Houd de dief

De kerstdagen hebben we weer overleefd.  We hebben een kerstmaaltijd voor tweeëndertig man bereid. Maandag is het opruim dag. Het hele huis kan weer terugverbouwd, alle extra stoelen opgeruimd,  alle geleende  etensspullen teruggebracht en de garage weer leeg gemaakt. Ik zie het niet zitten om vandaag te vertrekken naar Tilburg naar de oliebollentocht. Er moet thuis teveel gebeuren en ik ben ook bekaf van al het rennen gisteren….

’s Middag moet Christiaan terug naar Groningen. Sander heeft een nieuwe broek nodig en Dineke wil de stad nog wel even in.  Christiaan rijdt ons keurig naar Leeuwarden en voor het station stapt iedereen uit. Het plan is dat ik de auto parkeer en dan naar de broeken winkel loop. Als ik de auto geparkeerd heb, heb ik wel even zin om wat te doen met het luie lijf. Dus ik loop hardlopend de stad in. Als ik bij de broeken winkel ben, zijn Dineke en Sander nergens te bekennen. Ik blijf maar even buiten staan wachten.

Opeens rent een meisje als een kieviet voorbij. Dan loopt een wat dikkige man achter haar in maatpak. Het meisje rent keihard weg en de man loopt rood aan maar kan haar niet houden. Ik sta te aarzelen. Maar zo onweerstaanbaar een rennende poes is voor een hond zo onweerstaanbaar is een meisje wat hard loopt voor mij. Voor ik er redelijk over nagedacht heb vlieg ik er achteraan.  Ik haal de man meteen  in en zeg tegen hem: “Conditie is alles, waar is ze?” ”In de steeg” roept hij. Hij put nieuwe moed uit mijn hulp en ik vlieg de steeg in. Op dat moment kom ik op snelheid en sprint achter het meisje aan. Binnen twee tellen heb ik haar te pakken en neem haar bij de arm. “Die meneer wil je wat vragen, loop je even mee”. “Laat me gaan, ik smeek het je, Laat me gaan, ik smeek het je” zegt het meisje. “Sorry”, zeg ik “Dat moet je eerder bedenken”.

Als ik bijna bij de man ben begint ze te gillen. “Hij zit aan mij, ik ga aangifte doen..”enz. Ik lach haar vierkant uit en breng haar naar de man. Nu begint ze heel bang te doen en de winkelbediende zegt tegen mij “Bedankt,  ga maar weg, ik red me er wel mee”. Grinnikend loop ik weg, die griet heeft wel lef. Nog geen vijf tellen later zie ik de man alleen terug komen.  “Wat nou” vraag ik. “Ik durfde haar niet mee te nemen daar krijg ik heel veel gedoe van.” Hij laat het meisje dus wegkomen met de tas vol gestolen spul. Ik sta werkelijk paf, hier kan ik niet bij! Je gilt wat en je komt er nog mee weg ook....?

Hoofdschuddend loop ik naar de winkel. Dineke komt net aanlopen en ik vertel het verhaal. In de winkel zeggen ze dat ze vrijwel machteloos zijn. Als we afrekenen moet ik het verhaal nog een keer vertellen aan de jongen die de kassa bedient. Als ik vertel dat ze begon te brullen “Hij zit aan mij” vraagt hij “en, was het wat?”. “Shit”, roep ik “had ik het nu maar echt gedaan…. ;- )!!!"

Omgekieperd

Vandaag moest ik voor wat boodschapjes naar Leeuwarden. De Quest is onhandig in de binnenstad, dus die heb ik op het werk gestald. Als ik terugkom drink ik op mijn gemak een dubbele espresso en trek de fietskleren weer aan. De trui is op de kachel gedroogd en voelt lekker warm aan.

De helling van de kelder fiets ik zo op. Dan is het altijd even uitkijken of je de weg op kunt draaien. Ik laat de fiets naar beneden rollen van de stoep. Voor ons bedrijf hebben ze de stenen van de weg vervangen door betonnen platen. De binnenstad van Leeuwarden staat al maanden op de kop. Er wordt namelijk op het Zaailand een nieuwe parkeergarage gebouwd. Boven op de parkeergarage komt een gebouw. De betonnen platen kunnen de zware vrachtwagens verdragen die het bouwmateriaal komen aanleveren.

De betonnen platen zijn bedekt met zwart ijs en dat zie ik niet aankomen. Bovendien ligt de weg er scheef in voor de afwatering. Als ik voorzichtig de weg op draai breekt de achterkant uit. Even denk ik dat ik weer in het spoor kom, maar dan breekt de fiets opnieuw en nog harder uit. Ik hoop dat de fiets doorslipt en dat het met een sisser afloopt. Plotseling houdt het ijs echter op en dan blokkeert de fiets. Er is er geen houden meer aan, zonder snelheid rol ik om. Ik lig te brullen op straat. Mensen komen aansnellen: “Gaat het wel?” vragen ze: “Nee!” roep ik. “Wat dan?” “Ik heb niets kapot maar mijn fiets op straat, dat doet zeer!!”. Ik blijf hangen met mijn schoen en krijg hem niet los. Een mevrouw is zo aardig om door het voetgat het knopje in te drukken van de fietsschoen. Eindelijk schiet het bandje los. Er staan nu vijf mensen om me heen die de fiets en mij omhoog helpen. Ik kan alleen maar ontzet kreunen en scheld alles bij elkaar. Ondertussen loop ik met een schoen en een sok wat te ijsberen…. Bah bah, bah…. Gelukkig draag ik een helm ;-(. Die vangt trouwens wel mooi het klapje voor me op.

Als ik de schade bekijk valt het allemaal erg mee. De spiegel ligt eraf maar dat kan gemaakt worden. Het tape is op twee plekken beschadigd en er zijn een aantal lichte krassen op de body. Ik stond ook bijna stil. Het is niet te geloven hoe knullig dit ging. Ik sla mezelf voor het hoofd maar ik kon er tegelijk niets aan doen. Hoe vaak race ik niet met een supervaart door allerlei shit heen. Dat gaat eigenlijk altijd goed. Nu sta ik bijna stil, doe ik extra voorzichtig, en toch rol ik om….

Vanmiddag het spiegeltje weer gemaakt. Het pootje in de bankschroef rechtgebogen. Om het pootje heb ik een Engelse sleutel vastgedraaid net voor het kogeltje. De spiegel zet ik op een houtje en nu draai ik de lijmklem vast bij de punt van de Engelse sleutel. Nu kan ik de sleutel als hefboom gebruiken en duw het kogeltje weer in het kommetje van het spiegeltje.

Na 23.625 kilometer voor de eerste keer omgerold. Jammer maar het is niet anders…

Assen

Vorige week vrijdag zou ik naar Assen. “Even” een boek naar mijn broer brengen. Toen ik ’s ochtends opstond lag er een dik pak sneeuw. Vorige week ben ik lekker thuis gebleven. Boekje lezen, beetje viool studeren, muziekje aan en koffie leuten met Dineke. Kortom een “vervelende” dag…

Vandaag is het weer vrijdag. De vrije dagen moeten op dus ik heb alweer vrij. En vandaag dooit het toch? Kan ik nu wel even naar Assen fietsen…

Vanochtend op mijn gemakie de fiets klaargemaakt. Een liter hete thee in de thermoskan. Een liter sportdrinken in de fles, brood mee en op weg. Drinken in de kou is altijd moeilijk. In de kou zweet je net zo hard als anders maar door het koude drinken is het heel moeilijk om voldoende vocht binnen te krijgen. Meestal berg ik de thermoskan achterin op, maar nu houd ik hem bij de hand. Dan kan ik, als de fiets stilstaat, de warme drank naar binnen slobberen.

