2: Het gat

Maandag 28 december zit de vermoeidheid van de ontberingen van gisteren nog behoorlijk in de benen als ik vertrek uit Laren. Geen oliebollentocht voor mij. ‘t Is jammer maar een monster tocht zit er vandaag niet in…. Terwijl ik vertrek willen Bas en Stein alles van de fiets weten. Ze helpen flink mee om alles weer te verzamelen.

De polder overdag is een heel ander verhaal. Heerlijke lange rechte fietswegen waar je heerlijk kunt op schieten. Ik besluit om terug te fietsen over Dronten. Kan ik niet weer verdwalen in Lelystad. In Dronten gaat het dus mis. Het fietspad is afgezet met een hek. Als omleiding liggen er betonplaten tegen het fietspad aan. Maar door de dooi zijn die platen bedekt met een hele grote plas water. Voorzichtig neem ik de bocht naar rechts maar ik stuur in een gat. Met een harde klap gaat de body over de grond. Ik ga echt helemaal los zo boos ben ik, maar ik durf niet uit te stappen. Misschien valt de schade mee….

Vandaag is de oliebollentocht, toch even kijken of er iemand is bij Velomobiel. Maar natuurlijk is niemand aanwezig. Ik fiets lekker door en zonder lekke banden kom ik thuis. De terugweg fiets ik in zes uur en twintig minuten. Kijk dat lijkt er meer op….

De volgende dag gaat de fiets op zijn kop. En de schade valt niet mee. De gelcoat heeft een klap gehad. De body is nog wel heel. De hele dag voel ik me zwaar chagrijnig en heb er buikpijn van. Maar ja volgens Dineke moet ik blij zijn. Er zijn zoveel ergere dingen in de wereld, maar ik kan me er even niks bij voorstellen. Bah, bah, bah een deuk in mooie glimmende kogel. Nu maar onderzoeken of ik het kan herstellen.

Het afgelopen jaar, ik heb de fiets nu vijf maanden, heb ik 7.400 kilometer gefietst. Voordat ik de Quest had, schatte ik 7.000 kilometer als mijn jaarafstand.….

1: Het gat

Het is me gelukt, het heeft 7200 kilometer geduurd maar "eindelijk" heb ik dan een gat in fiets gereden. Toen het gebeurde heb ik de heleboel bij elkaar geschreeuwd van woede en frustratie maar ik durfde niet uit te stappen om te kijken…

Zondag 27 december vertrek ik naar Laren. Het idee is om bij mijn zus te slapen. Als ik me goed voel door te fietsen naar Utrecht de oliebollen tocht mee te pakken en ’s avonds terug naar huis. De hele dag waait het hard en moet ik tegen de wind in fietsen. Het is eigenlijk een tocht die best lekker gaat hoewel ik er de snelheid niet in kan krijgen. Vanaf Lemmer fiets ik over de dijk naar Urk. Voordat ik naar de dijk ga heb ik even overlegd met een man die zijn hond uitlaat. Volgens hem kan ik wel over het pad langs de dijk.

Het pad langs de dijk is het eerste stuk best goed begaanbaar. Maar na de bocht ligt de sneeuw nog over het pad, is ontdooid en weer vastgevroren. Er is nog een smalle strook asfalt over, waar geen ijs ligt. Ik durf niet hard te fietsen. Elke keer kruis ik hele lange bevroren plassen. Dit is het bevroren smeltwater wat van de sneeuw van de dijk komt.  Ik durf over zo’n plas niet te trappen en houd de fiets recht en denk niet teveel na. Het is ondertussen prachtig winterweer, zonnetje, blauwe lucht en goed koud. Het gaat goed en zonder kleerscheuren haal ik Urk.

Eigenlijk heb ik nog nooit echt met de GPS gefietst. In de fiets ga ik te hard om de GPS goed te kunnen aflezen. Ik fiets meestal op de fietsborden en dat gaat redelijk. De GPS gebruik ik achteraf om mijn track uit te lezen. In de kajak ligt hij voor me op het dek. Het aflezen gaat dan een stuk beter. Daar navigeer ik altijd met de GPS.

Van de andere fietsers en uit eigen ervaring weet ik dat je niet in Lelystad moet verzeilen, je verdwaald er geheid. Als ik in Lelystad ben wordt het donker en de GPS die ik in een waterdicht tasje om mijn nek heb hangen kan ik niet goed aflezen. Na even prutsen geef ik het op en volg de bordjes. Natuurlijk mis ik door de schemer een bordje en kom ik toch in Lelystad terecht en verdwaal er in het ijs in de bossen.

Dit moet eerst beter. De GPS haal ik uit het zakje en neem hem in de hand. Het is nu flink donker dus pak in mijn Petzl lamp en houdt die in de andere hand. Nu kan ik het scherm goed zien. Ik ben flink mis maar als ik de GPS zo bekijk, ligt het fietspad aan de overkant van de weg. Ik moet wel een aarde strook passeren maar er ligt gras voor. Ik maak een vaartje en hoop dat de vorst nog in de bodem zit. Dat blijkt niet zo te zijn. Ik zak tot de bodemplaat weg in de modder. Wat nu? Schoenen en sokken uit en hup de fiets uit. Op mijn blote voeten trek ik de fiets vlot. Brrrr, best koud. Langs het hele fietspad is de aarde omgewoeld en kan ik geen gras vinden. Oké, niet zeuren sokken en schoenen maar weer aan. Maar mijn schoenen zijn mooi schoon gebleven tenslotte ;-)

Als ik de GPS nog eens bekijk zie ik dat de zoom afstand op 800 meter staat. Aj dit is niet het fietspad wat ik in mijn hoofd heb…. Na een wijk bekeken te hebben en een industrie terrein kom ik eindelijk uit Lelystad. Het is nu goed donker en ik rijd ook nog linksvoor lek. De wind doet zijn best en koelt me flink af. Gelukkig heb ik nu alle spullen aan de linkerkant in de fiets en hoeft niet eerst de hele fiets leeg. Ik vervang de nieuwe Kojak en rijd verder.

Met het bandenplakken heb ik het lampje om de helm gezet. Als ik weer fiets glijdt hij naar beneden om mijn nek. Maar hé dit is handig. Het lampje doe ik om mijn kin en nu heb ik alleen nog maar de GPS in mijn handen. Vanaf nu gaat het navigeren uitstekend.

In het laatste stuk naar Laren rijd ik nog twee keer lek. Wat is de polder donker guur en akelig. Ik word er niet vrolijk van. De moed zinkt me in mijn schoenen. Bij de tweede lekke band belt Dineke. Het hagelt dan en waait nog altijd hard en ik ben opnieuw goed koud aan het worden. Op dat moment zet ik de oliebollentocht uit mijn hoofd.

Na drie lekke voorbanden en veel tijd verloren met zoeken kom ik na acht en een half uur fietsen om 20:30 in Laren aan. Van te voren had ik het op 6 uur en een beetje geschat. Na een overheerlijk bord pasta en een warme douche en natuurlijk het traditionele banden plakken ga ik lekker slapen. Maar eerst moet ik Bas voorlezen over de piraten. Hij wilde niet gaan slapen voordat ik er was.....

Het zeil effect

De collega’s zitten elkaar bang te praten over barre sneeuw tochten en meer ontberingen. Vanochtend waren heel veel mensen veel later. Enkele zijn zelfs meer dan twee uur onderweg geweest. Dineke belt me op en zegt dat ik beter met iemand kan meerijden. Maar met wie? Niemand is vandaag aanwezig die mijn kant opgaat. Dus ik lach haar uit en smaal dat ik altijd thuis kom en dat het nooit zo erg is als ze zeggen. Ik fiets wel….

Als ik het werk verlaat, ligt er zo’n pak sneeuw dat ik de fiets naar de weg moet schuiven. Maar op de weg is het vast beter. Terwijl ik bezig ben, zie ik een collega vallen die daarna in de sneeuw blijft liggen kermen. Mijn bobslee fiets laat ik haastig achter in de sneeuw. Na een tijdje gaat het weer met hem en sjouw ik de onfortuinlijke collega naar binnen. Het lijkt erop dat hij een gebroken enkel heeft.

Voor de bibliotheek ligt op het fietspad een enorme berg sneeuw dus dat wordt hem niet. Ik besluit om maar met de auto stroom mee te gaan. Ik stap in de fiets en dan blijken mijn speedplay pedalen waardeloos. De schoenplaten onder mijn schoenen zitten vol sneeuw. Maar omdat het dooit is de schoenplaat een ijsblok geworden. Ik probeer om met mijn vinger het ijs onder mijn hoefjes uit te peuteren maar het mag niet baten. De pedalen weigeren vast te klikken. Met gladde schoenen is het lastig fietsen maar het gaat. Zo ploeg ik samen met de auto’s de stad uit en verdoe ik de eerste drie kwartier in de file in de sneeuw. Verstandig genoeg heb ik gekozen voor de kortste weg en dat blijkt een goede keus te zijn. Eenmaal Leeuwarden uit kan ik op de autoweg wel fietsten maar het valt niet mee.

