterenavond fietste ik naar huis en vanaf Dokkum begint de fiets te dansen. Oeps, lekke band dus. Het is dan nog maar 10 kilometer dus flink doortrappen dan haal ik het misschien. Halverwege fiets ik op de velg en moet ik echt stoppen. In de storm waai ik kleddernat van het zweet uit de fiets. Eerst maar een droog shirt aan. Nood regenjas erover aan en de schade bekijken. De fiets is te vies om aan te raken. Als ik er een nieuwe band omleg dan rij ik vast weer lek. Ik besluit om te pompen.

Nu kom ik precies thuis. De laatste kilometer rijd ik met een sukkeldrafje naar huis. Zachte banden fietst wel heel comfortabel maar hard gaat het niet. De fiets op zijn kant en ik zie dat alle twee de voorbanden plat staan. Na het eten de slang maar uitgerold en de hogedruk spuit aangesloten. Zoveel vuil vraagt om harde maatregelen denk ik bij mezelf.

In het donker gaat de spuit erop. Nooit eerder heb ik de hogedruk spuit erop gezet en ik weet nu waarom… Als ik in de wielkast spuit, vliegt de klodders klei en zand me om de oren. Het komt nog heel precies waar je staat en waar je de spuit richt. Als de wielkasten schoon zijn rol ik de fiets naar binnen. Het rechter voorwiel wat net onder lag draait niet meer…. Knarsend draait het moeizaam rond. Nee!!! Zitten de lagers vol met klei?

Ik was alleen van plan om de fiets even schoon te spuiten en banden te wisselen. Nu moet ik het voorwiel eruit halen. Als het wiel eruit is blijkt de remschoen vol met zand gelopen te zijn. Daarom draait het wiel zo beroerd. De lagers daar is niets mis mee. De remschoen onder de kraan afgespoeld. Daarna de boel goed afdrogen en de remhevel meteen in het vet gezet. Daarna de Perfecet Moiree winterbanden erom gelegd en de boel weer in elkaar gezet.

Ben ik nu klaar? Als de fiets weer op beide benen staat zie ik dat de hele binnenkant onder de klei/modder zit. De troep is bij het achterwiel naar binnen gespoten. De hele binnenkant zit onder een vieze drek laag. Inclusief de schoudersteunen en mijn armbanden. De hele fiets kan ik uitdweilen.

Mopperend kom ik om kwart voor tien binnen. Fietsen, je moet het ook maar héél zeker weten. Rottige boeren met hun troep op de weg. Klote weer, rot wind ik wil zon en droge wegen. Mijn mooie fiets is toch zeker geen varken?

Na een nacht waarin de wind om het huis loeit vanochtend op weg. Is de ellende nu over? Nee, dus. De ketting knerpt als een koffiemolen door al het zand wat tussen de schakels zit en twee schakel zitten zelfs een beetje vast. Handig hoor zo’n hogedruk spuit. Voortaan ga ik weer lekker met mijn spons en emmertje aan de gang, geeft veel minder troep……