Vrijdag begint de dag prachtig, hij leeft nog, daar is hij dan weer eens, mag ik even voorstellen: "De zon". Woensdag ben ik een uurtje langer doorgegaan en vrijdag vroeg begonnen dus ik kan wel even een rondje maken. Om half drie vertrek ik. Als ik uit de garage rijd begint het te regenen. Het mooie weer van vanochtend is verdwenen. Brr, toch maar naar huis? Ben je een kerel of niet! Hup, een beetje regen in zo'n fiets is toch geen probleem. Eerst fiets ik de stad maar uit richting Goutum. Ik heb vaag in mijn hoofd om Leeuwarden, Sneek, Heerenveen, Leeuwarden te fietsen. Voor het stoplicht sta ik te wachten en ik kan ook wel even kijken of mijn ouders er zijn. Ik krijg mijn vader aan de lijn en spreek af over een uurtje bij hem te zijn. Naar Heerenveen is korter dan ik in mijn hoofd had. Maar dan fiets ik tenminste wel, maar minder lang in de regen....
Een uurtje later ben ik in Heerenveen. Van mijn vader moet ik verplicht douchen. Ik heb droge kleren mee en weiger eerst maar hij houdt aan. Daddy is right, de warme douche is heerlijk!! Daarna drinken we gezellig koffie. Na drie kwartier trek ik de fietskleren aan om weer op pad te gaan. Mijn vader heeft echter nog een Excel probleempje en zet de computer nog "even" aan. Ja, en dan gaat de tijd vliegen. Het probleempje is zo opgelost maar daarna moet ik nog even chocomelk drinken en kerststaaf eten. Hongerig kijkt mijn vader naar de heerlijke koek maar Ma is niet te vermurwen. Dat wordt allemaal vet bij jou!! En ons zoon trapt het er wel weer af... Ja daddy, de staaf is echt heerlijk mjammmmm.
Het is inmiddels opgehouden met zachtjes regenen, de regen komt nu weer met bakken naar beneden. Bovendien waait het stevig. Yeah, dit is mijn weer. Bij het weggaan roept mijn moeder: "Zal ik Dineke bellen, dan weet ze dat je eraan komt." Van mij mag het, hoef ik niet meer te stoppen. Ondertussen heb ik de ideale weg gevonden naar Oranjewoud. Ik kan bijna heel Heerenveen overslaan en heel snel bij mijn ouders komen via een parallel fietspad langs de snelweg. De regen en de autolampen verblinden echt ongelofelijk maar ik weet de fiets op de weg te houden.
Bij de Hooibrug tussen Heerenveen en Akkrum gaat mijn telefoon. "Dag schatje, met Dineke. Wat jammer dat je vergeten bent dat je Sander vanavond naar de repetitie van het FJO zou brengen. Maar dat geeft niet hoor, dan rijd ik wel. Enne, oh ja, ik rijd dan wel even heen en weer. Want ik ga daar niet twee en half uur wachten.... Schiet je al lekker op?"
Shit, inderdaad maandag had Dineke gevraagd of ik het wilde doen. Ik had gemompeld dat ik het wel zou doen. Dan neem ik de viool wel mee en ga zelf voor het concert zondag repeteren. Oeps, is dat deze vrijdag?? De tweede mededeling, "Dan rijd ik wel even.", is de tweede foute opmerking. Dineke heeft een bloedhekel om in het donker en de regen naar de stad te rijden. En dan de derde opmerking. "Dan rijd ik wel even heen terug," is vloeken in de kerk. Als het even kan combineren we een rit met boodschappen doen, een familie bezoekje, of naar de sportschool. Heen en terug EN heen en terug is een nutteloos aantal kilometers en die kun je toch niet verantwoorden.... De vierde opmerking "Schiet je al op" is helemaal erg. Want ik sta stil met de fiets schuin op de weg, alarmlichten aan, met het voorwiel in de berm met een beslagen bril en een beslagen vizier. Als ik aan het bellen ben dan schiet ik dus niet op...
Pffff, mooie boel zit ik me hier schuldig te voelen. Het is zeven miuten over vijf en ze gaat half zeven weg.... Ondertussen trap ik mijn karretje weer op gang. Door de wind zit ik al snel boven de 45 en versnel tot ik ongeveer 50 rijd. Dan komt een auto met groot licht mij tegemoet. Hij heeft van die nieuwe lampen die echt ongelofelijk veel licht geven. Ik rijd nu wel erg hard en aan het licht te zien ga ik rechtstreeks naar de hemel als ik niet oppas!! Na een aantal seconden totale verblinding rem ik hard. Ik houd de fiets op de weg en vind mezelf netjes terug met de wieltjes nog op aarde. Pff dat ging weer goed. Snel, snel fietsen.
Vlak voor Grou heb ik nog een uur over, het gaat wel erg hard als het zo doorgaat kan ik het nog halen?! Ik bel Dineke terug terwijl ik fiets. Wat geeft zo'n telefoon dan een bak verblindend licht! Maar ik weet hard fietsend de fiets op de weg te houden, en het juiste nummer in te toetsen en me verstaanbaar te maken naar het thuisfront. Lieve schat, bel me om tien over half zeven op dan kijken we waar ik ben. Misschien kan ik Sander dan nog naar Leeuwarden brengen. Dineke roept nog: "Maar nee schatj dat ws nt de bedoe..l..," klik weg fietsen fietsen fietsen....
In Wirdum, je mag er dertig, ik rijd veertig word ik vlak voor het kruispunt ingehaald door een automobilist. Een automobilist aan de linker kant stapt net in en zwaait het autoportier open. De auto gaat in de ankers en zwenkt naast me hard naar rechts. Als ik niet geremd had hadden we het spelletje plettertje gespeeld....