Na Lekkum probeer ik wanhopig om de fiets op gang te houden. Maar wanneer een bromfiets slipt en de weg blokkeert kom ik tot stilstand en daarna kom ik niet meer weg. De wielen zakken door de sneeuw en de fiets zit dan muurvast. Ik sleep de fiets naar het fietspad. Eerst moet ik meer kleren aan want zo gaat het niet. Mijn Goretex regenjas doet nu goede diensten. En met de capuchon ben ik nu weer wat meer mans in de sneeuw. Ik probeer verder te lopen.


Op het fietspad ligt nog veel meer sneeuw en daar is ook geen spoor van de auto’s. Dus naar 100 meter bobsleeën geef ik het op en sleep de fiets weer naar de weg. Elke keer als er een auto aan komt zet ik de fiets aan de kant waarna ik weer verder loop.

Het is ondertussen hard gaan waaien en de sneeuw waait in golven over de weg. Het vormt prachtige sneeuwduinen maar ik heb er niet echt oog voor. Na een half uur lopen wordt de weg weer wat beter. Er is nog steeds sneeuw maar die is aangereden. Laat ik nog eens proberen om te fietsen. En dan gebeurt het wonder. Op eigen kracht kom ik net niet door de sneeuw. Maar de harde wind en het zeil effect van de fiets maken dat ik kan fietsen. Ik krijg zowaar toch nog een gangetje van 18 km per uur. En stuur als een volleerd autocrosser mijn karretje door het barre winter weer. Dit is toch wel weer leuk!! Iedere keer als er een boom of een boerderij is valt de wind weg. Dat betekent dus weer een eindje lopen. Maar zodra de wind weer vat op de fiets krijgt is het leed geleden.

De wind probeert wel om mijn ogen te “sneeuwstralen” als alternatief voor zandstralen. Maar met mijn hand aan de zijkant van mijn hoofd gaat het best wel goed. Nadeel is wel dat ik met één hand moet sturen. Thuis moet ik eerst de garage deur sneeuwvrij maken voor de fiets naar binnen kan. Hoe ik morgen naar het werk moet weet ik nog niet maar dat zien we wel weer. Misschien langlaufen….?

Sneeuw

Gisteravond begon het licht te sneeuwen. Toen ik vanochtend wakker werd, wilde ik meteen weten hoeveel sneeuw er gevallen was. In Burdaard viel het erg mee met een dun laagje. De bezem gepakt en het garage pad eerst maar eens “gesweept”. Daarna even een boterham en een kop koffie naar binnen gewerkt en dan op weg.

De wegen zijn goed gestrooid en probleemloos kom ik in Leeuwarden. Even twijfel ik, houd ik het fietspad aan, of neem ik mijn gebruikelijke weg door het Leeuwarder bos? Ik kies voor de bekende weg. Dat blijkt geen gelukkige keus. In het Leeuwarder bos ligt veel meer sneeuw. Al snel ben ik met een bezweet hoofd door de sneeuw het ploegen. Het begint ook weer te sneeuwen. Ik probeer er van te genieten maar de bril en het vizier beslaan en moeten af. Mijn verwende blote ogen worden nu belaagd door sneeuwvlokken en dat voelt niet prettig. Op een gegeven moment kan ik de ogen bijna niet open houden. Ik houd mijn hand maar voor de ogen maar het blijft niet leuk.

De vaart is er dan al lang uit. Met een gangetje van 11 kilometer per uur houd ik de fiets in beweging maar daar is dan ook alles mee gezegd. De “plak sneeuw” blijft in de wielkasten kleven en ik voel hoe het achterwiel steeds zwaarder gaat lopen…. Ik houd me voor dat het na het Leeuwarder bos beter wordt.

In de wijk hebben ze echter helemaal niet gestrooid en daar ligt nog meer sneeuw dan in het bos. De weg door het bos is beschut door de bomen dus vandaar het verschil? In de fietstunnel zet ik even flink gang anders kom ik niet meer boven maar die hobbel wordt ook geslecht. Helemaal bezweet kom ik in het centrum van Leeuwarden. Ik probeer niet stil te staan maar voor het werk komt het er toch nog van. Als ik weer op gang probeer te komen zit het achterwiel “shoking” klem. Ik moet de fiets uit om de sneeuw uit de achterwielkast te peuteren. Het laatste stukje duw ik de fiets maar naar de fietskelder.

Vandaag ben ik vijf kwartier onderweg geweest. Dit is een nieuw PD (persoonlijk dieptepunt) maar ik ben blij dat ik het gehaald heb. De collega’s brengen het er nog slechter af. Of ze blijven thuis of ze keren halverwege of de trein of bus valt uit of ze zijn veel later dan ik. De fiets heeft toch weer gewonnen….

De droom

Vanochtend was het stralend weer. Het zachte licht scheen vriendelijk naar binnen. Fit stond ik op en sneed een heerlijke boterham af van ons versgebakken brood. Mijn vrouwtje, die al met wakkere ogen de wereld inkijkt, breng ik even een heerlijk kopje koffie op bed. Na het verkwikkende ontbijt stap ik vrolijk in mijn fiets. Ik mag weer! Met een lichte rugwind fietste ik met een hoge snelheid naar het werk. Omdat het vroeg is zijn er weinig mensen op de weg. Alle automobilisten die ik tegenkom geven mij de ruimte. Zo’n dappere man in een fiets dat moet je tenslotte belonen.


De werkelijkheid

Vanochtend stond ik verkouden op. Niezend schuifelde ik als een stramme oude man met spierpijn naar beneden. Veel te laat ben ik beneden dus laat de koffie maar zitten. Het brood van gisterenavond is helaas mislukt. Dat wordt “grindtegel” eten. Ik snijd met het mes de dunste plakjes af die mogelijk zijn om het brood toch nog in enigszins “behapbare” brokken mee te krijgen. Mijn voorband die gisteravond lek was en die ik in de stromende regen heb vervangen is gelukkig nog hard. Opnieuw vertrek ik in een overvloedige bui met tegenwind terwijl ik denk: “Ik ben een boot, ik ben een boot, ik ben een boot en dit is leuk…”

Gelukkig zijn de automobilisten nooit te beroerd om me eens even stevig te verblinden. En dat kunnen ze al vanaf kilometers afstand (knap hé). Als een bang haasje in de lichtstralen van een auto probeer ik de fiets recht te houden. Maar tegen het geweld van regen en een bril en de lichten van drie auto’s tegelijk kan ik niet op. Met een noodstop kom ik in de berm terecht. Gelukkig werkt de fiets nog. In Leeuwarden denk ik opnieuw (net als gisteravond) dat er iemand aan de fiets hangt. Ik krijg het tempo niet omhoog. Gelukkig haal ik net mijn werk met een zachte rechter voorband. Hoef ik niet weer in de regen de band te vervangen, ik heb maar mooi geluk. In de warme garage vervang ik de band. Zo staat de fiets weer klaar voor de volgende helle tocht…..

Snot

Voor mijn zestiende verjaardag had mijn vader een verrassing geregeld. Een rode racefiets van Motobecane. Ik was heel blij met het kado van mijn ouders. Mijn vriend Martin had al een tijdje een racefiets en ik hobbelde achter hem aan op mijn drie versnellings Ralleigh fiets. Maar nu konden we dan samen los. De fiets had grappige specs. als je het nu terugleest. Zo had ik 10 versnellingen (twee keer vijf). Geindexeeerd schakelen moest nog worden uitgevonden. Uitvalnaven kwamen net opzetten. Deze fiets had nog hele grote vleugelmoeren bij het voorwiel. Op de foto zit er al een nieuw cranckstel in. Oorspronkelijk zat er een cranckstel in waarbij de trappers vast zaten met Franse spies. Een brooks fietszadel en blokjes remmen. Aan de fiets is echt alles kapot gegaan en alle onderdelen heb ik mijn handen gehad. Ontzettend leerzaam en daarna ben je nooit meer bang om ergens een sleutel in te zetten.

Tja, nu hadden we dan wel fietsen, maar nog geen kleding. In Drachten werden twee fietsshirt aangeboden voor 25 gulden. Martin en ik zijn op de fiets gesprongen en hebben de aanbieding opgehaald. Nu hadden we elk een echt fietsshirt. In die tijd, ja zo oud ben ik, fietste je nog met een wollen fietsbroek en shirt. Martin scoorde een groene en ik een blauwe. Dat shirt was een geweldige uitvinding, met van die zakken achterop. Die vulden we met broodjes en fruit. De boterhammen twee aan twee in een zakje en het zakje zonder knoop of sluiter achter in je shirt. Onderweg kon je dan zo je boterhammen pakken zonder te stoppen.