Om half negen fiets ik weg. Het is wel koud, en de plassen van gisteravond zijn stijf bevroren op de weg, maar ik maak me geen zorgen. Het gaat immers flink dooien. In Buitenpost ben ik zomaar. Dan op weg via het Van Starkenborgkanaal naar Gaarkeuken. Als ik de brug overga moet ik naar het fietspad. Het fietspad is stijf bevroren en helemaal wit. Na twee keer uitgegleden te zijn ga ik maar op de weg fietsen. Niet te dicht aan de kant zodat automobilisten me zien rijden. Een vrouw blijft achter me en doet haar alarm lichten aan. Ze gaat naast me rijden en doet het raam naar benden: “Wil je dood?”, brult ze boos. Ik roep “Het fietspad is niet gestrooid”. De vrouw ziet het witte pad en rijdt door. Het wordt steeds erger en erger. De autowegen zijn nu ook niet meer gestrooid. Steeds langzamer ploeg ik verder.

In Rolde haal ik bij de winkel een tros bananen en een zak krentenbollen. De vrouw vraagt hoe ik in een trui kan fietsen. Ik vertel dat ik overdekt fiets. Ik vertel dat de wegen waardeloos zijn. De fietspaden zijn niet gestrooid en de autowegen zijn niet veel beter. Volgens de Bakkersvrouw heeft het gisteravond gesneeuwd, geregend en gehageld. Ze konden het werk niet aan….

Oke, kom op even doorzetten en hopen dat mijn broer, of zijn vrouw er is. Vlak voor Assen is helemaal niet gestrooid en fiets ik in het laagste verzet de brug op. Zonder te slippen kom ik boven. Natuurlijk is er niemand thuis. Tijd voor de tovertruc. Een set droge kleren, en thee naar binnen gieten. Boek door de bus, fiets gekeerd en daar gaan we weer.

Op de terugweg moet ik opnieuw 40 kilometer door de sneeuw ploegen. Tussen de auto sporen ligt een harde ijslaag op de weg. Als een vrachtwagen me tegemoet komt zit mijn bril onder de spetters. Met mijn theedoek wrijf ik hem schoon. Ik tik de ijsrand aan en kom in een slip en maak een rare schuiver. Gelukkig komt er niemand aan. Na Gaarkeuken denk ik dat het beter wordt. Maar het tegendeel is waar. Ik kom helemaal niet vooruit en haal net nog 14 kilometer per uur. Dat is een lekke band ik weet het zeker. Bij een café stop ik. Ik voel de banden, linksvoor is hard, dan is het dus rechtsvoor…. Mmm is ook hard. Nee! Niet de achterband. Maar die is ook hard! Brrr, ik geloof dat ik leeg ben. Snel eet ik twee krentenbollen en een banaaan. Drink mijn thee en het laatste stuk is bikkelen. Een stukje trappen en dan laten uitrijden.

Het ploegen door de sneeuw heeft de nodige energie gekost. Ik ben blij dat ik thuis ben. Toch weer 160 kilometer gefietst. Een warme douche een kan thee en schone kleren doen wonderen.  Trots lever ik mijn vier sets natte kleren bij Dineke in. Die is er natuurlijk maar wat blij mee ;-) Een held stinkt tenslotte....

Schaatsen op het Dokkumer EE

Vanochtend om half negen vertrokken achter huis. Sander wil naar Leeuwarden schaatsen en Dineke wil liever niet dat hij alleen gaat. Ach, ik offer wel een paar Quest kilometers op om mee te schaatsen…

We hebben bedacht om met het eerste licht te vertrekken dan zien we in ieder geval de wakken. Beide hebben we twee ijspriemen in de hand en een rugzak met droge kleren. De kleren zitten in een waterdichte tas zodat ze niet nat worden als we verder mogen zwemmen...

Door de rijp is Friesland veranderd in de witte sprookjes wereld van een kerstkaart. De rijp hangt heel dik aan de bomen. Rustig schaatsen we naar Leeuwarden. Het ijs klinkt als muziek onder onze schaatsen. Er zijn een paar spannende stukjes maar nergens hoeven we eraf. Tergracht, Bartlehiem, Tichelwurk en Wyns het ijs is overal dik genoeg. Bij Tichelwurk halen we een eenzame hardloper in. "Wat krijgen we nou?" roept hij. "Dit ben ik niet gewend."

Beroemde bruggetje van Bartlehiem

Leeuwarder bos

Vlak voor Snakkeburen, het begin van Leeuwarden, begint het ijs harder te kraken. We stoppen, en trekken onze schoenen aan en lopen het laatste stuk. Als we over het jaagpad lopen komen we een hondenbezitter tegen. "Zijn jullie komen schaatsen?" "Ja" roepen we tegelijk "Ahme nooit niet.." zegt de man. Sander zegt "We komen uit Burdaard.". "Jongens ik ben trots op jullie!!". Helemaal blij lopen we verder.

Missie geslaagd. Voor het eerst in jaren konden we weer naar Leeuwarden komen op de schaats!!

Mist en Vorst

Vanmiddag verdrijft de mist het laatste licht. Plotseling wordt het wel erg snel donker. Op mijn werk twijfel ik, de korte of de lange route. Toch maar de lange route maar dan niet door het bos. Daar strooien ze niet.

De bril meteen maar in de brillenkoker gestopt want tegen zulke dikke mist is hij niet opgewassen. Door de stad valt het door de vele lantaarnpalen nog wel te doen. Buiten de stad raak ik helemaal gedesoriënteerd. De hele weg let ik scherp op wanneer de haakse bocht komt. Maar plotseling doemt het stoplicht van Stiens op. De vier haakse bochten heb ik totaal gemist, ik snap nog steeds niet hoe ik dat gehad heb. Tussen Hijum en Stiens gebeurt weer hetzelfde. Als de afslag naar Bartlehiem komt twijfel ik. Ga ik hier twee keer per dag langs? Dit moet hem wel zijn maar hij komt zo snel?

Gelukkig draai ik op tijd de bocht in en zit ik goed. Op het stuk naar Bartlehiem beginnen mijn wimpers te plakken. Een keer plakt mijn oog bijna dicht. Als ik voorzichtig voel, zit er allemaal ijs. Het laatste stuk is nog even heel mistig en koud maar dan ben ik er.

Sander is uit Leeuwarden komen fietsen en is net thuis. Hij is een “rijp” man. Zelf ben ik ook aardig bevroren. Samen ontdooien we op de bank, onze stijve kaken ontdooien langzaam....

Modder

Gisteren tilde ik de fiets op. Hij was toch echt leeg en toch voelt de fiets erg zwaar aan. Ik gooi de fiets in het gras in de sneeuw bij de sloot. Voorzichtig voel ik in de wielkasten. Er zit bijna een centimeter modder in. Ai, ai dat verklaart veel.

Ondanks de vorst toch maar een emmer warm water gehaald en aan het soppen gegaan. Na drie emmers water wordt de modderstroom eindelijk minder. In de garage haal ik de achterband eraf omdat ik een lek verwacht. De band stond donderdag nog maar op 3 bar. Ik dacht dat het fietsen niet wilde door de kou! Het lek kan ik niet vinden ondans een bak water.

Met de band eraf kan ik nog beter bij de achterste wielkast. Ik schraap nog zeker een halve pond aan modder en zand uit de fiets. Bah, de weg leek deze week wel een Russische onverharde weg. Door de natte herfst ligt de complete akker op het fietspad. Van mij mag de boel wel weer gauw schoon worden. Ik hoop dat we het ergste gehad hebben…..