Na Wirdum voor de wind fiets ik nu echt hard. Ik weet de snelheid steeds rond de 45 kilometer te houden en dat in het donker en de regen. Onder een lantaarpaal gooi ik er een verse accu in. Dat is nu toch maar mooi geregeld. Voor Leeuwarden staat het fietsers licht op rood. Maar ik zie dat de auto's naar rechts groen licht hebben. Mooi, dan kan ik erover. Tegelijk krijgt de auto die wil oversteken naar links ook groenlicht. Hard remmen en ik schuif er achter langs. Marcel is een beetje dom geweest.....
Vanaf het viaduct stuif ik naar beneden naar het drukste kruispunt van Leeuwarden. Dat is geluk, groen licht. Hup de Schrans in autoweg pakken en doorkarren. Een auto rijd keurig 40 en ook al slinger ik van links naar rechts hij geeft geen centimeter ruimte gelukkig slaat hij af. Over het spoor weer groen licht.... Dit is mijn dag!! Om zes uur fiets ik langs het Blokhus en gaat opnieuw de telefoon. De telefoon blijft vast zitten aan het touwtje en ik kan hem niet voor mijn oor krijgen. Ik brul "Ik kom eraan ik ben in Leeuwarden, de telefoon zit vast.", klik weg. Dwars door de stad. Veel te hard over de verkeershobbels en opnieuw groen licht voor de Groningerstraatweg. Ik plof bijna, zo warm heb ik het. Dus mijn muts wurm ik onder de helm uit. Pff dat geeft wat koeling. Ondertussen, het kan bijna niet, regent het nog harder en waait het ook nog harder. Op dit uur rijdt er bijna niemand naar Lekkum. Dus ik pak niet het fietspad maar de weg.
Ook al mag ik daar fietsen. Fietsers horen daar niet in de beleving van automobilisten. Dus word ik ingehaald met veel misbaar en slaat de auto 20 meter later af naar links. Ik schuif er achterlangs en door door door.... Na Lekkum komt een heel bochtig fietspad maar ook hier kies ik voor de weg. Twee automobilisten proberen me in de bocht luid toeterend in te halen. Auto's mogen hier 60km per uur. Maar ik rijd het gat dicht. Sorry jongens, met deze snelheid heb ik de hele bocht nodig. De automobilisten denken dat ik het niet gesnapt hebt gaan voor me rijden en trappen twee keer op de rem en scheuren daarna veel te hard weg. Ohhh, konden jullie er niet langs? Maar nu snap ik het dan pas.... Grrrr.
Om vijf voor half zeven kom ik thuis. Een uur en vijfentwintig minuten met een 37 als gemiddelde en dat door de stad..... Als ik uit de fiets stap en het kleedje er vanaf trek ontsnapt er een grote mistwolk uit de fiets. Thuis is Dineke helemaal overstuur. Ik bedoeoeoelde het niet zooooo... Maar goed, ik verzeker haar dat het geen probleem is. En met een stel droge kleren, de viool en een schaaltje warm eten en een liter water stappen we in de auto.
Yeah foutje gecorrigeerd en ik leef nog. Wat een rit!! Echt geweldig!! Doen we nog eens.
Dineke: Dacht het niet!!!!!!!
zaterdag 21 november 2009
woensdag 18 november 2009
Windgeruis
Vorige week zag ik op tv een prachtige reportage van een man die een garnalen pel machine had uitgevonden. Op een dag liet hij een garnaal vallen en stond er per ongeluk bovenop met zijn voet. Hij zag dat het vlees onbeschadigd uit het pantser was gekomen. Dit idee zou hij verwerken in zijn machine. Na 12 jaar prototypen was het hem nu eindelijk gelukt om een machine te maken die werkt.
Heel veel mensen zijn plotseling bezig om het windgeruis te beteugelen in de Quest. In de winter is het probleem wat mij betreft minder urgent als in de zomer. In de winter draag ik een muts onder de helm en die neemt heel veel windgeruis weg. Maar in de zomer een muts of hoofdband dragen is geen optie. Er zijn allerlei mogelijke oplossingen langs gekomen in de ligfiets mailing lijst. Van oorspoilers aan de bril tot schuimrubberen bandjes aan de helm. Mijn oplossing is misschien niet de beste maar misschien gaat het net als de garnalenpel machine. Eem oplossing van mij leidt tot een beter idee bij iemand anders.
Aan de bandjes van de helm heb ik geen schuimrubber bevestigd maar sierstrip die je gebruikt bij de afwerking van 18mm spaanplaat. Aan de achterkant van de strip heb je precies voldoende ruimte om het bandje van de helm te laten lopen. Je zaagt twee stukjes af met schuine zijde. Omwind de strip met zwarte tape en klaar. Het leuke is dat de spoilers over de bandjes kunnen schuiven dus kun je het effect van de spoilers meteen uitproberen.
Hier zijn de foto’s. De helm is een Ekoi Urbain helm besteld van de site http://www.ekoi.fr/.
Heel veel mensen zijn plotseling bezig om het windgeruis te beteugelen in de Quest. In de winter is het probleem wat mij betreft minder urgent als in de zomer. In de winter draag ik een muts onder de helm en die neemt heel veel windgeruis weg. Maar in de zomer een muts of hoofdband dragen is geen optie. Er zijn allerlei mogelijke oplossingen langs gekomen in de ligfiets mailing lijst. Van oorspoilers aan de bril tot schuimrubberen bandjes aan de helm. Mijn oplossing is misschien niet de beste maar misschien gaat het net als de garnalenpel machine. Eem oplossing van mij leidt tot een beter idee bij iemand anders.
Aan de bandjes van de helm heb ik geen schuimrubber bevestigd maar sierstrip die je gebruikt bij de afwerking van 18mm spaanplaat. Aan de achterkant van de strip heb je precies voldoende ruimte om het bandje van de helm te laten lopen. Je zaagt twee stukjes af met schuine zijde. Omwind de strip met zwarte tape en klaar. Het leuke is dat de spoilers over de bandjes kunnen schuiven dus kun je het effect van de spoilers meteen uitproberen.