Martin kreeg ook altijd een mooie rode zakdoek mee. Hij gebruikte de zakdoek trouw. De eerste keer heb ik het ook geprobeerd maar ik vond zo’n zakdoek helemaal niks. Als de wind er onder komt krijg je zo’n natte doek in je gezicht. In de loop van de fietsweken werd ik echter steeds handiger om het zonder zakdoek te kunnen. In het begin kneep ik nog een neusgat dicht. Maar binnen de kortste keren kon ik met mijn handen aan het stuur via een handig beweging mijn snot lozen.

Voor vrouwen is dit onbegrijpelijk en vies. Voor de meeste sporters is dit echter totaal natuurlijk. Als ik weer eens bezweet thuis kom en mijn liefste vrouwtje in de armen wil sluiten ondervind ik altijd de nodige weerstand. Bwheeee.. wat ben je weer vies. Maak dat je wegkomt. Ga douchen. Trek wat schoons aan maar blijf van me af. Niks kan haar vermurwen zelfs niet al ik zeg: “Maar myn leaf, een held stinkt….”

Maar goed, in de zomer maanden zonder kap, kan ik als ik even naar buiten leun, nog steeds heel handig het snot kwijtraken. Maar de laatste weken fiets ik alleen nog maar met de schuimkap. En alleen mijn oogjes steken net boven het randje uit. Wat nu te doen? Toch maar weer de rode boeren zakdoek in ere herstellen? Gevaarlijke capriolen uithalen om de fiets recht te houden terwijl ik wanhopig probeer om de zakdoek uit te vouwen. Of stoppen, netjes snuiten en weer verder fietsen? Of gewoon het snot in je kuip lozen?
Maar gelukkig, als ik mijn hoofd iets uitrek en als de wind gunstig is kan ik toch weer mijn snot kwijtraken door hard door mijn neus te blazen. Dus zonder te stoppen en zonder mijn handen los te laten van het stuur. Wel zo veilig toch?

.

Woldring Strijkkwartet

Zaterdag 28 november 2009 Eelde Buitenplaats
20.00 uur
Woldring Strijkkwartet

"Wanneer ik naar strijkkwartetten luister, vind ik het vaak jammer dat de instrumenten niet op elkaar zijn afgestemd, of niet met elkaar in balans zijn. Ik heb daarom altijd een kwartet als conceptkwartet willen bouwen, maar om vele redenen had ik dat plan nooit eerder gerealiseerd.” Hein Woldring - vioolbouwer
Op deze avond hoort het publiek voor het eerst hoe het kwartet van Hein Woldring klinkt. De instrumenten zijn gedurende een periode van twee jaar gebouwd en gelakt. De modellen zijn geïnspireerd op het werk van de Amsterdamse vioolbouwer Pieter Rombouts (1667-1728) en zijn deels gemaakt van Nederlands hout. Ook afzonderlijk klinken de instrumenten goed: enkele spelers die ze individueel uitprobeerden, wilden ze kopen. Woldring wil de instrumenten echter uitsluitend als kwartet bij elkaar houden.
Hein Woldring legde zich na zijn opleiding als meubelmaker en jachtbouwer toe op de restauratie van muziekinstrumenten en werd opgeleid als vioolbouwer. Eind jaren 70 begon hij te werken vanuit zijn eigen atelier met hoofdzakelijk nieuwbouw en restauratie. In 1985 begon hij de vioolwinkel "Het Strijkerhuis" in Groningen.

Programma:
Sjostakovitsj strijkkwartet no.4 & Tsjaikovsky strijkkwartet no.3.

Zaterdag op uitnodiging van mijn vioolbouwer en zijn vrouw naar Eelde gereden om het concert bij te wonen. Wat een prachtig project, Nederlands hout, Nederlands ontwerp, Nederlandse bouwer en buitenlandse bespelers. Een Rus op de eerste viool, een Poolse dame op de Tweede viool, een Duitse dame op altviool en een Armeen op cello. Hendrik Woldring is voor mij altijd een hele inspirerende persoonlijkheid en wat hij in zijn handen krijgt daar maakt hij goud van. In ongeveer twee jaar heeft hij de vier instrumenten gebouwd. Ze zijn allemaal getooid met de voor Pieter Rombouts kenmerkende rood, roze lak. Het is opvallend hoe homogeen het kwartet klinkt en hoe mooi alle instrumenten mengen met elkaar.

Een viool is voor de meeste mensen maar een houten kistje met wat snaren. Voor de bespeler is het echter zijn vriend en maatje. Een viool heeft er ook wel eens geen zin in en dan moet je veel van hem houden om hem weer te motiveren. Een mens gaat een persoonlijke band aan met zijn instrument. Het is dus heel moeilijk om vier keer een klik tussen instrument en muzikant te krijgen zodat de bespeler kiest voor de Woldring viool en het kwartet. Het zal best nog een klus worden om een kwartet te vinden. Maar het basis idee is geweldig. Ik hoop dat Hein snel een kwartet vindt die er helemaal voor gaat want dat verdienen zijn instrumenten.

's Middag had ik nog een eind gefietst en ik had het genoegen om het Eduard Botter scherm te mogen testen in allerlei verschillende varianten weertypes. Regen, onweer, hagel, motregen, harde wind, en in het donker regen en wind. Het was weer ouderwets "genieten". Het schermpje doet het heel goed met tegenwind en droog weer. Zodra je voor de wind gaat fietsen mis je de rijwind en dan heeft het scherm moeite om schoon te blijven. In het licht kon ik trouwens best wel even in de regen fietsen met het schermpje. Het is dan heel comfortabel om de regen niet te voelen. Maar duurt de regen te lang dan kun je hem er maar beter afhalen. Met koud en droog weer zal ik het schermpje veel gebruiken. De muts kan dan wel af want je blijft heerlijk warm.

Na de rit twijfelde ik of ik nog wel zin had om naar het concert te gaan. Maar nadat ik had gebeld met de Buitenplaats in Eelde waren er nog kaartjes. Ik ben heel blij dat ik geweest ben. Proficiat Hein en Barbara met jullie prachtig kwartet.

Dollemansrit

Vrijdag begint de dag prachtig, hij leeft nog, daar is hij dan weer eens, mag ik even voorstellen: "De zon". Woensdag ben ik een uurtje langer doorgegaan en vrijdag vroeg begonnen dus ik kan wel even een rondje maken. Om half drie vertrek ik. Als ik uit de garage rijd begint het te regenen. Het mooie weer van vanochtend is verdwenen. Brr, toch maar naar huis? Ben je een kerel of niet! Hup, een beetje regen in zo'n fiets is toch geen probleem. Eerst fiets ik de stad maar uit richting Goutum. Ik heb vaag in mijn hoofd om Leeuwarden, Sneek, Heerenveen, Leeuwarden te fietsen. Voor het stoplicht sta ik te wachten en ik kan ook wel even kijken of mijn ouders er zijn. Ik krijg mijn vader aan de lijn en spreek af over een uurtje bij hem te zijn. Naar Heerenveen is korter dan ik in mijn hoofd had. Maar dan fiets ik tenminste wel, maar minder lang in de regen....

Een uurtje later ben ik in Heerenveen. Van mijn vader moet ik verplicht douchen. Ik heb droge kleren mee en weiger eerst maar hij houdt aan. Daddy is right, de warme douche is heerlijk!! Daarna drinken we gezellig koffie. Na drie kwartier trek ik de fietskleren aan om weer op pad te gaan. Mijn vader heeft echter nog een Excel probleempje en zet de computer nog "even" aan. Ja, en dan gaat de tijd vliegen. Het probleempje is zo opgelost maar daarna moet ik nog even chocomelk drinken en kerststaaf eten. Hongerig kijkt mijn vader naar de heerlijke koek maar Ma is niet te vermurwen. Dat wordt allemaal vet bij jou!! En ons zoon trapt het er wel weer af... Ja daddy, de staaf is echt heerlijk mjammmmm.

Het is inmiddels opgehouden met zachtjes regenen, de regen komt nu weer met bakken naar beneden. Bovendien waait het stevig. Yeah, dit is mijn weer. Bij het weggaan roept mijn moeder: "Zal ik Dineke bellen, dan weet ze dat je eraan komt." Van mij mag het, hoef ik niet meer te stoppen. Ondertussen heb ik de ideale weg gevonden naar Oranjewoud. Ik kan bijna heel Heerenveen overslaan en heel snel bij mijn ouders komen via een parallel fietspad langs de snelweg. De regen en de autolampen verblinden echt ongelofelijk maar ik weet de fiets op de weg te houden.