Een nieuwe strijkstok

Een tijdje al loop ik vast met mijn viooltechniek. Tot nu toe ging ik altijd voor klank, klank en nog meer klank. Sander mijn zoon doet de meest subtiele dingen op de viool die prachtig klinken. Het enige wat ik er tegenover kan stellen is dat ik harder kan. Nog harder duwen en trekken, daar wordt het allemaal niet mooier van. De laatste tijd ben ik dus aan het worstelen. Terug naar de kern van de noot. Subtiel Iers spelen is een kunst en daar weet ik dus alles van. Grappig daarbij is, als je altijd doet wat goed voelt, dan kom je niet verder. Een andere techniek kan net zo goed voelen alleen je hebt het je niet eigen gemaakt. Dus moet je op zoek en daardoor heen. Eenmaal de techniek eigen gemaakt, hoort het wel weer bij je en ben je een stap verder.

Gisteren op weg naar Het Strijkershuis. Het atelier van Hendrik Woldring de vioolbouwer van mijn viool. De viool past naast de stoel. De fiets de dag van te voren klaargemaakt voor de reis. Een tros bananen, een broodbak, drie stel droge fietskleren en normale kleren en schoenen. ’s Ochtends om kwart over acht fiets ik weg. Na een uur en driekwartier ben ik van deur tot deur gereden. Het is koud en ik heb tegenwind dus hard gaat het allemaal niet. Maar dat geeft niet. Een straat eerder gestopt om mijn koude wielren pak uit te trekken. Heerlijk een droge spijkerbroek en shirt. De fiets op slot voor de winkel en dan de warmte in…

Bij Barbara en Hein wordt ik altijd geweldig ontvangen. Even later zit ik met een kop hete dampende groene thee bij te komen. Een Leeuwarder is net een half jaar op les, en straalt als een kind in de Candy shop. Kinhouders proberen, stokken bekijken. Kisten opscheuren het mag allemaal. Dapper om op late leeftijd te beginnen. Meestal lukt het, ook als je ouder bent, om nog heel aardig te leren spelen.

Dan komt Barbara mij de stokkendoos brengen en begint het selecteren. Ik val al heel snel op een bepaalde stok. Aan het eind van de rit is dat de stok die nog geen week binnen is. Een Duitse stok gemaakt door een bogenbaumeister Sebastian Dirr. En natuurlijk de duurste in de doos, het zal ook niet zo zijn.

Daarna mag ik op drie nieuwe instrumenten van Hein spelen. Het eeste instrument is gemaakt van Populierenhout en er zitten darm snaren op. Het hout is heel bijzonder. Het komt van een populier uit Groningen die gerooid is. Zelf speel ik altijd met stalen snaren dus dat is wennen. Er staat minder spanning op de snaar. Aangezien ik een worstel violist ben, die druk moet voelen, moet ik lekker aanpassen. Hup alle techniek over boord, kruip in de viool. 

Hein bouwt nooit de beste viool. Hij is altijd op zoek naar de viool die het best is voor de violist. De topper van vandaag voor mij is een model naar Rougerie. Een klant met een erfenis is de wereld rondgevlogen om op alle beschikbare topviolen te spelen. Voor miljoenen heeft hij in handen gehad. Uiteindelijk kwam hij met een Rougerie viool bij Hein terecht. Hij wilde hem alleen hebben als Hein er een nieuwe zangbalk in wilde zetten.

Dit was natuurlijk de kans voor Hein om de viool op te meten. De nieuwe viool is geïnspireerd op dit model. De viool is net af en dan is het altijd een eer om er op te mogen spelen. Een superlicht spelende viool met een heerlijk timbre. Meteen ben ik van mijn gezwoeg af. Dit is een viool die een hele ander kant kan laten zien. Ik leef me heerlijk uit en geniet van het geweldige geluid.  Hein wordt helemaal enthousiast en probeert onder woorden te brengen wat een goede viool een goede viool maakt.

Daarna mag ik van Barbara alle kisten proberen die ze heeft. Ik zoek eigenlijk een betere kist om de viool in de Quest te vervoeren. Ze zal een kist voor me bestellen die speciaal gemaakt is voor vliegtuigen. Alleen de viool past in de kist de stok moet in een aparte stokkendoos. Het klinkt ideaal, ben benieuw of het wat is. Het merk heet "Bam", hoop niet dat ik de kist hoef te testen met de viool erin ;-). Als violist kom ik er gelaafd en geïnspireerd weer vandaan.

Om half twee op weg naar Heerenveen, even kijken of mijn ouders er zijn. Voor de wind trap ik meteen, ondanks de zware fiets, 38 kilometer per uur. Mijn toptijd op de racefiets was vroeger iets meer dan twee uur. Ik doe het nu in een uur en drie kwartier zonder me echt in te spannen.

Helaas is niemand thuis en fiets ik maar door naar huis. Helemaal verkleumd kom ik thuis. Het wordt geloof ik tijd voor de lange broek. Helemaal op een lange afstand is het anders veel te koud. Na een kwartier heet douchen krijg ik weer wat praatjes. En dan natuurlijk de hele avond muziek maken met Sander. We jammeren alle duets door die we kunnen vinden.

Toch weer 170 kilometer gefietst.

Genoegdoening

Tussen Stiens en Hijum zijn ze bezig met wegwerkzaamheden. Een helft van de weg is afgezet en de automobilisten mogen via het stoplicht om de beurt de overige weghelft gebruiken. De parallelweg waar ik altijd fiets is nu een prooi voor de auto’s die het stoplicht en de wachttijd willen vermijden. Ondanks een duidelijk verbodsbord rijden de auto’s op het fietspad alsof zij de eigenaar zijn. Na de boeren die het fietspad voorzien hebben van een laag klei kunnen de automobilisten er ook nog wel bij. Als ik niet snel genoeg aan de kant ga dan toeteren ze me wel aan de kant. Maar ze vergissen zich want het fietspad is niet van hun het is van mij!

Gisteravond fietste ik terug en er stond een rij auto’s van zo’n twee kilometer te wachten. Auto’s die me bij Leeuwarden al waren gepasseerd stonden netjes in de rij. Meteen leek het of ik veel harder fietste. Even verderop stond een flitsend golfje met bestuurder met baseball cap tot de bodemplaat in de klei. Zijn mooie lichtmetalen velgen zaten onder de smurry. Hij had het niet gehaald om via de berm naar het fietspad uit te wijken…. Hier moest ik toch echt even om grimlachen.

Verderop was het helemaal feest. Oom Agent had een mooie fuik gemaakt en een stuk of tien automobilisten stonden in de rij te wachten tot ze een bon kregen. Met de fiets flitste ik voorbij en daarna moest ik toch even onbedaarlijk lachen…. Bedankt mannen!! Wat doen ze ook op MIJN fietspad!!!

Hogedruk

Opnieuw een herfstrecord. Twee lekke voorbanden tegelijkertijd! Ben ik niet dol op records? Toegegeven deze had voor mij niet gehoeven.

Gisterenavond fietste ik naar huis en vanaf Dokkum begint de fiets te dansen. Oeps, lekke band dus. Het is dan nog maar 10 kilometer dus flink doortrappen dan haal ik het misschien. Halverwege fiets ik op de velg en moet ik echt stoppen. In de storm waai ik kleddernat van het zweet uit de fiets. Eerst maar een droog shirt aan. Nood regenjas erover aan en de schade bekijken. De fiets is te vies om aan te raken. Als ik er een nieuwe band omleg dan rij ik vast weer lek. Ik besluit om te pompen.