Hier zijn de foto’s. De helm is een Ekoi Urbain helm besteld van de site http://www.ekoi.fr/.
maandag 16 november 2009
Filmfestival
Vrijdagmiddag om 17:00 uur in harde wind met regen vertrokken. Van mijn werk naar Sneek fietsen om te repeteren met RemoliNo voor het Leeuwarder filmfestival. Om zes uur kom ik bij Carel aan. De afstand van vijfentwintig kilometer met tegenwind in 47 minuten gefietst.
Onze opdracht is om bij twee films, een Ierse en een Friese film, de mensen naar binnen te spelen. Dan voor het doek een set spelen en dan weer spelend af te gaan. De Friese film heeft als onderwerp een boer die naar Frankrijk emigreert. Voor deze film heeft Herman “Ne me quitte pas” van Jacque Brel (verlaat mij niet) gearrangeerd. Het idee is om met traditionele Friese muziek de mensen mee te nemen, over te gaan in “Ne me Quitte Pas” en dat weer over te laten vloeien in een Franse musette. We repeteren hard en Carel neemt een solo op de gitaar. Het wordt morgen best druk op het film festival maar we hebben ons goed voorbereid.
Geluidsfragment van de repetitie, na twee keer oefenen, met gezellige kook geluiden....
De weg terug gaat geweldig. Door de storm fiets ik een heel stuk boven de 50 kilometer per uur. De weg Sneek Jirnsum, ligt er als een biljartlaken bij en op dit uur heb ik geen hinder van autolampen. Ik heb ervoor gekozen om Sneek, Jirnsum, Grou, Leeuwarden, Stiens Bartlehiem, Burdaard te fietsen. Vanaf Grou heb ik meer zijwind dus fiets ik voorzichtig verder. Nu ben ik in precies veertig minuten terug in Leeuwarden. Bij de afslag Hijum draai ik vol in de zijwind. Het schuimdekje kan het geweld niet aan, scheurt los, en waait weg. Snel de fiets uit en het weiland in. Gelukkig vind ik hem terug. Ik sta hier nu wel mooi alleen in een shirt te kleumen. Snel nog een verse accu erin en verder gefietst. Het dekje houd ik zo nu en dan maar vast met mijn hand. Dit wil ik niet weer. Toch maar nadenken over een zekeringkoord.
Zaterdag de fiets gepakt en mijn zwager gebeld. Hij woont vlak bij de Harmonie en de fiets mag bij hen staan. In de Harmonie spelen we het stukje”Ne me quitte pas” nog even door en dat is maar goed ook. Bij de film gaat het perfect en worden we overladen met complimenten. Bij de Ierse film is het heel druk maar in de grote zaal van de Harmonie passen heel veel mensen. We lopen door de mensen en spelen ze binnen. Alle mensen reageren ontzettend positief. De zaal en het balkon lopen helemaal vol. Bij de set voor het doek krijgen we de mensen zelfs mee. Onze contactpersoon wil ons al laten stoppen maar de distributeur van de film vindt het veel te mooi en laat het even gaan. Het is grappig, de mensen gaan naar een film, maar ondertussen spelen ze in een scene die een film zou kunnen zijn…. Het applaus is klaterend en gemeend. Helemaal trots staan we na afloop te glimmen.
Onze contactpersoon is zo enthousiast en vraagt of we nog een zigeuner film willen inleiden. De hoofdpersoon/acteur is in het publiek en samen met hem spelen we een aantal nummers in de foyer. Hij wil ons aan de wijn maar we moeten nog spelen. “Zijn jullie baptisten of zo?” Roept hij uit. “Zulke muziek dat vraagt om drank”. Hij wil de nummers helaas niet in de zaal doen dus dan alleen wij maar. Ook daar gaat het weer geweldig.
Vrijdagavond was ik eigenlijk veel te laat thuis van de repetitie. ’s Ochtends ben ik al weer vroeg op gestaan om de nieuwe muziek uit mijn hoofd te leren. Ik ben blij als we stoppen om 17:00 uur, ik heb het gehaald.
Voor het eerst deze week is het mooi weer geworden. Ik wandel terug naar mijn fiets trek mijn optreden kleren uit en mijn fietskleren aan. Met de wind mee en een dun zonnetje fiets ik rustig terug. Een geslaagd filmfestival!
Onze opdracht is om bij twee films, een Ierse en een Friese film, de mensen naar binnen te spelen. Dan voor het doek een set spelen en dan weer spelend af te gaan. De Friese film heeft als onderwerp een boer die naar Frankrijk emigreert. Voor deze film heeft Herman “Ne me quitte pas” van Jacque Brel (verlaat mij niet) gearrangeerd. Het idee is om met traditionele Friese muziek de mensen mee te nemen, over te gaan in “Ne me Quitte Pas” en dat weer over te laten vloeien in een Franse musette. We repeteren hard en Carel neemt een solo op de gitaar. Het wordt morgen best druk op het film festival maar we hebben ons goed voorbereid.
Geluidsfragment van de repetitie, na twee keer oefenen, met gezellige kook geluiden....
De weg terug gaat geweldig. Door de storm fiets ik een heel stuk boven de 50 kilometer per uur. De weg Sneek Jirnsum, ligt er als een biljartlaken bij en op dit uur heb ik geen hinder van autolampen. Ik heb ervoor gekozen om Sneek, Jirnsum, Grou, Leeuwarden, Stiens Bartlehiem, Burdaard te fietsen. Vanaf Grou heb ik meer zijwind dus fiets ik voorzichtig verder. Nu ben ik in precies veertig minuten terug in Leeuwarden. Bij de afslag Hijum draai ik vol in de zijwind. Het schuimdekje kan het geweld niet aan, scheurt los, en waait weg. Snel de fiets uit en het weiland in. Gelukkig vind ik hem terug. Ik sta hier nu wel mooi alleen in een shirt te kleumen. Snel nog een verse accu erin en verder gefietst. Het dekje houd ik zo nu en dan maar vast met mijn hand. Dit wil ik niet weer. Toch maar nadenken over een zekeringkoord.