Bij de Hooibrug tussen Heerenveen en Akkrum gaat mijn telefoon. "Dag schatje, met Dineke. Wat jammer dat je vergeten bent dat je Sander vanavond naar de repetitie van het FJO zou brengen. Maar dat geeft niet hoor, dan rijd ik wel. Enne, oh ja, ik rijd dan wel even heen en weer. Want ik ga daar niet twee en half uur wachten.... Schiet je al lekker op?"

Shit, inderdaad maandag had Dineke gevraagd of ik het wilde doen. Ik had gemompeld dat ik het wel zou doen. Dan neem ik de viool wel mee en ga zelf voor het concert zondag repeteren. Oeps, is dat deze vrijdag?? De tweede mededeling, "Dan rijd ik wel even.", is de tweede foute opmerking. Dineke heeft een bloedhekel om in het donker en de regen naar de stad te rijden. En dan de derde opmerking. "Dan rijd ik wel even heen terug," is vloeken in de kerk. Als het even kan combineren we een rit met boodschappen doen, een familie bezoekje, of naar de sportschool. Heen en terug EN heen en terug is een nutteloos aantal kilometers en die kun je toch niet verantwoorden.... De vierde opmerking "Schiet je al op" is helemaal erg. Want ik sta stil met de fiets schuin op de weg, alarmlichten aan, met het voorwiel in de berm met een beslagen bril en een beslagen vizier. Als ik aan het bellen ben dan schiet ik dus niet op...


Pffff, mooie boel zit ik me hier schuldig te voelen. Het is zeven miuten over vijf en ze gaat half zeven weg.... Ondertussen trap ik mijn karretje weer op gang. Door de wind zit ik al snel boven de 45 en versnel tot ik ongeveer 50 rijd. Dan komt een auto met groot licht mij tegemoet. Hij heeft van die nieuwe lampen die echt ongelofelijk veel licht geven. Ik rijd nu wel erg hard en aan het licht te zien ga ik rechtstreeks naar de hemel als ik niet oppas!! Na een aantal seconden totale verblinding rem ik hard. Ik houd de fiets op de weg en vind mezelf netjes terug met de wieltjes nog op aarde. Pff dat ging weer goed. Snel, snel fietsen.

Vlak voor Grou heb ik nog een uur over, het gaat wel erg hard als het zo doorgaat kan ik het nog halen?! Ik bel Dineke terug terwijl ik fiets. Wat geeft zo'n telefoon dan een bak verblindend licht! Maar ik weet hard fietsend de fiets op de weg te houden, en het juiste nummer in te toetsen en me verstaanbaar te maken naar het thuisfront. Lieve schat, bel me om tien over half zeven op dan kijken we waar ik ben. Misschien kan ik Sander dan nog naar Leeuwarden brengen. Dineke roept nog: "Maar nee schatj dat ws nt de bedoe..l..," klik weg fietsen fietsen fietsen.... 

In Wirdum, je mag er dertig, ik rijd veertig word ik vlak voor het kruispunt ingehaald door een automobilist. Een automobilist aan de linker kant stapt net in en zwaait het autoportier open. De auto gaat in de ankers en zwenkt naast me hard naar rechts. Als ik niet geremd had hadden we het spelletje plettertje gespeeld....

Na Wirdum voor de wind fiets ik nu echt hard. Ik weet de snelheid steeds rond de 45 kilometer te houden en dat in het donker en de regen. Onder een lantaarpaal gooi ik er een verse accu in. Dat is nu toch maar mooi geregeld. Voor Leeuwarden staat het fietsers licht op rood. Maar ik zie dat de auto's naar rechts groen licht hebben. Mooi, dan kan ik erover. Tegelijk krijgt de auto die wil oversteken naar links ook groenlicht. Hard remmen en ik schuif er achter langs. Marcel is een beetje dom geweest.....

Vanaf het viaduct stuif ik naar beneden naar het drukste kruispunt van Leeuwarden. Dat is geluk, groen licht. Hup de Schrans in autoweg pakken en doorkarren. Een auto rijd keurig 40 en ook al slinger ik van links naar rechts hij geeft geen centimeter ruimte gelukkig slaat hij af. Over het spoor weer groen licht.... Dit is mijn dag!! Om zes uur fiets ik langs het Blokhus en gaat opnieuw de telefoon. De telefoon blijft vast zitten aan het touwtje en ik kan hem niet voor mijn oor krijgen. Ik brul "Ik kom eraan ik ben in Leeuwarden, de telefoon zit vast.", klik weg. Dwars door de stad. Veel te hard over de verkeershobbels en opnieuw groen licht voor de Groningerstraatweg. Ik plof bijna, zo warm heb ik het. Dus mijn muts wurm ik onder de helm uit. Pff dat geeft wat koeling. Ondertussen, het kan bijna niet, regent het nog harder en waait het ook nog harder. Op dit uur rijdt er bijna niemand naar Lekkum. Dus ik pak niet het fietspad maar de weg.

Ook al mag ik daar fietsen. Fietsers horen daar niet in de beleving van automobilisten. Dus word ik ingehaald met veel misbaar en slaat de auto 20 meter later af naar links. Ik schuif er achterlangs en door door door.... Na Lekkum komt een heel bochtig fietspad maar ook hier kies ik voor de weg. Twee automobilisten proberen me in de bocht luid toeterend in te halen. Auto's mogen hier 60km per uur. Maar ik rijd het gat dicht. Sorry jongens, met deze snelheid heb ik de hele bocht nodig. De automobilisten denken dat ik het niet gesnapt hebt gaan voor me rijden en trappen twee keer op de rem en scheuren daarna veel te hard weg. Ohhh, konden jullie er niet langs? Maar nu snap ik het dan pas.... Grrrr.

Om vijf voor half zeven kom ik thuis. Een uur en vijfentwintig minuten met een 37 als gemiddelde en dat door de stad..... Als ik uit de fiets stap en het kleedje er vanaf trek ontsnapt er een grote mistwolk uit de fiets. Thuis is Dineke helemaal overstuur. Ik bedoeoeoelde het niet zooooo... Maar goed, ik verzeker haar dat het geen probleem is. En met een stel droge kleren, de viool en een schaaltje warm eten en een liter water stappen we in de auto.

Yeah foutje gecorrigeerd en ik leef nog. Wat een rit!! Echt geweldig!! Doen we nog eens.

Dineke: Dacht het niet!!!!!!!

Windgeruis

Vorige week zag ik op tv een prachtige reportage van een man die een garnalen pel machine had uitgevonden. Op een dag liet hij een garnaal vallen en stond er per ongeluk bovenop met zijn voet. Hij zag dat het vlees onbeschadigd uit het pantser was gekomen. Dit idee zou hij verwerken in zijn machine. Na 12 jaar prototypen was het hem nu eindelijk gelukt om een machine te maken die werkt.

Heel veel mensen zijn plotseling bezig om het windgeruis te beteugelen in de Quest. In de winter is het probleem wat mij betreft minder urgent als in de zomer. In de winter draag ik een muts onder de helm en die neemt heel veel windgeruis weg. Maar in de zomer een muts of hoofdband dragen is geen optie. Er zijn allerlei mogelijke oplossingen langs gekomen in de ligfiets mailing lijst. Van oorspoilers aan de bril tot schuimrubberen bandjes aan de helm. Mijn oplossing is misschien niet de beste maar misschien gaat het net als de garnalenpel machine. Eem oplossing van mij leidt tot een beter idee bij iemand anders.

Aan de bandjes van de helm heb ik geen schuimrubber bevestigd maar sierstrip die je gebruikt bij de afwerking van 18mm spaanplaat. Aan de achterkant van de strip heb je precies voldoende ruimte om het bandje van de helm te laten lopen. Je zaagt twee stukjes af met schuine zijde. Omwind de strip met zwarte tape en klaar. Het leuke is dat de spoilers over de bandjes kunnen schuiven dus kun je het effect van de spoilers meteen uitproberen.

Hier zijn de foto’s. De helm is een Ekoi Urbain helm besteld van de site http://www.ekoi.fr/.

Filmfestival

Vrijdagmiddag om 17:00 uur in harde wind met regen vertrokken. Van mijn werk  naar Sneek  fietsen om te repeteren met RemoliNo voor het Leeuwarder filmfestival. Om zes uur kom ik bij Carel aan. De afstand van vijfentwintig kilometer met tegenwind in 47 minuten gefietst.

Onze opdracht is om bij twee films, een Ierse en een Friese film, de mensen naar binnen te spelen. Dan voor het doek een set spelen en dan weer spelend af te gaan. De Friese film heeft als onderwerp een boer die naar Frankrijk emigreert. Voor deze film heeft Herman “Ne me quitte pas” van Jacque Brel (verlaat mij niet) gearrangeerd. Het idee is om met traditionele Friese muziek de mensen mee te nemen, over te gaan in “Ne me Quitte Pas” en dat weer over te laten vloeien in een Franse musette. We repeteren hard en Carel neemt een solo op de gitaar. Het wordt morgen best druk op het film festival maar we hebben ons goed voorbereid.