Nu kom ik precies thuis. De laatste kilometer rijd ik met een sukkeldrafje naar huis. Zachte banden fietst wel heel comfortabel maar hard gaat het niet. De fiets op zijn kant en ik zie dat alle twee de voorbanden plat staan. Na het eten de slang maar uitgerold en de hogedruk spuit aangesloten. Zoveel vuil vraagt om harde maatregelen denk ik bij mezelf.

In het donker gaat de spuit erop. Nooit eerder heb ik de hogedruk spuit erop gezet en ik weet nu waarom… Als ik in de wielkast spuit, vliegt de klodders klei en zand me om de oren. Het komt nog heel precies waar je staat en waar je de spuit richt. Als de wielkasten schoon zijn rol ik de fiets naar binnen. Het rechter voorwiel wat net onder lag draait niet meer…. Knarsend draait het moeizaam rond. Nee!!! Zitten de lagers vol met klei?

Ik was alleen van plan om de fiets even schoon te spuiten en banden te wisselen. Nu moet ik het voorwiel eruit halen. Als het wiel eruit is blijkt de remschoen vol met zand gelopen te zijn. Daarom draait het wiel zo beroerd. De lagers daar is niets mis mee. De remschoen onder de kraan afgespoeld. Daarna de boel goed afdrogen en de remhevel meteen in het vet gezet. Daarna de Perfecet Moiree winterbanden erom gelegd en de boel weer in elkaar gezet.

Ben ik nu klaar? Als de fiets weer op beide benen staat zie ik dat de hele binnenkant onder de klei/modder zit. De troep is bij het achterwiel naar binnen gespoten. De hele binnenkant zit onder een vieze drek laag. Inclusief de schoudersteunen en mijn armbanden. De hele fiets kan ik uitdweilen.

Mopperend kom ik om kwart voor tien binnen. Fietsen, je moet het ook maar héél zeker weten. Rottige boeren met hun troep op de weg. Klote weer, rot wind ik wil zon en droge wegen. Mijn mooie fiets is toch zeker geen varken?

Na een nacht waarin de wind om het huis loeit vanochtend op weg. Is de ellende nu over? Nee, dus. De ketting knerpt als een koffiemolen door al het zand wat tussen de schakels zit en twee schakel zitten zelfs een beetje vast. Handig hoor zo’n hogedruk spuit. Voortaan ga ik weer lekker met mijn spons en emmertje aan de gang, geeft veel minder troep……

Snelheid verslavend

Toepasselijke titel van Wim die ik van hem “leen”.  Gisteren zat ik met een tijdsdruk in de fiets. Ik wilde mijn doel halen en tegelijk op tijd thuis zijn. Het rondje naar Heerenveen ging van een leien dakje totdat ik in Leeuwarden aankwam. Je moet door de stad of je wilt of niet. De stad is gewoon niet te vermijden….

De Schrans is een drukke winkelstraat en daar reed een auto met een gangetje van 20. Ik laat me niet kennen en blijf er achter hangen. Na het groene stoplicht sprint ik weg. Niet iedereen is dan net zo blij met een Velomobiel als ik. Maar goed ook dit ging nog (redelijk) veilig.

Bij de Infirmerie kom ik achter een zwabberende fietser te zitten. Ik blijf er rustig achterhangen tot ze naar rechts zwenkt. Ik er langs. Laten we zeggen dat mevrouw niet blij was. Daarna hing ik achter haar man. Deze man heeft een hond aan de lijn. De hond loopt op het fietspad en de man fietst zo hard dat hij net niet omvalt en neemt met de hond het hele fietspad in beslag. Op de fiets heeft hij in de bakkersmand een grote bokser zitten. Rustig, denk ik, kalm blijven. Ik bel niet, anders schrikt die hond misschien. Dan zie ik dat er een gaatje is waar ik de autoweg op kan schieten. Daarop duikt de man nog een keer extra naar links en moet ik alsnog boven in de rem. Een halve tel later is het gaatje er wel en fiets ik de weg op.

De man begint luid te schelden: “Mongool kan je niet bellen…..Idioot en zo verder”. Sorry, maar ik ontplofte. De adrenaline schoot door mijn lijf en heel ontactisch begon ik als een idioot te toeteren. Schaam je!! Recht van spreken heb je dan niet meer. Ook al blokkeert hij het fietspad, zwabbert hij, en scheld hij je uit dan hoor ik daar boven te staan…. Zegt Dineke….

Goed vandaag ben ik nog steeds boos. Maar ik hoor me dus eigenlijk te schamen. Ik heb mijn soortgenoten weer in een kwaad daglicht gesteld. Het waren toch allemaal van die leuke vriendelijke mensen vol begrip en medemenselijkheid. Vergeef die man nou toch….

Pff ik ga morgen maar weer eens hard fietsen en de frustratie van me aftrappen. Maar ik beloof beterschap…. echt waar.

Record

Wat zijn wij mannen toch eigenlijk zielig. Of moet ik zeggen wat ben ik zielig? Vroeger was je blij met een mooie knikker. Tegenwoordig word ik blij van een record. Maar voor wie doe je dat eigenlijk? Vandaag de balans opgemaakt van oktober. Tot nu toe heb ik 1783 kilometer gefietst. Dat is meer dan de 1710 kilometer van april dit jaar. Dat is dus een record. De hele week wist ik dat ik ieder geval 300 kilometer moest rijden om het maand record te verbreken. Normaal geen probleem maar het is wel herfstvakantie!! Dus ik heb drie dagen minder….

Gisteren dus een heerlijke bonus rit gemaakt om de drie honderd vol te maken. Ben ik nu tevreden. Nee, natuurlijk niet. Nog 17 kilometer en dan heb ik de 1800 kilometer binnen. Wacht even ik ga het meteen fietsen……

Wanswerd bij zonsondergang

Pffff. Mijn rondje gemaakt en ik kan trots vertellen dat ik deze maand 1801 kilometer heb gefietst…. Ja, ja, het doet er toe ik weet het….

Vrijdag ben ik bij Velomobiel geweest maar ondanks de nieuwe achteras houd ik toch nog een vervelende piep. Donderdag de achterbrug eruit gesloopt en opnieuw de achterveer gedemonteerd. De achterveer is een prachtig stukje techniek. Je kunt alles los halen. Ik draai de kunststof kop eraf waarmee hij aan de achterbrug zit. Haal het afdekkapje eraf. Draai het schroefje los. En dan schuif je de kunststof dop uit de dikke veer buis. De veer staat goed in het vet. Maar volgens mij kan alleen de veer de piep veroorzaken. Dus ik zet de veer nog een keer dikker in het vet.

Het Alligt wieltje dat ik vrijdag meegenomen heb is groter dan het 13 tands TerraCycle wieltje. Dus de veer heeft niet meer de extra lengte nodig. Als de fiets in elkaar zit is hij weer bladstil en een genot voor de oren. Eindelijk na weken een irritante piep is hij weg. Je zou bijna een audio tape met de piep naar Velomobiel sturen…..;-)

Vrijdag ochtend om zeven uur vertrokken voor de tweede kayak tocht dit jaar. Door de huidige fiets manie kom ik niet aan de kayak toe. De boot hangt een beetje verloren aan het plafond. Vandaag mag hij er weer niet af want we gaan met de dubbel van Carel. De voorspelling is dat het warm wordt voor de tijd van het jaar, zo’n 15 graden weinig wind en zo nu en dan komt de zon.