Zaterdag de fiets gepakt en mijn zwager gebeld. Hij woont vlak bij de Harmonie en de fiets mag bij hen staan. In de Harmonie spelen we het stukje”Ne me quitte pas” nog even door en dat is maar goed ook. Bij de film gaat het perfect en worden we overladen met complimenten. Bij de Ierse film is het heel druk maar in de grote zaal van de Harmonie passen heel veel mensen. We lopen door de mensen en spelen ze binnen. Alle mensen reageren ontzettend positief. De zaal en het balkon lopen helemaal vol. Bij de set voor het doek krijgen we de mensen zelfs mee. Onze contactpersoon wil ons al laten stoppen maar de distributeur van de film vindt het veel te mooi en laat het even gaan. Het is grappig, de mensen gaan naar een film, maar ondertussen spelen ze in een scene die een film zou kunnen zijn…. Het applaus is klaterend en gemeend. Helemaal trots staan we na afloop te glimmen.
Onze contactpersoon is zo enthousiast en vraagt of we nog een zigeuner film willen inleiden. De hoofdpersoon/acteur is in het publiek en samen met hem spelen we een aantal nummers in de foyer. Hij wil ons aan de wijn maar we moeten nog spelen. “Zijn jullie baptisten of zo?” Roept hij uit. “Zulke muziek dat vraagt om drank”. Hij wil de nummers helaas niet in de zaal doen dus dan alleen wij maar. Ook daar gaat het weer geweldig.
Vrijdagavond was ik eigenlijk veel te laat thuis van de repetitie. ’s Ochtends ben ik al weer vroeg op gestaan om de nieuwe muziek uit mijn hoofd te leren. Ik ben blij als we stoppen om 17:00 uur, ik heb het gehaald.
Voor het eerst deze week is het mooi weer geworden. Ik wandel terug naar mijn fiets trek mijn optreden kleren uit en mijn fietskleren aan. Met de wind mee en een dun zonnetje fiets ik rustig terug. Een geslaagd filmfestival!
zondag 15 november 2009
Eten en fietsen
Bij de vorige 300 km kreeg ik onderweg honger dus dit keer ging ik beter voorbereid op weg. Als ik de lijst hieronder bekijk pak ik de auto maar weer geloof ik. Benzine is lekker goedkoop ;-) Elke duurtocht begint met een goed ontbijt. Heb je goed ontbeten dan heb je er de hele dag lol van:
- Vier boterhammen
- Twee plakken roggebrood
- Grote bak yoghurt met muesli
- Kop koffie
- Drie kwart liter water
Onderweg:
- Tros bananen
- 16 krentenbollen
- 8 boterhammen met 4 plakken roggebrood
- Twee muesli repen
- Stuk koek
- Reep chocola
- 3 kleine flesjes Multivitaminen drink
- 1 Liter drinkyoghurt met vruchten
- Anderhalve liter sportdrank
- Halve liter water
- 1 Kop koffie
- 3 Koppen thee
- Twee boterhammen in de camper met kaas
- Muesli bolletje
- 4 boterhammen met ei, broccoli en aardappel
- Twee bekers chocolademelk
Ik had in een onderzoek gelezen dat je na het drinken van chocolademelk sneller hersteld. Dus de proef op de som genomen en na afloop twee bekers gedronken. http://www.sportinholland.nl/article.php?articleId=1119
De volgende dag had ik geen spierpijn en kon ik fluitend verder fietsen. Het lijkt te werken... ... Elk onderzoek roept weer een reactie op. Hier is nog een link http://www.armandbettonviel.com/downloads/KNAU1-1107.pdf van een voedingsexpert Armand Bettonviel. In nieuwe sportdranken zijn eiwitten toegevoegd. Hij adviseert om deze te nemen.
In de fiets wordt je niet nat van de regen maar ik zweet wel zoveel dat ik toch nog doorweekt ben. Dus heb ik drie sets droge kleren mee. Netjes verpakt in drie waterdicht zakken zodat je onderweg niet hoeft te zoeken waar je onderbroeken en waar je hemden zijn. Onderweg heb ik twee keer wat droogs aangetrokken. Eén keer in Den Oever en één keer in Dronten. Van schone droge kleren knap je erg op. Toen ik wegfietste in Dronten had ik volgens Theo teveel kleren aan. Naar ervaren mensen moet je luisteren dus meteen gestopt en de jas weer opgeborgen. Maar na de eerste lekke band het jasje weer aangedaan en ook aangehouden. Als je nat bent en je moet uit de fiets dan koel je anders teveel af.
Een basis set bestaat uit:
- een lange broek
- een zweethemd met lange mouwen
- een winterbuff om de nek
- een muts op het hoofd
- de helm
- een bodywarmer of dun fietsjasje.
- Dunne handschoenen.
De bodywarmer of fietsjas probeer ik nu steeds uit te laten. Als extra heb ik nog een dun regenjasje mee voor bandenpech. Een nadeel van dit alles is toch wel dat het uiteindelijke gewicht van de fiets best hoog is. Alles is gebruikt dus dan heb je niets teveel meegenomen. Boodschappen onderweg doen is een alternatief maar kost relatief veel tijd. Bovendien moet je een winkel vinden. Als je honger hebt duurt dat meestal langer dan je wilt. Maar het hoge gewicht van de fiets met spullen heeft waarschijnlijk wel voor de lekke banden gezorgd.
Om de lijst compleet te maken:
- Drie voorbanden met binnenbanden
- Buitenband met binnenband
- Extra achter binnenband
- Grote fietspomp
- Tasje met gereedschap
woensdag 11 november 2009
Wordthetdannooitmeerdroog.nl?
Dinsdag 10 november: Kwart voor zes opgestaan en het regent maar ik maak me geen zorgen 30% kans op een bui volgens het weerbericht dat ik ’s avonds heb gecheckt, dus dat komt wel goed. Om kwart over zes vertrek ik. Door mijn accu perikelen heb ik een oude sigma accu die in een bidonhouder past, geprepareerd om mijn Quest van stroom te voorzien. Heel “slim” heb ik die in het tasje gedaan waar de bandenplak spullen inzitten. Het tasje zit voor met klittenband aan de linker wielkast. Ik ben het dorp nog niet uit of mijn licht valt uit en het tasje hangt aan mijn voetgat. @#FGYB#@#$!! En ik ben nog niet eens weg. Tasje weer vastgemaakt, kabel weer verbonden met de fiets, en voorzichtig doorgereden. Ja, nu blijft hij wel zitten.