Geluidsfragment van de repetitie, na twee keer oefenen, met gezellige kook geluiden....

De weg terug gaat geweldig. Door de storm fiets ik een heel stuk boven de 50 kilometer per uur. De weg Sneek Jirnsum, ligt er als een biljartlaken bij en op dit uur heb ik geen hinder van autolampen. Ik heb ervoor gekozen om Sneek, Jirnsum, Grou, Leeuwarden, Stiens Bartlehiem, Burdaard te fietsen. Vanaf Grou heb ik meer zijwind dus fiets ik voorzichtig verder. Nu ben ik in precies veertig minuten terug in Leeuwarden. Bij de afslag Hijum draai ik vol in de zijwind. Het schuimdekje kan het geweld niet aan, scheurt los, en waait weg. Snel de fiets uit en het weiland in. Gelukkig vind ik hem terug. Ik sta hier nu wel mooi alleen in een shirt te kleumen. Snel nog een verse accu erin en verder gefietst. Het dekje houd ik zo nu en dan maar vast met mijn hand. Dit wil ik niet weer. Toch maar nadenken over een zekeringkoord.

Zaterdag de fiets gepakt en mijn zwager gebeld. Hij woont vlak bij de Harmonie en de fiets mag bij hen staan. In de Harmonie spelen we het stukje”Ne me quitte pas” nog even door en dat is maar goed ook. Bij de film gaat het perfect en worden we overladen met complimenten. Bij de Ierse film is het heel druk maar in de grote zaal van de Harmonie passen heel veel mensen. We lopen door de mensen en spelen ze binnen. Alle mensen reageren ontzettend positief. De zaal en het balkon lopen helemaal vol. Bij de set voor het doek krijgen we de mensen zelfs mee. Onze contactpersoon wil ons al laten stoppen maar de distributeur van de film vindt het veel te mooi en laat het even gaan. Het is grappig, de mensen gaan naar een film, maar ondertussen spelen ze in een scene die een film zou kunnen zijn…. Het applaus is klaterend en gemeend. Helemaal trots staan we na afloop te glimmen.

Onze contactpersoon is zo enthousiast en vraagt of we nog een zigeuner film willen inleiden. De hoofdpersoon/acteur is in het publiek en samen met hem spelen we een aantal nummers in de foyer. Hij wil ons aan de wijn maar we moeten nog spelen. “Zijn jullie baptisten of zo?” Roept hij uit. “Zulke muziek dat vraagt om drank”. Hij wil de nummers helaas niet in de zaal doen dus dan alleen wij maar. Ook daar gaat het weer geweldig.

Vrijdagavond was ik eigenlijk veel te laat thuis van de repetitie. ’s Ochtends ben ik al weer vroeg op gestaan om de nieuwe muziek uit mijn hoofd te leren. Ik ben blij als we stoppen om 17:00 uur, ik heb het gehaald.

Voor het eerst deze week is het mooi weer geworden. Ik wandel terug naar mijn fiets trek mijn optreden kleren uit en mijn fietskleren aan. Met de wind mee en een dun zonnetje fiets ik rustig terug. Een geslaagd filmfestival!

Eten en fietsen

Bij de vorige 300 km kreeg ik onderweg honger dus dit keer ging ik beter voorbereid op weg. Als ik de lijst hieronder bekijk pak ik de auto maar weer geloof ik. Benzine is lekker goedkoop ;-) Elke duurtocht begint met een goed ontbijt. Heb je goed ontbeten dan heb je er de hele dag lol van:

-          Vier boterhammen

-          Twee plakken roggebrood

-          Grote bak yoghurt met muesli

-          Kop koffie

-          Drie kwart liter water

Onderweg:

-          Tros bananen

-          16 krentenbollen

-          8 boterhammen met 4 plakken roggebrood

-          Twee muesli repen

-          Stuk koek

-          Reep chocola

-          3 kleine flesjes Multivitaminen drink

-          1 Liter drinkyoghurt met vruchten

-          Anderhalve liter sportdrank

-          Halve liter water

-          1 Kop koffie

-          3 Koppen thee

-          Twee boterhammen in de camper met kaas

-          Muesli bolletje

-          4 boterhammen met ei, broccoli en aardappel

-          Twee bekers chocolademelk

Ik had in een onderzoek gelezen dat je na het drinken van chocolademelk sneller hersteld. Dus de proef op de som genomen en na afloop twee bekers gedronken. http://www.sportinholland.nl/article.php?articleId=1119

De volgende dag had ik geen spierpijn en kon ik fluitend verder fietsen. Het lijkt te werken... ... Elk onderzoek roept weer een reactie op. Hier is nog een link http://www.armandbettonviel.com/downloads/KNAU1-1107.pdf van een voedingsexpert Armand Bettonviel. In nieuwe sportdranken zijn eiwitten toegevoegd. Hij adviseert om deze te nemen.

In de fiets wordt je niet nat van de regen maar ik zweet wel zoveel dat ik toch nog doorweekt ben. Dus heb ik drie sets droge kleren mee. Netjes verpakt in drie waterdicht zakken zodat je onderweg niet hoeft te zoeken waar je onderbroeken en waar je hemden zijn. Onderweg heb ik twee keer wat droogs aangetrokken. Eén keer in Den Oever en één keer in Dronten. Van schone droge kleren knap je erg op. Toen ik wegfietste in Dronten had ik volgens Theo teveel kleren aan. Naar ervaren mensen moet je luisteren dus meteen gestopt en de jas weer opgeborgen. Maar na de eerste lekke band het jasje weer aangedaan en ook aangehouden. Als je nat bent en je moet uit de fiets dan koel je anders teveel af.

Een basis set bestaat uit:

-          een lange broek

-          een zweethemd met lange mouwen

-          een winterbuff om de nek

-          een muts op het hoofd

-          de helm

-          een bodywarmer of dun fietsjasje.

-          Dunne handschoenen.

De bodywarmer of fietsjas probeer ik nu steeds uit te laten. Als extra heb ik nog een dun regenjasje mee voor bandenpech. Een nadeel van dit alles is toch wel dat het uiteindelijke gewicht van de fiets best hoog is. Alles is gebruikt dus dan heb je niets teveel meegenomen. Boodschappen onderweg doen is een alternatief maar kost relatief veel tijd. Bovendien moet je een winkel vinden. Als je honger hebt duurt dat meestal langer dan je wilt. Maar het hoge gewicht van de fiets met spullen heeft waarschijnlijk wel voor de lekke banden gezorgd.

Om de lijst compleet te maken:

-          Drie voorbanden met binnenbanden

-          Buitenband met binnenband

-          Extra achter binnenband

-          Grote fietspomp

-          Tasje met gereedschap

Wordthetdannooitmeerdroog.nl?

Dinsdag 10 november: Kwart voor zes opgestaan en het regent maar ik maak me geen zorgen 30% kans op een bui volgens het weerbericht dat ik ’s avonds heb gecheckt, dus dat komt wel goed. Om kwart over zes vertrek ik. Door mijn accu perikelen heb ik een oude sigma accu die in een bidonhouder past, geprepareerd om mijn Quest van stroom te voorzien. Heel “slim” heb ik die in het tasje gedaan waar de bandenplak spullen inzitten. Het tasje zit voor met klittenband aan de linker wielkast. Ik ben het dorp nog niet uit of mijn licht valt uit en het tasje hangt aan mijn voetgat. @#FGYB#@#$!! En ik ben nog niet eens weg. Tasje weer vastgemaakt, kabel weer verbonden met de fiets, en voorzichtig doorgereden. Ja, nu blijft hij wel zitten.


Friesland is donker, en in de regen en in de mist, heel donker. Voorzichtig zoek ik mijn weg en kar rustig naar Harlingen. Het regent nog steeds maar ik maak me geen zorgen, zo meteen wordt het immers droog…  Op de Afsluitdijk zie ik de wolken links en recht heeeel in de verte openbreken en ik grimlach, ha ha, het komt wel goed. Om kwart voor negen ben ik precies zoals afgesproken in Den Oever. Uhh, best koud naast de fiets. Even later komt Pé aanzeilen en weg is ’t ie weer. Waar gaat die man naartoe? Er toch maar achter aan, blijkbaar heb ik iets gemist? Als ik op de parkeerplaats aankom zie ik de camper staan. Aha, zit dat zo. Nou, daar staat ie dan in levende lijve Pé Koomen. Tjong, dit is heftig hoor….