Ik trek niet teveel kleren aan want je zou het eens veel te warm kunnen krijgen. Na het Koevorder meer met harde tegenwind en aardige golven ben ik zeik nat en door en door koud. In de wind met een chill factor van -5 trek ik bibberend mijn tweede set droge kleren aan. Daarover gaat mijn GoreTex jas en nadat ik de hete thee erin gegoten heb kunnen we weer.

Aan het eind van de dag heb ik drie mutsen op en het nog steeds niet echt warm. De zon hebben we inderdaad een keer gezien….. Bij onze stop zitten we uit de wind achter een keet. Niet echt een idyllisch plekje, maar we zijn er blij mee. Na negen uur varen zijn we weer terug in Sneek. Het meest wonderlijke is toch wel dat ik gewoon negen uur kan roeien zonder training. Als we uit de boot komen, doen alleen de schouders wat zeer maar na een nacht slapen is dat ook weer weg.

Morgen begint de nieuwe maand. Maar voorlopig even geen records voor mij….

PS: Gisteren ging ik met 70 kilometer per uur naar beneden onder het aquaduct door bij Grou.

Muts

De hele zomer met het kleine windschermpje gereden. Ik fiets vooral met het schermpje omdat het windgeruis behoorlijk wordt verminderd. Daarvoor fietste ik altijd met een Ipod en Sennheiser ear in koptelefoon. Maar fietsen zonder muziek vind ik het aller fijnst. De laatste weken heeft het weer veel geregend en is het schermpje helemaal niet handig. Bovendien is het 's ochtends weer donker. Het windgeruis is in de winter niet zo erg want ik draag toch een muts en een muts werkt minstens zo goed als het schermpje.

In het voorjaar heb ik de Campagnolo Team wintermuts gekocht en ik vind dat echt een aanrader. De muts zit heerlijk strak om je hoofd en sluit de oren perfect af. De muts rekt een beetje en als hij nat is is hij snel droog. De onderste laag bij de oren is dubbel uitgevoerd. Door de gladde stof wordt de wind geluidloos afgebogen. Bovendien past de helm er prima overheen. Alleen tegen hele harde zijwind is de muts niet bestand. Maar daar kan het schermpje ook niet veel aan doen.

Leeeeeeo, Leo

Ik hoor nog de mensen de naam van Leo Visser (schaatser) scanderen in het Thialf stadion. Het is zo’n naam die je door de lange EEEEE heerlijk roept.

Gisteren naar Dronten gefietst. Donderdag waren er steeds hoosbuien dus ik houd me schrap om eens flink “tussen” de oren gewassen te worden. Om kwart voor acht zit ik in mijn tijdmachine en fiets weg. Meteen begint het wat te motteren dus ik houd me schrap. Onder Leeuwarden wordt het echter droog en begint zelfs de zon dunnetjes en daarna steeds uitbundiger te schijnen.

Ik rijd mijn normale route, Leeuwarden, Grou, Sneek, Joure, Sint Nicolaasga, Lemmer, Langs de dijk naar Urk, Ketelburg, meteen weer langs de dijk en dan door de polder naar Dronten. Als ik wegfiets voorspelt de GPS een aankomsttijd van 11:49 maar dat zal wel wat later worden.

Ik heb een zak met droge kleren mee. Ik fiets in een t-shirt en korte broek, maar door het schuimdeksel kun je  aardig aandampen. Voor Grou moet ik eruit om wat water weg te dragen. Hup nieuw shirt. Voor Joure hetzelfde verhaal. Langs de dijk tussen Lemmer en Urk zet de wind flink aan en zakt de snelheid terug rond de 30 kilometer per uur. Maar ik heb geen haast. Het fietspad is flink onder handen genomen en twee derde is voorzien van nieuw asfalt. Bovendien zijn de drainage buizen opgeruimd. Met het prachtige vergezicht is het een hele prettige route. Na de Ketelbrug ben ik alweer aan mijn derde droge shirt toe. Om 11:53 kom ik bij Velomobiel aan vier minuten later dan de voorspelde tijd, dat is heel netjes op 130 kilometer. De extra tijd schrijf ik maar toe aan de Ketelbrug die voor mijn neus dicht gaat. Ik trek meteen weer droge kleren aan en dat is mijn vierde set vandaag. Ik heb extra schoenen meegenomen want de vorige keer gleed ik ongenadig uit op mijn fietsschoenen. Dat overkomt me niet weer.

Jan vraag meteen wat hij voor me kan doen. Na mijn opsomming vraagt hij: “Heb je haast?” Ikke: “Nee”. "Mooi, dan gaan we eerst eten". Dat komt lekker binnen. Als we boven komen wordt Guus verdreven van Jan zijn plaats. De twee mannen rollebollen stoeiend over de grond. Nadat enkele stoelen omliggen en Guus gierend van de lach zich over geeft, is de pikorde hersteld. Allert en Eva kauwen onder het lawaai de hele tijd stoïcijns door en kijken nergens van op. Twee tellen later heb ik een grote beker dampende thee en zit even bij te komen…

Bij deze mannen tel je pas mee als je of gecrasht bent of toch tenminste een flinke deuk hebt gereden. Gelukkig hoor ik (nog niet) bij deze groep dus ik houd me wijselijk stil. Je moet het lot niet tarten ten slotte.

Na de maaltijd gaat de fiets op de brug. Jan is bezig om de eerste superlichte Quest voor een klant te assembleren. Deze Quest tillen we eraf en dan mag mijn fietsie erop. De achteras trekt Jan eruit en die is toch zo ingevreten dat hij vervangen moet worden. Jan vertelt dat de assen worden gemaakt met een marge van een honderdste millimeter. Ondanks die kleine marge is elke zending assen toch net even anders. Volgens Jan is het verschil dat je de ene as erin moet rammen en de andere as erin kunt schuiven…. De scheur bij het voetengat wordt geplakt en dan kan de fiets weer op zijn pootjes worden gezet. Dan is het tijd voor de boodschapjes. Banden een nieuwe accu en ik kan bijna weer weg.

Met een etentje laatst heb ik een privé conference gekregen van een collega over discriminatie. Deze collega st-st-st-stottert wat en alles wat hij zegt is daardoor al veel ge-ge-ge-ge-ge-grappiger. Kernpunt van zijn betoog over discriminatie is dat het iets heel anders is dan wat wij denken. Discriminatie op grond van huidskleur, ach het komt voor. Echte discriminatie, in zijn ogen, is dat oude mensen in een sportwagen kunnen rijden en jonge mensen, die hem echt veel harder nodig hebben, niet.

Als ik de fiets weer inpak roept Jan: “Ah, daar komt Leo, mijn grote vriend”. Leo komt aanrijden in een sportauto en is de eerste klant die een superlichte Quest heeft besteld. Wat stram klimt hij uit de laag-bij-de-grond auto en komt vief binnenstappen. Leo blijkt 87 jaar te zijn!! Wat een levenslust en wat geweldig dat je gewoon zo’n prachtige fiets bestelt. Wow, ooit hoop ik net zo oud te worden. En als ik dan mijn 12 kilo Quest kom halen, ga ik dat ook doen in mijn sportauto…… Dan hoop ik ook dat er zo’n knaap staat als ik, die ik dan eens even lekker kan discrimineren….. Bij deze Leeeeeo, Leo!!

Kippenvel

Laten we het vandaag niet over de rare spelling van dit woord hebben. Maar iedereen kent het gevoel als je het koud hebt: kippenvel op je arm. Of als je met een veertje over je rug wordt gestreken. Of met dat liedje waarbij de maan op je rug wordt getekend. Als je de mond hebt getekend dan lopen de rillingen je over het lijf…..