Friesland is donker, en in de regen en in de mist, heel donker. Voorzichtig zoek ik mijn weg en kar rustig naar Harlingen. Het regent nog steeds maar ik maak me geen zorgen, zo meteen wordt het immers droog… Op de Afsluitdijk zie ik de wolken links en recht heeeel in de verte openbreken en ik grimlach, ha ha, het komt wel goed. Om kwart voor negen ben ik precies zoals afgesproken in Den Oever. Uhh, best koud naast de fiets. Even later komt Pé aanzeilen en weg is ’t ie weer. Waar gaat die man naartoe? Er toch maar achter aan, blijkbaar heb ik iets gemist? Als ik op de parkeerplaats aankom zie ik de camper staan. Aha, zit dat zo. Nou, daar staat ie dan in levende lijve Pé Koomen. Tjong, dit is heftig hoor….
Even later zitten we lekker aan de koffie en de koek bij Marian waarna Wim, Yvonne en Kees aankomen. Verroest ze bestaan echt, grappig om heel veel dingen van iemand te weten zonder hem te kennen!! Kees zegt: "Ik wil je niet wegjagen maar je band staat leeg". Bah, bah, bah dat is dan de vierde dag deze week dat ik lek rijd. Ik heb een subscription waarvan ik niet wil dat ik hem heb, maar hoe kom je er weer vanaf? Gelukkig heb ik op het laatste moment mijn Perfect Moiree in het benedendek gegooid. De Furious Fred er af en de Moiree erop. Volgens Kees kan het nu niet meer misgaan. Even later gaan we op weg. Ik voel me net als in de film en ik mag nog meedoen ook… Mooi werk, zo met z’n vijven, over de dijk. Gelukkig gaat het weer regenen want de regen begin je op een gegeven moment echt te missen.
Halverwege de afsluitdijk sluit Ben Wiggers aan en zo rijden we lekker door Friesland waarbij ik zo nu en dan moet inhouden om mijn accu weer vast te maken. Ja, ik heb het echt slim geregeld… Volgende keer eerst de accu in de tas en dan de plakspullen er bovenop. Hij is nu topzwaar, maar ik ben al lang blij dat ik licht heb. In Oudemirdum maken we een heerlijke stop. Zo’n huisje op wielen is ideaal. Vooral de broodjes en thee van Marian zijn heerlijk!!Bedankt.
Bij de Ketelbrug ga ik even lekker los met het naar boven fietsen om daarna af te zwaaien naar Dronten. Yvonne, Pé, Kees en Wim bedankt voor het meefietsen!! Daarna vlieg ik boven de 40 naar Dronten. Heb ik nu wind mee of tegen? In de Quest weet je dat pas als je een windmolen ziet… Het blijkt zijwind te zijn…
Bij Velomobiel wordt mijn fiets op de lift gezet. De eerste tegenvaller; het nylon buisje bij het stuur is uitgelubberd en moet vervangen worden. Je staat erbij, je kijkt ernaar, en ’t is weer opgelost. Minder blij wordt Jan van mijn speling op het achterwiel. Volgens hem de lagers... Wonderdoktor Theo wordt erbij gehaald. Hij voelt..., zucht..., kijkt bedenkelijk..., en zegt “Das niet goed”. De Amerikaanse/Canadese keramische lagers zijn aan gort…. Jan, schroeft de achterbrug eruit en zet hele mooie stalen lagers terug. ;-(
Als laatste blijkt het draadje van de lader gebroken te zijn en wordt de lader vervangen. Met de accu is niets aan de hand. Meteen maar een tweede accu aangeschaft, Jan heeft hem, heel attent, voor mij opgeladen. Twee uur later kan ik weer vertrekken.
Om vijf uur vertek ik uit Dronten. De fietsstemming zit er lekker in en samen met mijn nieuwe accu probeer ik, zo lang het nog kan, het daglicht te pakken en stroom te sparen. Blij bel ik Dineke dat ik eraan kom nog een uurtje of vijf. Vlak voor Urk is het echt donker en loop ik, voor de tweede keer die dag, op tegen een lekke achterband. Mijn grote moed en blij gezind, zakken diep weg. Ik bel maar even aan bij een woning want een overdekte car-port met verlichting ziet er in de regen wel heel aanlokkelijk uit. Het banden verwisselen is een feestje. De vier kinderen in de leeftijd van 3 tot 10 jaar willen alles weten en staan blij te springen om de fiets. Het oudste jongetje weet haarfijn waar Dokkum ligt. Dat ligt boven Leeuwarden… Heb ik net gehad op de repetitie… Ik kan natuurlijk niet zo weg. Ze mogen allemaal een piepklein rondje in de fiets en dan toch maar weer op weg. De kinderen beloven voor mij te duimen dat ik niet weer lek rijd.