Even later zitten we lekker aan de koffie en de koek bij Marian waarna Wim, Yvonne en Kees aankomen. Verroest ze bestaan echt, grappig om heel veel dingen van iemand te weten zonder hem te kennen!! Kees zegt: "Ik wil je niet wegjagen maar je band staat leeg". Bah, bah, bah dat is dan de vierde dag deze week dat ik lek rijd. Ik heb een subscription waarvan ik niet wil dat ik hem heb, maar hoe kom je er weer vanaf? Gelukkig heb ik op het laatste moment mijn Perfect Moiree in het benedendek gegooid. De Furious Fred er af  en de Moiree erop. Volgens Kees kan het nu niet meer misgaan. Even later gaan we op weg. Ik voel me net als in de film en ik mag nog meedoen ook… Mooi werk, zo met z’n vijven, over de dijk. Gelukkig gaat het weer regenen want de regen begin je op een gegeven moment echt te missen.

 Halverwege de afsluitdijk sluit Ben Wiggers  aan en zo rijden we lekker door Friesland waarbij ik zo nu en dan moet inhouden om mijn accu weer vast te maken. Ja, ik heb het echt slim geregeld… Volgende keer eerst de accu in de tas en dan de plakspullen er bovenop. Hij is nu topzwaar, maar ik ben al lang blij dat ik licht heb. In Oudemirdum maken we een heerlijke stop. Zo’n huisje op wielen is ideaal. Vooral de broodjes en thee van Marian zijn heerlijk!!Bedankt.

Bij de Ketelbrug ga ik even lekker los met het naar boven fietsen om daarna af te zwaaien naar Dronten. Yvonne, Pé, Kees en Wim bedankt voor het meefietsen!! Daarna vlieg ik boven de 40 naar Dronten. Heb ik nu wind mee of tegen? In de Quest weet je dat pas als je een windmolen ziet… Het blijkt zijwind te zijn…

 Bij Velomobiel wordt mijn fiets op de lift gezet. De eerste tegenvaller; het nylon buisje bij het stuur is uitgelubberd en moet vervangen worden. Je staat erbij,  je kijkt ernaar, en ’t is weer opgelost. Minder blij wordt Jan van mijn speling op het achterwiel. Volgens hem de lagers... Wonderdoktor Theo wordt erbij gehaald. Hij voelt..., zucht..., kijkt bedenkelijk..., en zegt “Das niet goed”. De Amerikaanse/Canadese keramische lagers zijn aan gort…. Jan, schroeft de achterbrug eruit en zet hele mooie stalen lagers terug. ;-(

Als laatste blijkt het draadje van de lader gebroken te zijn en wordt de lader vervangen. Met de accu is niets aan de hand. Meteen maar een tweede accu aangeschaft, Jan heeft hem, heel attent,  voor mij opgeladen. Twee uur later kan ik weer vertrekken.

Om vijf uur vertek ik uit Dronten. De fietsstemming zit er lekker in en samen met mijn nieuwe accu probeer ik, zo lang het nog kan, het daglicht te pakken en stroom te sparen. Blij bel ik Dineke dat ik eraan kom nog een uurtje of vijf. Vlak voor Urk is het echt donker en loop ik, voor de tweede keer die dag, op tegen een lekke achterband. Mijn grote moed en blij gezind, zakken diep weg. Ik bel maar even aan bij een woning want een overdekte car-port met verlichting ziet er in de regen wel heel aanlokkelijk uit. Het banden verwisselen is een feestje. De vier kinderen in de leeftijd van 3 tot 10 jaar willen alles weten en staan blij te springen om de fiets. Het oudste jongetje weet haarfijn waar Dokkum ligt. Dat ligt boven Leeuwarden… Heb ik net gehad op de repetitie… Ik kan natuurlijk niet zo weg. Ze mogen allemaal een piepklein rondje in de fiets en dan toch maar weer op weg. De kinderen beloven voor mij te duimen dat ik niet weer lek rijd.

Bij de Urkernvuurtoren pak ik het fietspad langs de dijk. De nieuwe weg langs de dijk beviel de vorige keer een stuk beter dan de Pé route van vanmiddag. 23 kilometer naar Lemmer en ik krijg er weer zin in. De fiets zoemt blij en sjssssst lekker over het nieuwe natte asfalt. Heerlijk, geen autolampen die me verblinden, gewoon lekker gaan met de kabbelende zee langszij. Vijf kilometer voor Lemmer gaat het niet meer zo lekker de snelheid loopt terug en ik krijg de versnelling niet meer rond. Toch niet weer? Yep, rechtsvoor staat plat. Nou ja, niemand heeft hier last van mij….. Hoofdlamp op, de natte brut links uit de Quest op de dijk mikken om bij de reservebanden te kunnen. De natte brut rechts uit de Quest op de dijk mikken om de pomp te pakken. Wat is het leven weer fijn….  Gelukkig regent het nog, je zou het nog gaan missen…

 Bij Joure krijg ik dan de derde lekke band voor vanavond. Wat ga ik doen? Ik heb nog één voorband over voor 65 kilometer.  De benen voelen goed maar op dit moment haal ik nog geen 20 kilometer zonder lek.  Naar huis fietsen wordt drie keer plakken? Dat is geen aantrekkelijk idee. Ik bel mijn ouders en besluit de rit af te breken. Nog tien kilometer naar Heerenveen, kijken of ik dat haal. Om half negen kom ik aan in Oranjewoud. Dineke heeft mijn moeder gevraagd of ze een mini-wasje wil draaien Maar de natte  spullen blijven komen uit de tassen en de wasmachine wordt tjokvol tot actie gemaand, hoezo mini?. Zelf stap ik onder de  warme douche. Bij de keukentafel plak ik de oogst van vandaag. Vier lekke banden…

Vandaag heb ik opnieuw 300 kilometer gefietst,  dus ik ben geen steek verder gekomen…..  De omelet op vier boterhammen, klaargemaakt door mijn moeder, smaakt desalniettemin fantastisch, record of geen record. Daarna lekker koesen in het bedje wat al klaar staat.

Woensdagochtend doorgefietst naar het werk in Leeuwarden. Gelukkig regent het hard, je zou het nog gaan missen. En kom ik, zonder lekke banden?, op mijn werk. Het is even wennen maar ik mag vanmiddag natuurlijk nog naar huis…..

Quest in de windtunnel

Op een franse site kwam ik deze filmpjes tegen. Ik heb ze al een aantal keer gezien. Ze laten prachtig zien hoe ze een model van hout in de windtunnel hebben gezet. De google vertaal machine er maar eens op los gelaten en die doet zijn werk redelijk want ik kan het verhaal volgen....

Quest : Luchtstroom zichtbaar gemaakt door rook toe te voegen

Quest : Luchtstroom zichtbaar gemaakt door rook toe te voegen

U vindt meer informatie over deze tests op de blog Aerodyne.

Onderhoud

Vanaf nu ben ik volgens de Kees van Malssen norm een ervaren velomobilist. Het is gelukt om de eerste 5000 kilometer zonder kleerscheuren/fietscheuren af te leggen. Natuurlijk blijft het oppassen maar de vuurdoop heb ik gehad. Vandaag de fiets maar eens een 5000 km beurt gegeven. Op zich stelt het niet veel meer voor dan de ketting smeren. Volgens de handleiding van Velomobiel moet elke 1000 kilometer een drupje olie op de ketting. In het begin zat ik heel erg te klooien met de fiets op de kant om de ketting schoon te maken. Later bedacht ik dat de kettingkast onder de stoel er natuurlijk niet voor niets zit. Dus nu is het klusje: beschermkap eraf, ketting schoon maken met een doek en de oude olie verwijderen, en dan een drupje olie erop. Eigenlijk is na 850 kilometer de ketting al weer toe aan een drupje maar 1000 km onthoudt natuurlijk veel makkelijker. Een drupje olie op de ketting maakt heel veel uit, de fiets zoemt dan weer als nieuw.



Na de ketting mocht ik wat boodschapjes doen voor “de vrouw”. Vandaag niet doelloos wat rond gefietst maar fietsen met een doel. Eerst even naar Dokkum gereden voor een tros bananen en wat drinken voor de tocht van dinsdag rondje IJsselmeer. Wordt nog een interessante tocht. Vorige keer zat ik op 300 kilometer, dinsdag kon ik daar wel eens over heen gaan. De tocht kan ik helaas niet helemaal mee fietsen. Mijn accu heeft het begeven en ik ben van plan om bij de Ketelbrug af te haken en af te zwaaien naar Dronten. Eergisteren dacht ik eerst dat ik vergeten was om het licht uit te doen. Maar gisteren had ik echt de accu opgeladen en na een half uur liet het licht het afweten. En dan voel je je echt niet prettig. Mijn noodlamp op de helm gezet en voorzichtig doorgefietst. Maar leuk is anders.