De maan is rond

De maan is rond

Hij heeft twee ogen

Een neus en een mond

Of als je een mooi stuk muziek hoort wat je ontroert. Dat zijn heerlijke kippenvel momenten.

Van het weekend gesleuteld aan de fiets. Nadat ik Jagwire kabels heb gemonteerd moet ik bijna elke twee weken de remmen bijstellen. En ik maar denken dat de trommels nu heel hard aan het slijten zijn. De waarheid is dat het boutje, die de kabel blokkeert, niet vast zat. Bij een noodstop trok ik de remkabel weer een stukje verder door de blokkade heen. Het rem stropje hing bij beide remmen aan het laatste draadje van de kabel. Kippenvel als ik denk wat er had kunnen gebeuren… Oeff, dat is gelukkig goed afgelopen.

Omdat ik toch aan het sleutelen ben heb ik meteen maar een bevestiging gemaakt voor mijn Suunto T3 horloge met Bike Pod. Dineke gebruikt de pod niet dus ik mag hem van haar gebruiken. Twee gaatjes geboord in het buisje en met een stuk draadstaal aan het boutje van de armsteun bevestigd. Het horloge is nu super goed af te lezen. Naast de hartslag kan ik nu ook de fietskilometers van mijn horloge aflezen.

Maandagochtend loopt de fiets weer als een trein. Grote groepen kinderen wolken op het fietspad.  Het is herfst dus de fietspaden zijn erg vies van oogstende boeren. Ze doen hun best om de boel vies te maken, maar opruimen? Na een schraap poging moet de natuur de rest maar doen. Vanochtend haalde ik een groep in en er lag een film van modder en klei prut onverwachts in de bocht. De fiets begint te driften en ik denk: “Oh jee, daar ga ik….” Hoe ik het had weet ik niet maar de fiets kreeg weer grip. Bah, de schrik zat goed in het lijf en ik had het kippenvel op de benen staan…..

Als ik voorbij kom fietsen dan schrikken heel veel vrouwen. Ze gillen daarbij meestal alleraardigst. Maar soms schrikken ze zo erg dat ze kippenvel krijgen van schrik. Als stoere man vind ik dat natuurlijk onzin. Hoe kun je nu zo schrikken….

Vandaag fietste ik zingend naar huis. Ladie da die daa… pom pom enzovoort langs het fietspad van het Leeuwarder Bos. Er was niemand dus ik had er goed de sokken in. Aan het einde van het fietspad liet ik de fiets lopen om af te remmen voor de bocht. Een herdershond duikt vanuit het niets op loopt op topsnelheid mee en vlak voor mijn gezicht gromt hij en blaft hij keihard.

Man! Ik schrok me een hoedje!! Weer kippenvel overal op mijn lijf…. Ik geloof dat ik die vrouwen begin te snappen. Toch maar weer wat voorzichtiger zijn.

Brulboeiorgel: Een ervaring!

Gisteravond op weg naaar de première van Het Brulboeiorgel in Stavoren. Herman Peenstra, de accordeonist opgehaald en Sander Prins (mijn zoon) violist van het project, in de auto gestopt en op weg.  Een prachtige avond waar de zon rood ondergaat op het dijkje tussen Hindelopen en Stavoren. Helaas valt de wind meer en meer weg. Dit betekent dat de boeien vanavond Human Powered moeten worden. De dansgroep "3 Dee" neemt dit voor haar rekening.

Friesch Dagblad

Omdat we met de muzikanten mee zijn, zijn we ruim op tijd. We worden ontvangen met koffie en oranjekoek, een Friese lekkernij. De zon is nu onder maar het is nog schemerig. Na het openingswoord gaan we met een korte wandeling op weg. De plek is magisch. In het pikdonker zoeken we onze weg. De sterren fonkelen fel boven ons en in stilte wandelen we naar de tribune. Met de koude lucht zuig ik de sterretjes naar binnen. Om de hoek lopen we langs de traag knipperende vuurtoren naar de tribune. De vuurtoren verlicht ons pad zodat de schaduwen er spookachtig uitzien.

Over de dijk langs de haven gaan we op weg naar het IJsselmeer. Het prachtig dekoor ligt er vredig bij. Links de muzikanten, rechts het orgel. In het midden de brulboeien in de zwarte zee vol eeuwigheid. De ijle klank van de viool lasert stralend over het water, terwijl hij prachtig mengt met de accordeon. Dan begint de voorstelling met de verteller:

“Der strykt in wyn fan weemoed oer de weagen

Der waait in wyn fan langstme oer it gea,

’t sonoare sjongen ut it djipste fan de ierde,

Dat aloan opstiicht út it iere moarntiidsrea,

It huvert troch de beammen, it risselt yn it reid

De loft is fol ferhalen oer tiid en ivichheid”

Het verhaal van de werkende visserman wordt prachtig geïntegreerd in de muziek. Terwijl de trage akkoorden golvend rollen, valt het spetterende water uit de emmer op zijn plaats. Als de vrouw eenzaam achterblijft en je de deuren van de kerk voelt open gaan, completeren de kerkklokken van Stavoren op de achtergrond, en overvliegende gakkende ganzen de beleving.

Volgens mij zijn er nog kaarten voor deze prachtige muzikale voorstelling. Een aanrader!!

Met lokaal voedsel telen ben je er niet.

Als je als mens energiebewust probeert te leven dan bevat dat meer als alleen je glas naar de glasbak brengen en je afval te scheiden. Om de twee weken wordt hier de grijze container geleegd en het valt op dat de container bij bepaalde mensen altijd uitpuilt. Terwijl onze container twee kleine zakjes bevat.

We eten weinig vlees, hebben een aantal zonnepanelen, als het kan nemen we de fiets in plaats van de auto en ons voedsel? Het laatste half jaar hebben we heel veel gelezen over onze voedselproductie. Voedsel wat van ver weg komt moet een langere afstand afleggen en is dus veel milieu belastender als voedsel wat lokaal wordt geproduceerd. We bestellen onze groente nu via bioweb. Bioweb is een webpagina van boeren uit de omtrek die hun streek producten verkopen aan de consument. De producten komen niet alleen uit de buurt, ze zijn ook nog heerlijk. De worteltje ,daar eet je je vingers bij op, de sla is een genot voor je tong. En de herfstappels heerlijk zoet/zuur en knapperig. En wie eet er nog Pastinaak? Dat blijkt een heerlijk gerecht te zijn dat we met smaak verorberen. Lokaal geproduceerd voedsel dat moet toch behoorlijk schelen denk je dan….

Appels en peren gratis aangeboden langs de weg en met de Quest meegenomen...

In de Trouw van gisteren stond een artikel met de titel van dit stukje. Hieronder de uitkomst van het Duurzaamheidslab dat de wens heeft onderzocht voor de gemeente Almere in hoeverre ze het voedsel voor hun inwoners zoveel mogelijk lokaal kunnen telen:

“Lokaal geteeld voedsel is vriendelijker voor het milieu. Maar echte winst is er pas als ook het distributiesysteem zo wordt aangepast dat we niet meer allemaal met de auto naar de supermarkt hoeven te rijden om eten in te slaan.”

Het blijkt dat er 18,1 miljoen kilometer wordt afgelegd om het voedsel te produceren en thuis te krijgen bij de consument. 2,1 Miljoen kilometer wordt er afgelegd voor de productie. 16 miljoen wordt afgelegd door de consument (Volgens mij is 18,1 -2,1 = 16 miljoen in plaats van 15 miljoen volgens het artikel) En dat doet de consument door met zijn auto naar de supermarkt te rijden naar de gratis parkeerplaats en daarna weer terug te rijden.