Bij de Urkernvuurtoren pak ik het fietspad langs de dijk. De nieuwe weg langs de dijk beviel de vorige keer een stuk beter dan de Pé route van vanmiddag. 23 kilometer naar Lemmer en ik krijg er weer zin in. De fiets zoemt blij en sjssssst lekker over het nieuwe natte asfalt. Heerlijk, geen autolampen die me verblinden, gewoon lekker gaan met de kabbelende zee langszij. Vijf kilometer voor Lemmer gaat het niet meer zo lekker de snelheid loopt terug en ik krijg de versnelling niet meer rond. Toch niet weer? Yep, rechtsvoor staat plat. Nou ja, niemand heeft hier last van mij….. Hoofdlamp op, de natte brut links uit de Quest op de dijk mikken om bij de reservebanden te kunnen. De natte brut rechts uit de Quest op de dijk mikken om de pomp te pakken. Wat is het leven weer fijn…. Gelukkig regent het nog, je zou het nog gaan missen…
Bij Joure krijg ik dan de derde lekke band voor vanavond. Wat ga ik doen? Ik heb nog één voorband over voor 65 kilometer. De benen voelen goed maar op dit moment haal ik nog geen 20 kilometer zonder lek. Naar huis fietsen wordt drie keer plakken? Dat is geen aantrekkelijk idee. Ik bel mijn ouders en besluit de rit af te breken. Nog tien kilometer naar Heerenveen, kijken of ik dat haal. Om half negen kom ik aan in Oranjewoud. Dineke heeft mijn moeder gevraagd of ze een mini-wasje wil draaien Maar de natte spullen blijven komen uit de tassen en de wasmachine wordt tjokvol tot actie gemaand, hoezo mini?. Zelf stap ik onder de warme douche. Bij de keukentafel plak ik de oogst van vandaag. Vier lekke banden…
Vandaag heb ik opnieuw 300 kilometer gefietst, dus ik ben geen steek verder gekomen….. De omelet op vier boterhammen, klaargemaakt door mijn moeder, smaakt desalniettemin fantastisch, record of geen record. Daarna lekker koesen in het bedje wat al klaar staat.
Woensdagochtend doorgefietst naar het werk in Leeuwarden. Gelukkig regent het hard, je zou het nog gaan missen. En kom ik, zonder lekke banden?, op mijn werk. Het is even wennen maar ik mag vanmiddag natuurlijk nog naar huis…..
Friesland is donker, en in de regen en in de mist, heel donker. Voorzichtig zoek ik mijn weg en kar rustig naar Harlingen. Het regent nog steeds maar ik maak me geen zorgen, zo meteen wordt het immers droog… Op de Afsluitdijk zie ik de wolken links en recht heeeel in de verte openbreken en ik grimlach, ha ha, het komt wel goed. Om kwart voor negen ben ik precies zoals afgesproken in Den Oever. Uhh, best koud naast de fiets. Even later komt Pé aanzeilen en weg is ’t ie weer. Waar gaat die man naartoe? Er toch maar achter aan, blijkbaar heb ik iets gemist? Als ik op de parkeerplaats aankom zie ik de camper staan. Aha, zit dat zo. Nou, daar staat ie dan in levende lijve Pé Koomen. Tjong, dit is heftig hoor….
Halverwege de afsluitdijk sluit Ben Wiggers aan en zo rijden we lekker door Friesland waarbij ik zo nu en dan moet inhouden om mijn accu weer vast te maken. Ja, ik heb het echt slim geregeld… Volgende keer eerst de accu in de tas en dan de plakspullen er bovenop. Hij is nu topzwaar, maar ik ben al lang blij dat ik licht heb. In Oudemirdum maken we een heerlijke stop. Zo’n huisje op wielen is ideaal. Vooral de broodjes en thee van Marian zijn heerlijk!!Bedankt.
Bij de Ketelbrug ga ik even lekker los met het naar boven fietsen om daarna af te zwaaien naar Dronten. Yvonne, Pé, Kees en Wim bedankt voor het meefietsen!! Daarna vlieg ik boven de 40 naar Dronten. Heb ik nu wind mee of tegen? In de Quest weet je dat pas als je een windmolen ziet… Het blijkt zijwind te zijn…
Bij Velomobiel wordt mijn fiets op de lift gezet. De eerste tegenvaller; het nylon buisje bij het stuur is uitgelubberd en moet vervangen worden. Je staat erbij, je kijkt ernaar, en ’t is weer opgelost. Minder blij wordt Jan van mijn speling op het achterwiel. Volgens hem de lagers... Wonderdoktor Theo wordt erbij gehaald. Hij voelt..., zucht..., kijkt bedenkelijk..., en zegt “Das niet goed”. De Amerikaanse/Canadese keramische lagers zijn aan gort…. Jan, schroeft de achterbrug eruit en zet hele mooie stalen lagers terug. ;-(
Als laatste blijkt het draadje van de lader gebroken te zijn en wordt de lader vervangen. Met de accu is niets aan de hand. Meteen maar een tweede accu aangeschaft, Jan heeft hem, heel attent, voor mij opgeladen. Twee uur later kan ik weer vertrekken.
Om vijf uur vertek ik uit Dronten. De fietsstemming zit er lekker in en samen met mijn nieuwe accu probeer ik, zo lang het nog kan, het daglicht te pakken en stroom te sparen. Blij bel ik Dineke dat ik eraan kom nog een uurtje of vijf. Vlak voor Urk is het echt donker en loop ik, voor de tweede keer die dag, op tegen een lekke achterband. Mijn grote moed en blij gezind, zakken diep weg. Ik bel maar even aan bij een woning want een overdekte car-port met verlichting ziet er in de regen wel heel aanlokkelijk uit. Het banden verwisselen is een feestje. De vier kinderen in de leeftijd van 3 tot 10 jaar willen alles weten en staan blij te springen om de fiets. Het oudste jongetje weet haarfijn waar Dokkum ligt. Dat ligt boven Leeuwarden… Heb ik net gehad op de repetitie… Ik kan natuurlijk niet zo weg. Ze mogen allemaal een piepklein rondje in de fiets en dan toch maar weer op weg. De kinderen beloven voor mij te duimen dat ik niet weer lek rijd.