Daarna mocht ik naar Leeuwarden. Even een pakje naar het postkantoor, ik bedoel natuurlijk het TNT-service punt, brengen, seconden lijm halen en even langs de hobby winkel voor wat verloop stekkers voor een noodaccu. Bij de ingang van de winkel stonden paaltjes en vanaf de stoep kon ik de bocht niet halen. Dus even doorgefietst en via de parkeergarage naar de winkel gefietst. Ik paste net onder de slagboom van de parkeergarage door en zou naar binnen fietsen. Maar de garage beheerder stoof naar buiten en riep : “Waar gaan wij (mijn fiets en ik?) naar toe?” Ik legde even uit dat ik absoluut niet van plan was om zwart te parkeren. Maar dat ik de draai niet kon halen naar de winkel en dat ik via de parkeergarage bij de fietsenstalling kon komen. Ik had het natuurlijk helemaal fout dat kon helemaal niet. Maar na even praten mocht ik wel even kijken. Natuurlijk had ik de situatie haarscherp ;-) en kon ik mijn fiets vastmaken aan het fietsenrek. Nadat het pakje weg was kon ik weer instappen. Twee keer liep er iemand langs die riep “Dat vind ik nou een geweldige fiets”. Dat vind ik erg aardig want met mijn rijstijl weet ik tegenwoordig heel wat minder aardige reacties uit te lokken….

Met de seconden lijm hoop ik mijn nieuwe band op te lappen. Deze band heeft het pd (persoonlijk dieptepunt) gevestigd wat afstand betreft. Gisteren na 75 kilometer kon ik een groot stuk glas uit de band klauwen. Dat is dan al weer de vijfde lekke band. Tot nog toe heb ik linksvoor vier lekke banden gehad en rechtsvoor één. Ik piekerde steeds hoe dat nu kan. Maar het is heel logisch. Aan de linker kant heb je de meeste ruimte voor bagage. Dus daar heb ik altijd de tassen staan. Dus links is altijd zwaarder dan rechts. Zie daar de oorzaak van mijn linker voorband lekken. De draad van de cadansteller die ik op het stuur heb bevestigd, was ook gebroken. Het draadje is eigenlijk wat te kort. Dus een stukje draad ertussen gesoldeerd. Mijn fiets is er klaar voor. Ik hoop dat ik klaar ben om met de echte mannen dinsdag mee te fietsen!! Het valt tenslotte heus niet mee om allen maar "digitale vrienden" te hebben en elke dag alle blogs te checken, maar eindelijk ga ik, een aantal van mijn helden ontmoeten.

Hekkelen

Elk najaar heb je dezelfde routine. De trekkers en zandhappers trekken er massaal op uit om de sloten te hekkelen. Bij het hekkelen worden de waterplanten, waaronder het riet, uit de sloot gehaald en in mooie bulten op de kant gelegd. Sommige hekkelaars hebben het hekkelen tot kunst verheven. Er liggen dan prachtige halfronde hekkel bultjes op precies dezelfde afstand langs de sloot. Nu hoeft het niet altijd kunstzinnig te zijn wat je met het “afval” doet wat uit de sloot komt. Maar bultjes maken naast de sloot is wel het minste principe dat je toe kunt passen. Sommige hekkelaars hebben dat principe niet door. Die hekkelaars gooien de troep niet op de walkant naast de weg, maar proberen de boel zo ver mogelijk de straat op te werken.

Dit leidt echt tot levensgevaarlijke situaties. Automobilisten moeten van bult naar bult hoppen en omstandig uitkijken of ze er langs kunnen. Voor de automobilist valt dit niet mee. Want die is gewend om op de 60 of 80 weggetjes toch al te hard te rijden en lekker op te schieten omdat er toch niemand anders is.

Voor mij als velomobilist is het dus opletten geblazen. Al een aantal keren moest ik hopeloos in de remmen om met mijn neus in een bult riet te belanden waarna ik als beloning blauwe drek kan bikken uit mijn wielkasten. Oh is die fiets geel aan de onderkant?

Misschien moet ik gewoon aangifte bij de politie doen van "dood door schuld"  of zo. Nadat ik de straat schoon heb gespoten is de ergste boosheid al weer weggezakt en vanochtend zag ik dat ze gisteren de boel al hebben opgeruimd…. Nou ja volgend jaar maar weer eens verder kijken….

Assen

In de auto naar Assen naar mijn broer(tje) is een rot eind. Tot ver na Burgum heb je provinciale wegen. Dan een klein stukje 100 kilometer weg naar Drachten en dan weer een provinciale weg naar Donkerbroek. Meestal duurt de rit in de auto langer dan een uur.


Mijn broertjes dochter was zondag jarig en dus mogelijkheden om mijn fietsenergie te botvieren. Op de heenweg had ik een snelle route, maar wel een lange route, gepland van 108 kilometer via Akkrum, Gorredijk, Hemrik, Donkerbroek, Veenhuizen, Assen. Voor de terugweg een korte route via Roden, Leek, Buitenpost en Dokkum.


De hele dag was het heel erg mistig. De wereld is dan klein, en zelfs in een Quest is het dan niet zo leuk. Vooral ook omdat ik mijn bril niet kan dragen. Na een halve minuut voel je je ongeveer een bromvlieg met facet ogen. Alle kleine druppeltjes op je brillenglas geven een eigen beeld.

Na al die jaren fietsen met een bril raak je wel behoorlijk verslaafd aan ’t apparaat. De wind in je ogen is een heel apart gevoel maar niet echt fijn…. Eigenlijk was het dus een vrij saaie rit met één supersnel hoogtepunt. Tijdens het fietsen bij de afslag in Hemrik bedacht ik dat de vliegenzwam (rood met witte stippen) nu overal wel rijkelijk zou voorkomen. En ik had mijn fototoestel mee, kon ik ze er mooi opzetten. Terwijl de gedachte door mijn hoofd schoot zag ik naast me twee prachtige exemplaren staan. Hard remmen leek me overbodig want ik kom er straks nog genoeg tegen …. Helaas ben ik geen enkele vliegenzwam meer tegen gekomen.

In Assen verdwaalde ik, of moet ik zeggen dat ik Assen toeristisch verkend heb? Mijn broertje lachte hartelijk om zijn grote dwaze broer. Die man gaat op stap: ZONDER GPS!! Dat dat nog voorkomt in deze tijd. En het kan allemaal veel makkelijker en online kaarten bij de hand en ja ja ja bla bla bla. Ik weet het heus wel… Maar alles kan, maar niet alles tegelijk. Is een Schwalbe Furious Fred buitenband nog te betalen een Gps is toch een bedrag van een andere order. Assen dus verkend, en na twee keer bij het station geweest te zijn toch maar even de kaart gechecked en toen zag ik mijn fout. Ik dacht dat ik al op de rondweg zat om Assen maar die lag nog een laagje verder. Bij het station had ik meteen belangstellende passagiers om mijn karretje staan. Die wilden dit technisch wondertje wel even van dichtbij bekijken….

Het gemiddelde zakt dan wel als een pudding in maar toch nog in 3 uur en twintig minuten gefietst. Terug had ik een kortere weg. Dankzij het kladje wat broertje had getekend kwam ik feilloos in Peest (hoezo je hebt een GPS nodig?) en daarna kwam ik weer op bekend terrein. Bij Roden heb ik nog wel een hoek teveel gemaakt dus daar kan ik nog tijd winnnen.

Het weer dat weeronline voor de hele dag “beloofd” had kwam bij Gaarkeuken dan toch nog los. Dikke regen en harde wind maar ik hoefde nog maar 40 kilometer. Dus lekker doorgefietst. De afstand terug net niet in twee uur gefietst. De volgende keer niet door Roden en dan kan Assen gewoon in twee uur gehaald worden. En dan scheelt het met de auto nog maar 50 minuten?!@#!! Dus Assen here I come by bike….

Sterk

 

Wat ben ik toch een geweldige sportman enne ook zo geweldig in conditie. De afgelopen week heb ik weer gemerkt wat dat waard is. In de tuin moest een steiger worden gemaakt. In twee dagen heb ik negen pallets gemaakt. Deze deelbare stukken moet ik bij de waterkant aan elkaar leggen. Zo is de steiger snel demontabel als er onderhoud moet worden uitgevoerd. Om de delen te plaatsen moest de aarde bij de waterkant worden afgegraven en afgevoerd. We wonen op de klei, en dat schijnt heel vruchtbaar te zijn maar je moet er dus geen schep in zetten. Als ik alleen al naar een schep kijk, krijg ik spontaan blaren….

Maar goed, de herfstvakantie was ervoor gepland dus aan het werk. Wat krijg je toch een respect voor mensen die dag en nacht aan het straten zijn of timmerlui die dag in dag uit met hout aan het slepen zijn. Die mensen hebben een kracht om het meest zware werk op hun gemakkie uit te voeren. Dan ook nog niet te zweten en “gewoon” toe te kunnen met een paar boterhammen in een trommeltje. Na een paar dagen was ik echt geradbraakt. Ik kon nauwelijks meer lopen. Mijn handen deden zeer van alle splinters, en mijn knieën waren blauw en pijnlijk. Klei afgraven klinkt gemakkelijk maar in de praktijk is het dus. Klei lossteken, op de knieën de brokken klei verzamelen om in de kruiwagen te mikken. Kruiwagen legen en daar gaan we nog een keer. Dat kruien is hardstikke vermoeiend! Dineke wil wel helpen, ah dat komt goed uit ik weet wel een klusje. Als ik beloof om de kruiwagen niet te vol te doen dan wil ze wel lopen. Dat is dus geregeld...