Het artikel pleit voor meer distributie punten zodat de consument minder kilometers hoeft te maken. Natuurlijk zie ik hier toch weer kansen voor de fiets. Wat zou het toch mooi zijn als mensen zich hiervan bewust worden en de boodschappen weer netjes op de fiets gaan halen.

Of een fijnmazige distributie systeem haalbaar is na alle schaal vergroting maar de vraag. Maar een fiets die je vol kunt prakken en die dan nog steeds lekker fietst die bestaat al. Het asfalt naar de winkels ligt er ook. Wat zou het fijn zijn als je in de fiets niet meer de uitlaatgassen hoeft in te ademen van alle automobilisten. Ik zou zeggen mensen koop een Velomobiel!!

Zes pakken Yoghurt en vier pakken melk en nog ruimte genoeg...

Mijn Quest heeft voldoende bergruimte voor een aantal dagen boodschappen. Dus de schone taak voor de komende tijd wordt om mijn bagage ruimte beter in te zetten voor onze dagelijkse boodschappen...

Druk

Sander heeft het heel druk. De hele week moet hij na school repeteren in Stavoren voor het http://www.brulboeiorgel.nl/ project van Hoite Pruiksma. Om het hem wat makkelijker te maken breng ik hem dinsdag naar school met de auto. Scheelt hem de energie van 30 kilometer heen en weer fietsen. Wat is een auto een geweldige uitvinding! Ik zoef heerlijk door de wereld. Eigenlijk zou ik dat veel vaker moeten doen…. Als ik in de stad kom weet ik weer waarom niet. We staan meteen in de file en schuifelen met zijn allen stapvoets over de rondweg van Leeuwarden. Sander zet ik af en ik parkeer de auto aan de rand van de stad. Brompton uitklappen en toch weer fietsen….

                           

Woensdag: Sander moet vroeg eten om de repetitie te halen dus ik moet later eten. Dan kan ik  mooi mijn dinsdag kilometers “inhalen”. Veel eten heb ik niet meer maar toch maar op weg voor een rondje Noord Nederland. Als ik Leeuwarden uitfiets moet ik wachten voor het stoplicht. Het stoplicht duurt wel erg lang en ik sluit even de ogen…. Een brommer komt naast me staan en zegt: “Het was al twee keer groen hoor…” Oeps, ik val hier bijna in slaap… Als ik wegfiets doen de benen zeer en ik voel me belabberd dus het is misschien niet zo’n goed idee om een tochtje te maken…

Dineke haar zus woont in Australië. Hun zoon gaat in Nederland studeren en ze hebben hem weggebracht naar Amsterdam. Dit combineren ze meteen met familiebezoek dus ik ga maar even kijken of ze er zijn…. Ze zijn gelukkig thuis en na een gezellig uurtje kletsen ga ik dan toch maar via de kortste weg naar huis. De weg terug regent het hard en ik heb wind tegen. Maar het hazenslaapje voor het stoplicht heeft wel geholpen ik zit nu weer veel beter in de fiets. Vanavond maar vroeg op bed…..

Tijdrit

Vandaag de dag. Om de zinnen te verzetten ’s ochtends maar even naar de kunst route in Hurdegarijp. Het atelier van Joke Ket houdt open huis het thema is “Dichtbij”. We zijn de eersten die binnen komen en we kijken onze ogen uit. Prachtig keramiek van de Spaanse Montse Zurilla haar beeldjes van pubers zijn een genot voor het oog. De foto’s van Karen Ket worden ook bewonderd en natuurlijk de schilderijen van Joke. Karen heeft een prachtige serie detail foto’s van een sleepboot gemaakt.

Daarna naar huis. Het huis geurt heerlijk naar gebakken koek. Sander heeft zich lekker uitgeleefd. Wat had ik gisteren toch een heerlijke MacGyver Duct Tape dag!! De fiets wordt gecheckt en de banden krijgen hun definitieve spanning. De Bach cd van Janine Jansen wordt bezorgd. En Dineke en ik zitten een heerlijk uur te luisteren naar de opnames. Ondertussen nog een aantal boterhammen weggewerkt en dan is het toch echt tijd.

Als ik vijf voor drie vertrek dan heb ik alle tijd. Ik duw de fiets uit de garage uit en schrik me rot. Rechts voor staat plat. Neeee niet nu. Mijn hartslag slaat van schrik naar de 139. Is het een klapband? Snel check ik de band maar de voorband is niet helemaal leeg dus dat valt mee. Ik vlieg naar boven en scheur de binnenband uit mijn Perfect Moiree. Daarna snel naar beneden en lucht erin. De 6 bar durf ik niet meer aan. Deze Go-Cycle dan maar op 5 bar gezet.

Met de schrik in het lijf fiets ik vijf over drie weg. Ik heb nog wel tijd om het rondje te fietsen en het gaat meteen wel lekker. Ik fiets het parcour en het waait bikkel hard. Wat wil je ook in de windhoek van Nederland, het zal ook eens meezitten ten slotte.

Als ik bij het vertrek punt kom, krijg ik de tweede schrik. De starttijd is verkeerd doorgegeven en de meesten zijn al weg. Ik krijg te horen dat ik nog twee minuten heb en ik moet me nog inschrijven. Nummer plakken, vers water pakken, droog hemd aan, helm op, bril op. Spullen eruit klappen en snel, snel de schuimkap dicht maken. Als ik bij de start kom heb ik nog vijf seconden. Meteen gaat het los, wel voor de wind gelukkig.  Opnieuw zit de spanning in het lijf en ik bedaar mezelf. Rustig, rustig kom in je ritme… Onderweg kom ik Henk in de Quest en Gerrit in de Mango tegen, ze komen me aanmoedigen. Dat is echt een geweldige verassing!! Kom op jong trappen…

Het eerste stuk doe ik niet teveel mijn best en fiets dik vijftig. Dan de bocht en zijwind. Ook dit gaat goed. Opnieuw een bocht en nu tegen de wind. De eerste drie fietsers haal ik een voor een in. Het gaat lekker. Bij Ferwerd de bocht naar links en opnieuw zijwind. Ik trek lekker door en ga de volgende fietser in halen. Dan het noodlot. Vlak voor me gaat een trekker de weg op en rijdt 20 kilometer per uur. Mijn toeter is afgeplakt en doet heel zielig pep péééép. Ik schreeuw en raas dat het een lieve lust is. Maar de trekker geeft geen krimp en rijdt heel voorzichtig verder.  Al met al kost me dat achteraf 50 seconden. Baaahhhh maar ja, niks aan te doen. Mijn gemiddelde is daarna van 46 gedaald naar 43.

Nu gaat het voor de wind en ik trap de fiets even naar de 60. Dan weer zijwind en dan het laatste stuk in de wind. Met een eindtijd van 26:25 blijf ik dik onder het half uur en zou toch eigenlijk heel tevreden moeten zijn. Als ik de afstand achter de trekker bekijk blijkt het 600 meter te zijn in 1:42 min. Dat is 102 seconden. Als ik dat deel door twee en er van uit ga dat ik daar 40 kilometer per uur had gereden, kom ik op 50 seconden. Als ik dan de tijd corrigeer dan kom ik niet op 45 maar op 47 kilometer per uur...... Als ik na de finisch terugfiets komt Dineke aanfietsen. Ze is te laat maar dat komt omdat de tocht heel veel vroeger begint dan gedacht. Dus helaas geen foto’s van haar.

Nou ja, al met al een geweldig leuke ervaring die naar meer smaakt. En jongens bedankt voor het aanmoedigen….