Bij de Urkernvuurtoren pak ik het fietspad langs de dijk. De nieuwe weg langs de dijk beviel de vorige keer een stuk beter dan de Pé route van vanmiddag. 23 kilometer naar Lemmer en ik krijg er weer zin in. De fiets zoemt blij en sjssssst lekker over het nieuwe natte asfalt. Heerlijk, geen autolampen die me verblinden, gewoon lekker gaan met de kabbelende zee langszij. Vijf kilometer voor Lemmer gaat het niet meer zo lekker de snelheid loopt terug en ik krijg de versnelling niet meer rond. Toch niet weer? Yep, rechtsvoor staat plat. Nou ja, niemand heeft hier last van mij….. Hoofdlamp op, de natte brut links uit de Quest op de dijk mikken om bij de reservebanden te kunnen. De natte brut rechts uit de Quest op de dijk mikken om de pomp te pakken. Wat is het leven weer fijn…. Gelukkig regent het nog, je zou het nog gaan missen…
Bij Joure krijg ik dan de derde lekke band voor vanavond. Wat ga ik doen? Ik heb nog één voorband over voor 65 kilometer. De benen voelen goed maar op dit moment haal ik nog geen 20 kilometer zonder lek. Naar huis fietsen wordt drie keer plakken? Dat is geen aantrekkelijk idee. Ik bel mijn ouders en besluit de rit af te breken. Nog tien kilometer naar Heerenveen, kijken of ik dat haal. Om half negen kom ik aan in Oranjewoud. Dineke heeft mijn moeder gevraagd of ze een mini-wasje wil draaien Maar de natte spullen blijven komen uit de tassen en de wasmachine wordt tjokvol tot actie gemaand, hoezo mini?. Zelf stap ik onder de warme douche. Bij de keukentafel plak ik de oogst van vandaag. Vier lekke banden…
Vandaag heb ik opnieuw 300 kilometer gefietst, dus ik ben geen steek verder gekomen….. De omelet op vier boterhammen, klaargemaakt door mijn moeder, smaakt desalniettemin fantastisch, record of geen record. Daarna lekker koesen in het bedje wat al klaar staat.
Woensdagochtend doorgefietst naar het werk in Leeuwarden. Gelukkig regent het hard, je zou het nog gaan missen. En kom ik, zonder lekke banden?, op mijn werk. Het is even wennen maar ik mag vanmiddag natuurlijk nog naar huis…..
zondag 8 november 2009
Quest in de windtunnel
Op een franse site kwam ik deze filmpjes tegen. Ik heb ze al een aantal keer gezien. Ze laten prachtig zien hoe ze een model van hout in de windtunnel hebben gezet. De google vertaal machine er maar eens op los gelaten en die doet zijn werk redelijk want ik kan het verhaal volgen....
zaterdag 7 november 2009
Onderhoud
Vanaf nu ben ik volgens de Kees van Malssen norm een ervaren velomobilist. Het is gelukt om de eerste 5000 kilometer zonder kleerscheuren/fietscheuren af te leggen. Natuurlijk blijft het oppassen maar de vuurdoop heb ik gehad. Vandaag de fiets maar eens een 5000 km beurt gegeven. Op zich stelt het niet veel meer voor dan de ketting smeren. Volgens de handleiding van Velomobiel moet elke 1000 kilometer een drupje olie op de ketting. In het begin zat ik heel erg te klooien met de fiets op de kant om de ketting schoon te maken. Later bedacht ik dat de kettingkast onder de stoel er natuurlijk niet voor niets zit. Dus nu is het klusje: beschermkap eraf, ketting schoon maken met een doek en de oude olie verwijderen, en dan een drupje olie erop. Eigenlijk is na 850 kilometer de ketting al weer toe aan een drupje maar 1000 km onthoudt natuurlijk veel makkelijker. Een drupje olie op de ketting maakt heel veel uit, de fiets zoemt dan weer als nieuw.
Na de ketting mocht ik wat boodschapjes doen voor “de vrouw”. Vandaag niet doelloos wat rond gefietst maar fietsen met een doel. Eerst even naar Dokkum gereden voor een tros bananen en wat drinken voor de tocht van dinsdag rondje IJsselmeer. Wordt nog een interessante tocht. Vorige keer zat ik op 300 kilometer, dinsdag kon ik daar wel eens over heen gaan. De tocht kan ik helaas niet helemaal mee fietsen. Mijn accu heeft het begeven en ik ben van plan om bij de Ketelbrug af te haken en af te zwaaien naar Dronten. Eergisteren dacht ik eerst dat ik vergeten was om het licht uit te doen. Maar gisteren had ik echt de accu opgeladen en na een half uur liet het licht het afweten. En dan voel je je echt niet prettig. Mijn noodlamp op de helm gezet en voorzichtig doorgefietst. Maar leuk is anders.
Daarna mocht ik naar Leeuwarden. Even een pakje naar het postkantoor, ik bedoel natuurlijk het TNT-service punt, brengen, seconden lijm halen en even langs de hobby winkel voor wat verloop stekkers voor een noodaccu. Bij de ingang van de winkel stonden paaltjes en vanaf de stoep kon ik de bocht niet halen. Dus even doorgefietst en via de parkeergarage naar de winkel gefietst. Ik paste net onder de slagboom van de parkeergarage door en zou naar binnen fietsen. Maar de garage beheerder stoof naar buiten en riep : “Waar gaan wij (mijn fiets en ik?) naar toe?” Ik legde even uit dat ik absoluut niet van plan was om zwart te parkeren. Maar dat ik de draai niet kon halen naar de winkel en dat ik via de parkeergarage bij de fietsenstalling kon komen. Ik had het natuurlijk helemaal fout dat kon helemaal niet. Maar na even praten mocht ik wel even kijken. Natuurlijk had ik de situatie haarscherp ;-) en kon ik mijn fiets vastmaken aan het fietsenrek. Nadat het pakje weg was kon ik weer instappen. Twee keer liep er iemand langs die riep “Dat vind ik nou een geweldige fiets”. Dat vind ik erg aardig want met mijn rijstijl weet ik tegenwoordig heel wat minder aardige reacties uit te lokken….