Van te voren had ik gedacht dat mijn benen mooi konden herstellen van een week niet fietsen. Maar de spierpijn was dus erger dan ooit. Blij was ik dat ik weer “gewoon” naar het werk mag fietsen. Hoewel ik nog maar op de helft ben, er moet ook nog een terras komen, moet ik wel zeggen dat ik heel trots ben op het eindresultaat. Voor het voorjaar komen er nog twee hangmat palen en lichtjes bij de waterkant maar dat moet nog maar even wachten. Gelukkig is het mooie weer voorbij ;-)

Koude voeten en speedplay pedalen

Nieuwe fietsschoenen heb ik al maanden nodig maar ik blijk nogal zinnig te zijn. De laatste keer dat ik erover schreef is toch al een tijdje terug. Is er dan niets gebeurd? Ja, dat wel. Ik had prachtige kitscherige fel rode "Sidi MTB Dragon-2 Carbon SRS"  schoenen besteld bij de Futurumshop en ook netjes een maatje groter. Toen ze kwamen werd ik bijna verblind door de prachtige kleur. Maar de teleurstelling was groot toen ik ze aantrok. Ik voelde me net een Chinese vrouw met ingebonden voetjes. Dus m’n voeten uit de schoenen getrokken en de doos met de schoenen teruggestuurd...

Daarna begon de quest naar de juiste schoenen opnieuw. Mijn vele pogingen bestonden uit een mailtje sturen naar een fietsenwinkel in Oosterwolde. Daar verkopen ze volgens de web-site Lake Cycling schoenen. Van die winkel heb ik nooit weer wat gehoord. Daarna zag ik dat Raps ook fietsschoenen maakt Cyclotec. Dit merk heeft als eerste, net als bij de schaatsschoenen: Thermoplastische, heat mouldable shoes. Deze schoenen worden in een oven heet gemaakt waarna je ze aantrekt. Als ze afgekoeld zijn heb je schoenen die als gegoten zitten. Tenminste dat is het idee…. Faber sport in Heerenveen gebeld, maar Cyclotec kan de schoenen nog niet leveren.

Ik veer op als ik op een website van Salden Gele Mavic Fury schoenen zie. En geel en Spd en een Carbon zool! Via de website bestel ik de schoenen en betaal met I-deal. De winkel blijkt deze schoenen helemaal niet op voorraad te hebben. Na vier e-mailtjes, die ze erg slecht beantwoorden, en vier telefoontjes krijg ik drie weken later eindelijk mijn geld terug…

Opnieuw een Internet zwerftocht begonnen op het web. Ondertussen is me wel veel duidelijk geworden.

• Ik heb last van dove, koude voeten. De oplossing volgens de forums is een Carbon zool. Deze harde zool verdeelt de druk over de hele voet.
• Ik wil geen saaie zwarte, grijze schoenen maar een beetje flitsend.
• Ze moeten vooral lekker zitten.
• In de Quest ben je aan het trappen en niet aan het lopen. Hoe belangrijk is het voor mij dat ik op een fietsschoen goed kan lopen? Het is veel belangrijker dat mijn voeten niet doof en koud worden. Met de low racer liep ik naar huis bij een lekke band. Maar in de Quest heb ik altijd reserve banden en een goede pomp dus een eind lopen mag niet meer nodig zijn.
• Het volgende paar schoenen wil ik zelf passen.

Ik ga toch nieuwe schoenen kopen. Tijd is het dus om ook de trappers tegen het licht te houden. Als je alle reviews mag geloven dan is SPD niet de beste oplossing. Het blijft een compromis tussen lopen en fietsen. Speedplay pedalen worden ook gebruikt door professionele wielrenners. In dit systeem vormt de trapper een geheel met de voetplaat. Hierdoor wordt de druk beter verdeeld met als gevolg minder  koude voeten. Bovendien heeft de trapper met de schoen "free float". Dit betekent dat je de schoen een stukje links of recht kunt bewegen zonder uit te klikken. Als ik dan toch thuis kom met nieuwe race fiets schoenen dan ook maar nieuwe pedalen.

Op de website van Stappenbelt in Zwolle zie ik een berichtje dat ze nu schoenen hebben van het Zwitserse merk Suplest. Deze schoenen zijn geschikt voor Hollandse brede voeten. Even gebeld naar de winkel en de schoenen zijn op voorraad. Dineke heeft het helemaal gehad met mijn fiets gedoe en vind dat ik best wel een keer met de auto mag. Ik laat me overtuigen en samen rijden we naar de winkel.

Stappenbelt is een prachtige racefiets en mountain bike winkel. We worden aan tafel geplant met een bakje koffie en de eigenaar begint met dozen te slepen. De race uitvoering van Suplest zit meteen erg lekker. Toch blijf ik twijfelen want twee miskopen gaan je niet in de koude kleren/schoenen zitten. De schoenen zitten na een kwartier nog steeds lekker, dus ik neem ze mee.

De volgende dag fietsen? Nee, natuurlijk niet want ik wil nog Speedplay pedalen erbij. Er zijn twee types die in aanmerking komen. De Light Action heeft 15 graden zijwaarste speling bij de schoen en deze speling is niet in te stellen. De Zero Pedal heeft een instelbare hoek (max 15 graden) waarbij je uitklikt. Beide trappers hebben drie lagers. Je kunt nog veel meer geld uitgeven aan de Carbon of Titanium uitvoering maar volgens mij heeft dat geen enkel nut in een fiets van meer dan 30 kilo. Marktplaats gecheckt en in Roden een nieuw paar Light Action Stainless gevonden. Even gebeld met de verkoper en de deal is gesloten.

Woensdag fiets ik er naar toe. De collega’s verklaren me voor gek want het regent pijpenstelen. Maar zodra ik de fiets aanraak wordt het mooi weer. Een heerlijk tochtje met zo nu en dan een zonnestraaltje en prachtige paden vol met "rood met witte stippen" paddenstoelen. Om kwart over vier ben ik in Roden. Mijn fiets wordt natuurlijk uitgebreid geïnspecteerd en bewonderd. Met de buit in de fiets ga ik richting Burdaard. Een hele snelle rit via het Van Starkenborg kanaal en de Trekweg naar Dokkum. Om 18:15 ben ik weer thuis.

De pedalen heb ik nu een aantal dagen in de fiets zitten. De trapas moest wel een stukje naar voren. Spd pedalen zitten boven op de trap-as maar de speedplay pedalen zitten op/in de as. Nieuwe schoenen zitten natuurlijk niet meteen lekker want ik ben ze niet gewend... Maar nu na een aantal ritjes begin ik enthousiast te worden.

Het inklikken duurt in het begin even wat langer maar dat went snel. Door de hoge bewegingsvrijheid is het uitklikken ook even zoeken maar ook dat went snel. De kracht overbrenging op de trappers voelt meteen heel goed en direct. De harde zool werkt inderdaad heel goed. Het dove gevoel in mijn voeten komt wel, maar lang niet zo heftig als eerst. De pedaalvrijheid is heel groot. Tijdens het fietsen kun je steeds de stand van je voeten wisselen. Dit heeft wel als nadeel dat ik in het begin een aantal keer de zijkanten aantik van de voetgaten en de schoenen wat beschadig....
De buckle waar alle fabrikanten hoog van opgeven omdat de schoen heel snel en precies is in te stellen, is voor een Quest rijder een ramp. Er komt zeker anderhalve centimeter bij de breedte van de schoen. En elke keer als je moet flinstonen moet je je voet voorzichtig door het flinstone gat steken omdat je anders het gat met je buckle ramt.....

Het lopen op de schoenen valt echt heel erg tegen. Ik voel me net een eend met zwemvliezen. Of dat went is nog even afwachten. Misschien moet ik maar een paar goedkope waterschoentjes in mijn fiets gooien. Het is inderdaad zo dat je weinig loopt. Maar je moet wel naar je fiets toe lopen en op het werk naar de douche lopen. Nu trek ik de schoenen zo snel mogelijk uit en loop op sokken verder…. Voorlopig heb ik spierpijn in mijn kuiten van het piepkleine stukje dat ik af moet leggen....

In tien weken heb ik nu 4000 kilometer gefietst. Nog 1000 kilometer en ik ben een ervaren Velomobilist….. Maar de laatste 1000 km gaan nu wel op flitsende schoenen die ook nog heel zijn en waarin mijn voeten niet meer zo koud worden.