Foto's gemaakt door Gerrit Bouma.

Voorbereidingen tijdrit

Vandaag de voorbereidingen getroffen voor morgen. Een vrouwelijke collega vindt me zo schattig!! Dat ik mijn fiets dichttape en zo. En dat ik nadenk of ik drinken meeneem (dat is zwaar) of niet. “Diep beledigd” zeg ik dat ze maar snel weer aan het werk moet, want ze snapt er duidelijk niets van!! Dineke doet ook steeds zo lacherig…. Ha, ha, al dat werk voor een half uurtje fietsen… Bhoeehaa….. Mmm en ik wil zo graag stoer en serieus zijn….  Maar goed, vandaag kan ik mijn hart ophalen en lekker klooien aan de fiets. De foto’s van Wim zijn zeer inspirerend en ik tape me lekker uit.

Mijn check list afgewerkt en de fiets nog even in de was gezet. Ten slotte een testritje gereden. Tien kilometer koud weg door het dorp gaat meteen met 38 gemiddeld. Vijftig kilometer kruissnelheid lijk ik goed vol te kunnen houden. De weg is nu wel droog en de zon schijnt. Natuurlijk houd ik me in maar een half uur als eindtijd voor de tijdrit morgen lijkt vandaag haalbaar.

De voetgaten afplakken met neopreen is een geweldige tip. De naden zijn toevallig halfrond en vallen over elkaar heen. Tijdens de testrit voel ik de neoprenen afdek stukken niet en trap er makkelijk doorheen. Wim heeft nog de suggestie gegeven om de randen te tapen zodat je er beter door glijdt maar dat is dus niet nodig. Volgens mij gaan deze afdek stukken in de winter ook heel goed werken om de kou buiten te houden….

VeegQuest

Het fietspad door het Leeuwarder Bos is sinds de grasmaaiactie van twee weken geleden veranderd in een modderpoel. Een grasmaaier is tijdens een hoosbui aan het gras maaien geslagen. De twee maaiarmen werkten als slagroomkloppers die je uit de beslagkom trekt. Dikke kluiten gras met modder liggen in de bocht en langs het pad. Eén gedeelte was toen nog steeds begaanbaar en dat kan natuurlijk niet. Een hekkel machine met rupsbanden heeft toen het karwei grondig afgemaakt en de rest ook onbegaanbaar gemaakt. Een mailtje naar de Gemeente Leeuwarden gestuurd maar die geven niet thuis. Dus zelf de Bats(*schep schep) maar in de fiets geladen en een beetje vroeger vertrokken. (* Een "schep schep" noem ik een schep waarmee je zand in een kruiwagen schept oftewel een Bats. Een "schep" is een scherpe schep waarmee je de grond omspit. Dineke snapt dan welke ik bedoel.)

 

De schep schep past gemakkelijk in de fiets. Ik heb een doek om het stalen gedeelte en daar weer een plastic zak omheen gedaan. De klompen heb ik er ook maar in gedaan. Voorzichtig wiebel ik uit mijn fiets en probeer mijn schoenen uit te trekken in de fiets. Anders worden ze vies. Met de sokken schuif ik zo in mijn klompen. Het is een leuk klusje in de mist ’s ochtends en even later ben ik behoorlijk bezweet. Het is toch altijd meer en zwaarder dan je denkt. De modder is er inmiddels behoorlijk ingereden. Een hondenbezitster spreekt me aan. “We hebben al gebeld hoor, maar ze doen er niets aan!” “Heeft u het schelpenpad in het bos ook gezien? Nou dat laten ze verschrikkelijk achter”. “En de gemeente pikt dat allemaal maar zo”. “Nou, ik heb altijd een plastic zak mee voor de rommel die ik tegenkom!!” Ik complimenteer haar met haar goede werk en zeg haar er vooral mee door te gaan. “Nou, dank u wel hoor meneer, een prettige dag…”

’s Middags behandel ik de ingang van het pad en warempel het fietspad is weer bruikbaar.

Tijdrit route

Bedankt allemaal voor de nuttige aanwijzingen. Hier een klein kaartje met de route. De afstand is ongeveer 20 kilometer. Zaterdag 25 september start ik om 16:00 vanaf punt 1 op de Zuidermiedweg in Bartlehiem.

Leuke site over tijdrijden.
Ik wens alle mensen die naar Giessen fietsen mooi weer toe en een goede veilige tocht. Ben benieuwd naar de verhalen....

Tijdrit

Een man uit Ferwerd had een Velomobiel zien fietsen. Deze man is de voorzitter van de IJsclub van Ferwerd. Deze club is in de zomer actief met skeeleren en fietsen en in de winter gaan ze naar de ijsbaan in Heerenveen en Leeuwarden en met natuurijs gaan ze los. Hij had “Velomobiel” op de fiets zien staan en onthouden. Thuis had hij erop gegoogled. Deze club organiseert elk jaar als afsluiting van de zomer een tijdrit op de fiets.

Ymte kreeg een mailtje of hij zin had om de uitdaging aan te gaan om met een Velomobiel het op te nemen tegen racefietsers. Helaas kan Ymte niet en kreeg ik het mailtje. Op dat moment is de cirkel rond want hij heeft mij zien fietsen.

Ik heb al heel lang zin om een tijdrit te fietsen. Velovision lukte dit jaar niet door optredens. Bovendien hoe ben je in vorm voor een zes uurs race of een uur race als je de vorige dag 150 kilometer hebt gefietst? Komende zaterdag moet lukken. Dichterbij racen kan haast niet.

Vanaf vorige week ben ik al aan het bedenken wat ik allemaal moet voorbereiden. Het volgende lijstje heb ik gemaakt:

Ketting schoonmaken en in de olie zetten.	V
TerraCycle wieltje monteren	V
	V
Racebanden monteren Go-Cycle banden voor en Geax-Tattoo achter monteren.	V
Fietscomputer wielomtrek aanpassen	159mm
Lamp dicht tapen	V
Toeter dicht tapen	V
Gaten voorwiel dichtmaken	V
Achterwiel gat dicht tapen	V
Voetgaten dicht maken	V
Spiegels verwijderen	V
Gaten spiegels tapen	V
Windscherm verwijderen	V
Helm dicht tapen	V
Bril spiegel monteren	V
Ruim van te voren goed eten. Kwartier van te voren banaan eten.	V
Goed warm fietsen en parcours verkennen.	V
Bij de start een droog hemd aan.	V
Goed drinken van te voren en na afloop. Eten bij de hand voor na de race.	V
Na het fietsen droge kleren.	V

Het enige wat ik niet heb is een kap. Nou ja, er moet ook wat te wensen over blijven. Voor de voetgaten heb ik mijn twintig jaar oude surf pak uit elkaar getornd. Ik kan hiermee de voetgaten volledig afsluiten en door de naad heen trappen. Ben benieuwd of het werkt…

Zaterdag mag ik als eerste starten. Ik moet natuurlijk wel de eer van de Velonauten hoog zien te houden. Dineke lacht me uit: "Wat een moeite voor 20 kilometer!" De hele week heb ik ’s ochtends en ’s avonds het parcours gefietst om niet voor verassingen te staan. Vorige week was ik blij, door de regen en harde wind, met een 35 gemiddeld en dat is niet zo hoog.... Ben benieuwd wat voor een tijd ik zaterdag ga fietsen. Deze week spaar ik mezelf en ik probeer om niet te hard te fietsen en kalm aan hard te lopen. Laat ik maar een voorzichtige streeftijd van een half uur nemen. Als het weer niet beter wordt dan ga ik straks net zo hard als een bakfiets….