Met de seconden lijm hoop ik mijn nieuwe band op te lappen. Deze band heeft het pd (persoonlijk dieptepunt) gevestigd wat afstand betreft. Gisteren na 75 kilometer kon ik een groot stuk glas uit de band klauwen. Dat is dan al weer de vijfde lekke band. Tot nog toe heb ik linksvoor vier lekke banden gehad en rechtsvoor één. Ik piekerde steeds hoe dat nu kan. Maar het is heel logisch. Aan de linker kant heb je de meeste ruimte voor bagage. Dus daar heb ik altijd de tassen staan. Dus links is altijd zwaarder dan rechts. Zie daar de oorzaak van mijn linker voorband lekken. De draad van de cadansteller die ik op het stuur heb bevestigd, was ook gebroken. Het draadje is eigenlijk wat te kort. Dus een stukje draad ertussen gesoldeerd. Mijn fiets is er klaar voor. Ik hoop dat ik klaar ben om met de echte mannen dinsdag mee te fietsen!! Het valt tenslotte heus niet mee om allen maar "digitale vrienden" te hebben en elke dag alle blogs te checken, maar eindelijk ga ik, een aantal van mijn helden ontmoeten.
Na de ketting mocht ik wat boodschapjes doen voor “de vrouw”. Vandaag niet doelloos wat rond gefietst maar fietsen met een doel. Eerst even naar Dokkum gereden voor een tros bananen en wat drinken voor de tocht van dinsdag rondje IJsselmeer. Wordt nog een interessante tocht. Vorige keer zat ik op 300 kilometer, dinsdag kon ik daar wel eens over heen gaan. De tocht kan ik helaas niet helemaal mee fietsen. Mijn accu heeft het begeven en ik ben van plan om bij de Ketelbrug af te haken en af te zwaaien naar Dronten. Eergisteren dacht ik eerst dat ik vergeten was om het licht uit te doen. Maar gisteren had ik echt de accu opgeladen en na een half uur liet het licht het afweten. En dan voel je je echt niet prettig. Mijn noodlamp op de helm gezet en voorzichtig doorgefietst. Maar leuk is anders.
Daarna mocht ik naar Leeuwarden. Even een pakje naar het postkantoor, ik bedoel natuurlijk het TNT-service punt, brengen, seconden lijm halen en even langs de hobby winkel voor wat verloop stekkers voor een noodaccu. Bij de ingang van de winkel stonden paaltjes en vanaf de stoep kon ik de bocht niet halen. Dus even doorgefietst en via de parkeergarage naar de winkel gefietst. Ik paste net onder de slagboom van de parkeergarage door en zou naar binnen fietsen. Maar de garage beheerder stoof naar buiten en riep : “Waar gaan wij (mijn fiets en ik?) naar toe?” Ik legde even uit dat ik absoluut niet van plan was om zwart te parkeren. Maar dat ik de draai niet kon halen naar de winkel en dat ik via de parkeergarage bij de fietsenstalling kon komen. Ik had het natuurlijk helemaal fout dat kon helemaal niet. Maar na even praten mocht ik wel even kijken. Natuurlijk had ik de situatie haarscherp ;-) en kon ik mijn fiets vastmaken aan het fietsenrek. Nadat het pakje weg was kon ik weer instappen. Twee keer liep er iemand langs die riep “Dat vind ik nou een geweldige fiets”. Dat vind ik erg aardig want met mijn rijstijl weet ik tegenwoordig heel wat minder aardige reacties uit te lokken….
Met de seconden lijm hoop ik mijn nieuwe band op te lappen. Deze band heeft het pd (persoonlijk dieptepunt) gevestigd wat afstand betreft. Gisteren na 75 kilometer kon ik een groot stuk glas uit de band klauwen. Dat is dan al weer de vijfde lekke band. Tot nog toe heb ik linksvoor vier lekke banden gehad en rechtsvoor één. Ik piekerde steeds hoe dat nu kan. Maar het is heel logisch. Aan de linker kant heb je de meeste ruimte voor bagage. Dus daar heb ik altijd de tassen staan. Dus links is altijd zwaarder dan rechts. Zie daar de oorzaak van mijn linker voorband lekken. De draad van de cadansteller die ik op het stuur heb bevestigd, was ook gebroken. Het draadje is eigenlijk wat te kort. Dus een stukje draad ertussen gesoldeerd. Mijn fiets is er klaar voor. Ik hoop dat ik klaar ben om met de echte mannen dinsdag mee te fietsen!! Het valt tenslotte heus niet mee om allen maar "digitale vrienden" te hebben en elke dag alle blogs te checken, maar eindelijk ga ik, een aantal van mijn helden ontmoeten.
woensdag 4 november 2009
Hekkelen
Elk najaar heb je dezelfde routine. De trekkers en zandhappers trekken er massaal op uit om de sloten te hekkelen. Bij het hekkelen worden de waterplanten, waaronder het riet, uit de sloot gehaald en in mooie bulten op de kant gelegd. Sommige hekkelaars hebben het hekkelen tot kunst verheven. Er liggen dan prachtige halfronde hekkel bultjes op precies dezelfde afstand langs de sloot. Nu hoeft het niet altijd kunstzinnig te zijn wat je met het “afval” doet wat uit de sloot komt. Maar bultjes maken naast de sloot is wel het minste principe dat je toe kunt passen. Sommige hekkelaars hebben dat principe niet door. Die hekkelaars gooien de troep niet op de walkant naast de weg, maar proberen de boel zo ver mogelijk de straat op te werken.
Dit leidt echt tot levensgevaarlijke situaties. Automobilisten moeten van bult naar bult hoppen en omstandig uitkijken of ze er langs kunnen. Voor de automobilist valt dit niet mee. Want die is gewend om op de 60 of 80 weggetjes toch al te hard te rijden en lekker op te schieten omdat er toch niemand anders is.
Voor mij als velomobilist is het dus opletten geblazen. Al een aantal keren moest ik hopeloos in de remmen om met mijn neus in een bult riet te belanden waarna ik als beloning blauwe drek kan bikken uit mijn wielkasten. Oh is die fiets geel aan de onderkant?
Misschien moet ik gewoon aangifte bij de politie doen van "dood door schuld" of zo. Nadat ik de straat schoon heb gespoten is de ergste boosheid al weer weggezakt en vanochtend zag ik dat ze gisteren de boel al hebben opgeruimd…. Nou ja volgend jaar maar weer eens verder kijken….
Abonneren op:
Posts (Atom)